Kyoto (vervolg)

Dames en heren,

Ik zit nu reeds een week in Kyoto, en het bevalt me zeer! Het weer is goed, de mensen zijn rustiger, en ook op mij ligt er wat minder druk om dingen te gaan doen, omdat ik hier een redelijke tijd zit.

Goed, waar was ik? Bij de volleybalavond met de bejaarden van het dorpje waar Yuuki woont, Wachi. Ik heb niet vaak zo ongelooflijk hard gelachen. In een gymzaal vol wankelende oudjes en Yuuki, begon de volleybal-gekte. Overigens, met oudjes bedoel ik dus ook echt mensen van rond de 75 jaar. Het is dan ook voor te stellen dat we in plaats van normaal volleybal "soft" volleybal speelden, met een grotere zachte bal, kleinere teams en een lager net. Een nog lager net dan Japanners al normaal gebruiken, en dit kwam dus tot aan mijn borst. Er was ook veel gelach als ik weer eens gapend een hand omhoog hield om de bal af te blokken, en ik heb nog nooit zo vaak gehoord dat ik heel erg lang ben. Dit betekende echter niet dat mijn team automatisch won, want ze waren echt ongelooflijk vitaal! Ze serveerden beter dan ik, en speelden mooier over dan ik. Als ik dan ook met mijn lompe lijf weer eens een bal door het plafond heen sloeg, was hoongelach vaak mijn deel. Ik zweette ook sneller dan de rest, maar dat was meer door de ongelooflijke hitte. De hele ervaring was echter hilarisch, want iedereen vond het mooi als ik iets japans zei, en Yuuki`s opa oefende ook graag zijn redelijke engels op mij. Voldaan gingen we dan ook weer terug naar huis, want het zou weer vroeg opstaan worden.
Yuuki ging wederom naar college, en ik besloot af te reizen naar Uji, waar de Byoudou-in staat, een tempel die ook op de 10-yen munt te vinden is. Het regende soms ietwat, en eerlijk gezegd was het leuker om wat willekeurig door de stad heen te banjeren dan om in de tempel zelf te zijn, hoewel er wel een interessant museum was, en ik met de tempel voor mijn neus lekker wat japans heb lopen leren. Ik begaf me hierna weer terug naar Kyoto, om daar met Angel even te gaan chillen. We ontmoetten elkaar op de inmiddels vertrouwde plek Mos Burger, waar we ook wederom een burgertje naar binnen werkten. We keken een gezellige film genaamd Suicide Circle (Jisatsu Kurabu), over scholieren die zichzelf en masse om zeep helpen, en gingen laat slapen. Heerlijk even wat rustigs doen; iets wat ik niet zo vaak heb gedaan de afgelopen weken.
De volgende ochtend deden we precies niets, en stapten we met onze luie tronies op de trein naar Wachi, waar we door Yuuki uitgenodigd waren om met zijn vrienden wat te gaan drinken in een Izakaya, de enige uitgaansgelegenheid in het dorp. Ook daar veel vreemde reacties toen er twee buitenlanders waren, en uberhaupt dat er mensen in dat dorp waren die jong genoeg waren om uit te gaan. Wij ontmoetten twee vrienden van Yuuki die allebei Hiro-chan heetten (hun echte namen weet ik niet echt meer) en met Yuuki`s zusje erbij waren wij een 6 koppig stel, gebrand op een goede avond met veel drinken! Dit lukte zeker, en nadat we onze handtekeningen hadden gezet op een plaatselijk kunstwerk, en Angel aangezien werd voor Sadam Hussein door een bezopen Japanner, gingen we nog niet naar huis. In plaats daarvan gingen we naar de 24-uur convenience store, die voor het gemak 20 minuten met de auto verwijderd was. Gelukkig hadden we een bob, en hebben we daar parfait gegeten. Vraag me niet waarom, maar Yuuki`s zusje vond dat ik dat gegeten moest hebben, dus ik at een perzik-parfait. Na dit geweldige idee gingen we gemarineerd maar voldaan naar bed, om heel lang uit te slapen!
Enigszins brak in mijn hoofd gingen wij de volgende dag opstaan om met de grootouders van Yuuki te gaan barbequen in een zelfgemaakt hutje op de berg. Een van de twee Hiro's was mee met zijn zusje, en wat ik dacht dat een hutje was bleek een heel zelfgemaakt kamp te zijn, compleet met bad en 8 bedden. Echt geweldig! Ook aan het ontbijt onbrak niets, en om te ontbrakken had Yuuki's opa zelfs bier meegenomen! Daar zaten we dus in de late ochtend/ vroege middag, met een biertje ongelooflijk lekker Japans vlees en groente te eten, en te liggen in een hangmat, met uitzich over het bergdal. Neem van mij aan: een betere manier van ontbrakken is er niet! Rond 3 uur namen wij afscheid met een volle buik, en stapten wij in de auto om naar Kyoto te gaan. Yuuki moest namelijk nog wat dingen bezorgen bij zijn moeder, die een Izakaya heeft adaar, en onder die dingen waren 6 zaken van 30 kilo rijst, dus Yuuki`s busje kwam daarbij goed van pas. Ik zou die dag Takuya ontmoeten, om naar de zen meditatie te gaan die hij voor ons gepland had. Ik heb Takuya leren kennen in Nederland toen hij in Utrecht een uitwisselingsstudent was, en hij had bij mij een tijdje overnacht tussen het opzeggen van zijn kamer en het vertrekken van zijn vliegtuig. Door hevig verkeer arriveerden wij helaas 20 minuten te laat op Kyoto centraal, maar Takuya vond het geen probleem en wij haastten ons naar de bussen om op tijd te komen voor de zen ontmoeting, die zou beginnen om half 6. Natuurlijk waren we daar ook te laat, en na redelijk wat gehannes werden we alsnog binnengelaten en zou het avontuur beginnen.

Allereerst had Takuya mij voorgelegd een Zen meditatie overnachting te doen in een plaatselijke tempel, en het was mij nog niet heel erg duidelijk wat we gingen doen. Jullie kunnen je dus wel voorstellen dat ik redelijk zenuwachtig was, en dat dit niet minder werd toen bleek dat ik de enige buitenlander was. Voordat ik met het verslag begin, wil ik er even bij vermelden dat het tempelcomplex echt geweldig mooi was. Met een oppervlakte van ik denk een bij een vierkante kilometer, zat het bemuurde complex vol met tempels, tuinen, gangen, en plekken waar je allemaal niet naar binnen mocht. Ik kan echter iedereen die naar Kyoto komt aanraden deze plek te bezoeken, ook al staat hij maar lauwtjes vermeld in de Lonely Planet. Overigens staat de optie van meelopen met een Zen training ook niet in de Lonely Planet, dus dat verklaart het feit dat ik de enige buitenlander was. Ook het gegeven dat alles in het Japans is en dat het redelijk hevig is zou dit kunnen verklaren. Foto`s mochten niet gemaakt worden, dus hoewel ik van de tempel wel foto`s heb, heb ik van het hele gebeuren binnen geen grafisch bewijs.
Nu aan, we kwamen binnen, en werden een kamer ingeleid waar we allemaal in Seiza moesten gaan zitten, en dat is op je benen zitten zoals je dat bij judo ziet. Dat kan ik natuurlijk niet, dus na 10 minuten ging ik met een vertrokken gezicht van pijn en schaamte maar gewoon in de kleermakerszit zitten, wat geen probleem bleek. We waren ook al te laat, dus dat droeg ook een beetje bij aan die schaamte. Na een presentatie van een half uur waarvan ik ongeveer 40% begreep, werden we geleid naar de meditatiekamer, waar ik in praktijk moest brengen alles wat me net was verteld. Dit lukte mij voor 20%, en veel monniken hielpen mij enigszins strikt en kwaadkijkend met hoe het wel moest. Bij het naarbinnen gaan buigen, voordat je gaat zitten buigen, een bepaalde handhouding, en het goed oplezen van de geschriften. Daar zat ik dan, in de gebedskamer, met allemaal Japanners, in opperste stilte en kalmte een uur lang te bidden. Helaas houd ik met mijn lenige lijf ook een uur kleermakerszit niet vol, dus soms moest ik de benen even strekken. Toen kregen we een lezing van de hoofdmonnik, die nog meer van zijn eigen stem hield dan kardinaal Simonis. Na een uur veel herhaling met wel een goede boodschap, die dat elke religie op de hoogte zou moeten zijn van de standpunten van de ander, gingen we wat Boeddhistische geschriften reciteren. Dit kon ik gelukkig meelezen, omdat het in hiragana geschreven stond, een van de makkelijke alfabetten. De kanji zijn namelijk in kanbun geschreven, en dat is oud en gecompliceerd japans. Dit was een redelijk magisch effect, en monotoon gezamelijk een zin oplezen is iets wat je niet echt doet in de kerk. We begaven ons naar boven, en gingen wat thee drinken. Hier werden ons wat dingen weer uitgelegd, en na geinteresseerd te hebben gekeken gingen we mediteren, en nog eens mediteren, en om 10 uur tukken. Dat lukte voor geen meter, niet in het minst omdat er een hoop zweterige oude mannen zaten te hoesten en te boeren, wat blijkbaar wel mocht van Boeddha. Na een half uur gelegen te hebben, nadenkende over mezelf, viel ik toch met een redelijk trots gevoel in slaap. Trots dat ik hieraan meedeed, en blij dat ik in een geweldig tempelcomplex in Kyoto lag te slapen in een futon, uitkijkend over prachtige architectuur met het geluid van tjirpende krekels.
Die blijheid verdween de volgende ochtend echter goed toen we om 5 uur wakker gebeld werden, om om kwart over 5 weer klaar te zitten voor het begin van de meditatie. Na een lange tijd werden we opgeroepen, en gingen we ineens naar buiten! In een processie liepen wij door de stille straten van Kyoto, vreemd aangekeken door plaatselijke bewoners die al wakker waren op dit onmogelijke uur. We liepen een eind door het tempelcomplex met rustig bellenge-ting (ja, ge-ting), en we traden een grote hoofdhal binnen, om hier ook weer te zitten, en veel soettra`s te reciteren. We kregen wat uitleg over het eten (een kwartier lang ofzo), en mochten uiteindelijk aanvallen op de vegetarische kost. Rijst in water, groentenbrei en 2 plakken rettisch en een gedroogde pruim. Honger maakte rauwe bonen zoet, want ik had sinds 3 uur de vorige dag niets gegeten, en het was dan ook best lekker! Na ook hier alle mores genegeerd te hebben gingen we weer terug om te mediteren, en begaven we ons naderhand terug naar het hoofdgebouw, om aldaar onze biezen te pakken, en een nabespreking te doen. Wie we waren, en wat we vonden van de meditatie en waarom we het deden. Iedereen was natuurlijk geinteresseerd in die idioot die het in zijn hoofd haalde mee te doen met zoiets japans, en al die koppen die mij eerst zo streng en boos aankeken werden geinteresseerde, vriendelijke oude mannen die strikt zijn alshun religie dat van hun vraagt. Er was zelfs een kerel die 10 keer in Den Bosch was geweest, omdat zijn vrouw daar cursusen geeft en volgt in bloemschikken. Jawel, bloemschikken!

We waren dus om 9 uur klaar, een hele dag voor ons en het regende echt gigantisch hard. Zo hard zelfs, dat de kinderen niet naar school mochten door een weeralarm. Tussen de buien door echter bekeken Takuya en ik nog wat het tempelcomplex, en namen we na een kijkje in een mooie tuin de bus naar het centrum, om aldaar een goed Europees ontbijt naar binnen te hakken. Ik voelde me zeer fijn, met alleen het feit dat ik niet had gedoucht wat aan me knaagde. Verder waren er geen problemen, en moesten we beslissen wat we gingen doen met deze regen. We hadden gehoopt de Daimonji berg te beklimmen, maar Takuya bleek een vat van ideeen en dus gingen we maar naar het Kyoto International Manga Museum. Wat ik dacht dat een nerdenvat zou zijn, bleek een interessant museum met academische artikelen over de zakelijke kant van manga, gepresenteerd in een mooi oud schoolgebouw. Na hier een aanzienlijke tijd rond te hebben gehangen, besloten we ook nog even naar Takuya`s universiteit te gaan kijken, namelijk Kyoto Daigaku, de op een na beste universiteit van het land. De universiteit zelf was echter niet zo spectaculair, en met een half uur waren we er wel doorheen. We besloten toen maar terug te gaan naar Kyoto central, waar Yuuki ons met een tros Amerikanen zou opwachten om wat te gaan eten in de Izakaya (dat is trouwens een kroeg annex restaurant), en die ontmoetten we ook nadat we vanaf het dak van het station Kyoto in de extreme bewolking hadden bewonderd. Dit uitzicht was eigenlijk nog mooier dan met normaal weer, maar fotografisch zeer moeilijk vast te leggen.
We maakten kennis met de Amerikanen die Yuuki van school kende, en begaven ons langzaamaan naar de Izakaya. Yuuki liet zijn vaardigheid in vrienden zoeken weer blijken, want alle mensen die meekwamen waren zeer gezellig en makkelijk in de omgang. Het werd dan ook een avond met veel eten (een vis in een harnas van zout, en walvis!), en veel bier. Redelijk kaal stapten wij dan ook maar rond half 12 op, om de laatste treinen te kunnen pakken. Overigens was Angel ook gearriveerd, maar zoals het sjiek volk betaamt kwam ie een half uur later, de goochemerd. Ik moest een Amerikaanse gast ondersteunen omdat ie nogal dronken was, maar verder kwamen Ange en ik gewoon veilig thuis, maar niet voordat we eerst een broodje Bapao hadden gehaald bij de plaatselijke convenience store. Heerlijk, nog wat eten na zo'n drinksessie!

Dan nu vandaag: helemaal niets! Half 12 op, t.v. kijken, 1 uur ontbijt halen, rustig opstaan en ik begaf me rustig richting centraal om daar met Yuuki weer terug te gaan naar Wachi. Daar zit ik dan ook nu, en ik moet zeggen dat ik het niet verkeerd heb! Zoals met wel meer dingen echter, zit er een kwade zijde aan, namelijk dat ik zeer het gevoel heb dat ik iets te veel gebruik maak van Yuuki's aardigheid. Hij heeft het zeer druk al, en het is toch irritant dat hij steeds mij heeft als verantwoordelijkheid. Dit is dan ook de reden dat ik zelf heb aangegeven dat ik hier maar wegga, hoe leuk ik het ook vind, maar ook dat is Japans. Het aanvoelen van de atmosfeer heet dat, en ik ben dan misschien nog niet zo goed hierin, maar ik ben liever te beleefd dan onbeleefd. Gelukkig heeft Angel aangeboden dat ik bij hem kan slapen voordat ik naar Fukuoka ga. Eerlijk gezegd kan dit voor mij niet snel genoeg gebeuren. Het collegeleven hier in Japan begint op te starten, en ik vind het wachten op mijn college dan ook redelijk vervelend. Ik heb echter geen keus, dus maak ik er het beste maar van, wat dankzij Angel zeer goed gaat lukken. Ik slaap bij hem, en ga op dezelfde tijd het huis uit om dingen te zien en te bezoeken, en hij gaat dan naar college. Zo kunnen we in de avond chillen, en heb ik de gelegenheid om Kyoto overdag rustig in mijn eentje te verkennen.

Kortom, ondanks dit kleine gevoelentje tegenover Yuuki, bevalt alles geweldig, temeer omdat ik het idee heb dat ik op tijd ben met het aanstrepen van het probleem. Zoals jullie gemerkt zullen hebben zijn er nog geen foto's van de afgelopen tijd, maar die komen binnenkort als ik mijn laptop aan Angels internet kan verbinden.
Ik merk trouwens ook dat ik jullie allemaal nu al een beetje mis, dus ik vind het des te fijner dat ik allemaal positieve reacties van jullie lees over mijn blog! Het draagt alleen maar bij aan mijn tijd hier om te horen van jullie hoe leuk jullie het vinden dat ik het hier naar mijn zin heb.
Ik ga nu maar eens slapen, de volgende update zal niet lag op zich laten wachten!

Professor James!