Kyoto

Konnichiwa!

Nu dan vanuit Kyoto! Ik zit hier bij Yuuki thuis op de computer te schrijven, omgeven door een Japans huishouden en rustige krekels buiten. Ik stuur dit bericht ook eigenlijk niet vanuit Kyoto, maar vanuit Wachi, een dorpje anderhalf uur rijden met de trein vanuit Kyoto, door berg en dal. Daarover later meer, nu eerst waar we gebleven waren, namelijk bij de laatste dag in Tokyo.

Zoals ik in mijn vorige post zei, begonnen we alvast met wat voorwerk voor het vertrek op maandag. Dit hield in dat we de was hebben gedaan, en daarvoor veel te veel tijd hadden ingepland. Het duurde namelijk maar een half uur om je was te doen, en nog een half uur om het te drogen. Wij, ervaren als we zijn, hadden er een uur of 3/4 voor uitgepland, en waren dus blij verrast toen de was al zo vroeg klaar was. De was was klaar. Was was. Goed, we zouden die dag naar Harajuku gaan, waar op de grote brug allemaal mensen verzamelen die zich kleden als anime en manga personages. Freaks dus! Ik houd wel van een goede dierentuin, dus gesterkt door deze geruchten gingen wij vol hoop ernaartoe. Daar aangekomen, stonden er inderdaad wat inspiratieloze Japanse jongeren in Gotische en Victoriaanse franje, ongelooflijk verveeld te kijken. Nadat ik Alex vroeg of zij voor mij foto`s wilde maken, omdat ik niet voor een perv aangezien wilde worden, ontmoetten we Jennifer en gingen we de echte wijk in. Als je ooit nog eens kleren nodig hebt, kan ik je aanraden naar Harajuku te gaan, maar doe het wel op de dinsdagochtend want het is er echt nog drukker dan in de metro. Dit weerhield ons er niet van het toch te proberen, en met 1 meter per uur gaapten wij naar alle vreemd uitgedoste Japanners die daar hippe tweedehands kleren zochten, om die vervolgens te bewerken. Dit is namelijk hip in Japan. 20 meters en uren verder kwamen we bij een pizza restaurant, en heb ik een verdomd lekkere doch vreemde pizza gegeten met tonijn, aardappel en mayonaise. Jennifer had er een met rijstballen en visseneitjes. Vervolgens kwamen we aan bij Omotesandou, een weg met allemaal Prada, Gucci en Louis Vuitton spul. Ik trok dus mijn credit card en ben helemaal los gegaan. Nouja, het had gekund, want mannen mogen in Japan tasjes dragen zonder homo te zijn. Dus voor diegenen die langskomen en altijd al die droom hadden: doe je ding!
Uiteindelijk, wat moe na het struinen over die boulevards besloten we wat anders te doen. Alex zei dat ze zich heel goed kon vermaken met nog een tijd daar rondhangen, maar er bleef maar een klein mannetje in mijn achterhoofd zeggen dat ik toch mijn grootste droomplek moest gaan bezoeken: het Park Hyatt hotel in Shinjuku! Ik ben eigenlijk veel te scheiterig om normaal naar dat soort dure plekken te gaan, maar het feit dat Jenn het ook graag wilde, en ik mezelf ook niet meer kon houden, maakte dat Jenn en ik 5 minuten later op de trein naar Shinjuku zaten, en Alex nog meer kleren ging bekijken.

Even een extra enter voor dramatisch effect. Het Park Hyatt hotel. Beseft u zich even, hier is de film Lost in Translation opgenomen, een film die ik zeer waardeer, en dit is het hotel waar Bill Murray en Scarlett Johansson elkaar ontmoeten en slapen. Fuck, wat een plek. Alles wat je er in de film over ziet klopt, maar is dan nog 1000 keer dramatischer. De bediening is top, iedereen begroet je daar, en je wordt als een koning behandeld ook al ben je maar een student. We bestelden (natuurlijk) een Suntory whisky, en hebben een uur lang gezellig gebabbeld en uitgekeken vanaf de 52e verdieping in de New York bar over Tokyo. Waarlijk een ervaring om nooit meer te vergeten! Ik ga er nog een keer slapen, mark my words!

2 uur na deze geweldige gebeurtenis trok de wolk van blijdschap enigszins op en herinner ik me weer dat we in Shibuya bij een Izakaya (eetcafe achtige tent) wat gebraden dood dier aten en wat biertjes dronken. Een gemoedelijke afsluiting van wederom een fantastische dag, en een waardig afscheid aan Tokyo.

Want de volgende ochtend moesten we om 7 uur op! Ietwat gehaast onder de douche, en de grootste uitdaging begon: Krijg de koffers van 30 kilo mee over alle trappen van Tokyo naar de Shinkansen, die we zouden nemen om half 10. Ik zal niet uitwijden over deze tocht in de 30 graden, maar het voldoet te zeggen dat met het water dat zich verzamelde in mijn kleren ik een jaar Afrika te drinken had kunnen geven. Ik kleedde mij dus om in de trein, en maakte me klaar voor een comfortabele reis naar Kyoto. Die Shinkansen treinen zijn toch echt de uitvinding van de eeuw. Stil, mooi, snel, en op tijd. Op tijd? We vertrokken 10 minuten te laat! Gelukkig was dit bij het tweede station alweer ingehaald en gleden wij perfect, zoals beloofd, om tien voor 12 Kyoto binnen. Na Alex succes te wensen in Beppu, liet ik haar zitten in de trein die verder stormde naar Fukuoka, en ging ik maar eens proberen Yuuki te bereiken, met wie ik zou gaan chillen in Kyoto. Die vertelde me dat ik mijn bagage maar moest laten liggen in een locker in Kyoto, maar mijn koffer was te groot om in een locker te kunnen, dus moest ik lichtelijk geergerd (ze hadden me namelijk het hele station rondgestuurd) met de metro naar Yuuki, die twee haltes verderop met Angel en Sofia (een Taiwanese) koffie zat te drinken in de Starbucks. Na me bij hen gevoegd te hebben, en een gelukkig weerzien te zijn ondergaan, had Yuuki een idee: we leggen de koffers bij het hotel van Sofia, want dat was toch dichtbij. Deze oplossing werkte, dus los van al mijn bagage gingen we Kyoto verkennen. Later voegden zich twee van Yuuki`s vrienden zich bij ons: Atsuchi en Kiyoshi, die allebei ook Engels konden en echt super droog waren. Echte koningen, dus dat beloofde wat! Na eerst in een vrouwenkleren winkel te hebben gehangen, gingen we wat tempels bekijken, maar ik weet er eigenlijk niet meer zoveel van omdat ik vooral heb lopen lullen met mensen. Als ik vertel dat er bier bij deze bezoeken betrokken was (in Japan mag je met have literblikken bier gewoon over straat lopen) dan zegt dit genoeg lijkt me. We dronken wat bij een echt Kyoto theehuis, en gingen daarna rustig zoeken naar een leuke eettent, nadat we bij nog wat tempels waren geweest. We aten wat Okonomiyaki (Japanse noodle/vleespannenkoeken, een aanrader!), dronken wat bier, en lachten wat. Angel had echter een test de volgende ochtend, en had al zoveel gezopen, dus die ging na het eten maar eens weg. Kiyoshi peerde hem ook maar, dus waren we met zijn vieren over. We gingen dus maar even naar een leuke studentenbar, de Moonwalk, waar je voor 1,50 euro elke coctail kon krijgen die je wilde! Nogal mooi! Na enigszins onszelf gemarineerd te hebben, werd het tijd voor Yuuki en mij om te gaan, want we moesten nog de trein nemen naar Wachi, waar hij bij zijn ouders woont omdat dat veel goedkoper is. Als je wat op hebt zijn die treinreizen eigenlijk helemaal niet zo erg, en na nog 5 minuten met de auto allemaal weggetjes opgereden te hebben kwamen we aan bij het ouderlijk huis. Wat een fucking mooie toko zeg! Alles is typisch Japans ingericht, en ik slaap op een grote lege tatami kamer op een futon. Foto`s volgen. Ik ontmoette Yuuki`s zusje, Rie, die veel van cake houdt, en na te lang gekletst te hebben (in het Japans!) gingen we tukken.

Volgende ochtend weer die treinreis, onderweg wat eten gekocht, en toen was ik op mezelf, omdat Yuuki college had. Kyoto lag voor me open, en het eerst wat ik deed was naar het touristenkantoor gaan en een kaartje met wandelroutes fixen, een kop koffie drinken, en gaan met die banaan! Ik ben eerst wel nog even op het dak van het centraal station gaan staan, want dat is nogal een gebouw, met een fijn uitzicht over Kyoto. Bus nummer 100 naar de Ginkakuji (zilveren paviljoen), en lopen maar! Ik had het geluk de Ginkakuji te zien in restauratie, maar de rest van de tempelgrond was ook zeer de moeite waard. Na enigszins teleurgesteld de tempel te verlaten, liep ik langs de Tetsugaku no Michi (Weg van de filosofen, met een Nishida brug), verder door een zeer stil Kyoto. Toch een hele andere sensatie dan het eeuwig knallende Tokyo. Ik had het echter een beetje gehad met de gebaande paden, en toen ik een beetje van de weg af ging kwam ik bij de Honen-in, een Boeddhistische tempel, waar ik een uur heb rondgehangen en Boeddhistische teksten heb getracht te lezen. Dit ging wel goed, en daarna werd het tijd om Angel te ontmoeten. Waar ontmoet je Angel? Bij de burgertent natuurlijk! Na een mushroomburger en veel lol om de tronies van Japanners, voegden Leidsche studenten Adri en Felix zich ook bij ons, en gingen we wat echt avondeten halen. We hadden naderhand echter nog wel zin in een bier, dus hebben we bij de Convenience Store in de buurt een halve liter bier gehaald, en gingen we ervoor als kampeerders flink lopen tanken. Stel je dit dus even voor: 4 lange buitenlanders, met bier aan een houten tafel voor een supermarkt aan de weg in Kyoto. Veel vreemde blikken onze kant op dus! Voor de tweede ronde gingen we echter toch maar naar Adri`s huis, en hebben we daar tot veel te laat door lopen lullen samen met Andrew, een Amerikaan die langzamer praat dan een paperclip. Echt ongelooflijk die kerel, maar wel echt heel aardig. Na deze gezelligheid gingen Angel en ik naar zijn kamer, keken nog een deeltje Japanse bloederige film, en gingen tukken.
Vanochtend om 8 uur op, Spaanstalige muziek luisteren en Angel ging naar college. Ik ging maar weer verder Kyoto verkennen, maar omdat ik door veel dagen net wat te weinig slaap wat moe was heb ik het niet echt heel actief gedaan. Ik heb rustig zitten lezen in de Keizerlijke tuinen, en begaf me toen langzaam richting Nijo-jo, een superkasteel, maar omdat ik hier al eens geweest was liep ik door omdat Yuuki om 2 uur op het station zou staan te wachten om met mij weer naar Wachi te gaan, waar ik nu zit.

Ik moet er even bij zeggen dat Yuuki trouwens echt een koning is. Hij zat vorig jaar als uitwisselingsstudent in Nederland, en is toen ongeveer met het hele land bevriend geworden, en daarom kennen Angel en ik hem ook goed. Buiten het feit dat hij Angel heeft geholpen met al zijn zaken om in Kyoto opgestart te raken, vindt hij het ook gewoon best dat ik bij hem kom tukken. Grappig om iemand te kennen die alleen maar heel veel gewoon aardig is, en hij weet ook een hoop dus ik kan fijn met hem lullen. Ik moet nog even gaan bedenken hoe in `s hemelsnaam ik hem kan bedanken voor alles wat hij voor mij doet, aangezien ik geen Nederlandse stroopwafels of theelepels bij me heb. Ik kom wel ergens op. Verder is het ook echt superchill dat Angel er is, want in Kyoto iemand als Angel ontmoeten slaat je toch altijd terug de nuchterheid in, als De Baron die vanaf de middenstip er een bal inrost. Ik heb echt onwijze lol met hem, en ook met de andere Nederlanders van gisteravond.
Maar dat is het een beetje hier. Iedereen is zo chill tegen elkaar! Als je iets gaat doen zegt iedereen "okay", en dat is dat. We hoeven nergens moeilijk over te doen, en alles gaat eigenlijk vanzelf zoals je het zou willen. Dit ligt ook aan Kyoto denk ik. De sfeer is hier veel rustiger, de mensen zijn vriendelijker, en ook vreemder met buitenlanders. Ik heb al gehad, zeker hier in Wachi, dat mensen me echt onbeschaamd met grote ogen aankijken, en in het Japans tegen elkaar zeggen dat ik echt heel groot ben. Dat is heel erg leuk om te kunnen verstaan, ja!

Nu aan, mijn artikel wordt nu wel heel lang, dus ik laat het hier maar bij. De foto`s komen een druppel later, maar komen zullen ze! Nu ga ik me voorbereiden op het eten, en op de volleybalwedstrijd die vanavond is van de Wachi grandparents volleyball society! Yuuki, Rie en ik moeten ook meedoen dus het zal mij benieuwen hoeveel ik er per ongeluk het ziekenhuis in loop!

Tot later mensen!