De 2e week van Kyoto

Dag.

Ik heb misschien ietwat gelogen dat de volgende update niet lang op zich zou wachten, want het heeft nu een week geduurd geloof ik. De afgelopen week is een week van onwelverdiende rust geweest, met veel drinken, en chillen met Angel. Zoals reeds vermeld slaap ik deze week bij hem, en omdat mijn laptop niet hier op het internet aangesloten kan worden zoals ik hoopte, moeten de plaatjes dan maar wachten tot ik in Fukuoka ben.

Het vertrek uit Wachi verliep spoedig, en ik gaf Yuuki's vader een fles whisky, en Yuuki een boek van Jeremy Clarkson, hopend dat hij wat van de redelijk specifieke Britse humor zou begrijpen. Hij was me er in ieder geval dankbaar voor, en ook voor het feit dat ik aangaf weg te gaan en bij Angel te gaan crashen, aangezien hij me dat denk ik nooit zelf had verteld. Voordat we echter gingen heb ik nog even het boek dat ik aan Yuuki wilde geven uitgelezen, en hebben we nog een hap gegeten.
In Kyoto aangekomen werd ik overgedragen aan Angel, die mij hielp met mijn bagage meezeulen naar zijn kamer. Het was alweer middag, en de tocht van station Nijou naar Angel's huis was geen lichte, temeer omdat ik een zeer zware koffer bij me droeg. Daarom, nadat ik mezelf had ingericht, gingen we maar meteen naar een plaatselijke noodletent om even een bak slurp te halen. Hoewel het eten zeer lekker was, hebben wij ons ongenoegen over de 1yen munten geuit door met onmogelijk veel kleingeld te betalen, en hiermee zeer in onze nopjes de tent verlaten. Met blijde gemoederen gingen we naar de supermarkt om even wat bier te halen, en aangezien er ijs was van het merk Pino vonden we dat we dat ook maar moesten kopen. Vervolgens lopen de twee 1.90m buitenlanders (waarvan één met baard) naar de kinderspeeltuin om 8 uur 's avonds, om hier even rustig dat dessert naarbinnen te werken. Deze speeltuin werd ook direct onze favoriete hangplek, met misschien wat verbaasde blikken van de plaatselijke jeugd tot gevolg. Meer hierover op Angel's blog!
De hieropvolgende dag had Angel college, en ging ik rustig opstaan en niet zoveel doen. Aangezien er maar één sleutel is levert dit wat logistieke problemen op, dus bleef ik vooral bij het huis in de buurt. Dit hield in studeren in de speeltuin, waar Angel me ook instinctief vond, om daarna bij hem thuis wat te chillen. Die avond gingen we eten bij de Amerikanen die ook meewaren naar de izakaya van Yuuki's moeder, en hebben we appelcider, aardappelkroketten, kip en sla gegeten. Wederom bleken de Amerikanen zeer gezellig mensen te zijn, hoewel ik met een deel niet zoveel praatte. Vooral onze gastvrouw Kay bleek een aardig persoon te zijn, die al hun feesten een beetje organiseerde en ook een gezellige gesprekspartner bleek. Het einde van de avond werd ietwat duf, aangezien de helft wegging, en de andere helft bleef studeren, en Angel en ik zoiets hadden van: wat doen we hier? Met die gedachte gingen we dus ook maar weg, keken we nog wat t.v. en gingen we tukken.
Het stramien wordt herkenbaar: Angel weer college, en ik ging dit keer maar naar de Imperial Gardens om eens wat te studeren en rond te lopen. Ik had echter het idee: Als ik hier toch ben, waarom dan niet even de gratis rondleiding meepikken door de Imperial Palace grounds? De Lonely Planet zei dat het niet zo'n speciale belevenis zou zijn, en hierdoor was ik er wat sceptisch over, maar het bleek zeer de moeite waard te zijn! Het paleiscomplex is een serie van prachtige gebouwen, omgeven door normale en stenentuinen, met veel open ruimtes en veel geschiedenis, die ons met plezier werd uitgelegd door de zenuwachtige gids. Er waren namelijk nogal wat mensen, en dit was ze niet gewend. Ik kon het natuurlijk niet laten wat dingen aan haar te vragen, en het bleek een zeer vriendelijk persoon, ook al praatte ze dan een beetje als Kim-Jong-Il uit Team America ("I'm so ronery"). Na deze rondleiding van een uur ging ik toch maar echt studeren, en het voelde zeer sereen om midden in het mooie park karakters in mijn kop te stampen op de beat van een Japanse DJ, wier cd ik in Tokyo had gekocht. Na 2 uur was het toch echt mooi geweest, ontmoette ik Angel weer voor de Mos burger en gingen we ons klaar maken voor een avond bij de sushitent met de Amerikanen, die ons wederom hadden uitgenodigd (nouja, eigenlijk vooral Kay, maar dat maakt niet zo uit). De sushi merry-go-round was een zeer leuke ervaring, aangezien er bordjes met eten langskomen, die je dan afpakt, en uiteindelijk reken je af per bordje. Die moet je dus bewaren als je er klaar mee bent, als een soort van bewijsstuk hoeveel je gegeten hebt. Om toe te voegen aan de hilariteit was er ook een mini Shinkansen die speciale bestellingen bezorgde, dus dat hebben we ook enkele keren gedaan (bijvoorbeeld een pakje Hello Kitty fiber apple juice). We waren nog niet uitgesocialized, dus we gingen een entertainment hal in waar we zouden gaan poolen. Eerst nog een paar potjes Street Fighter tegen een waardige Amerikaanse tegenstander, en daarna de pooltafels op, die werden verdeeld in redelijk goed, en niet zo goed. Ik was bescheiden, maar doordat ik de avond van mijn leven poolde vond iedereen dat ik loog. Dit was niet zo raar, want ik schoot uiteindelijk in twee keer alle ballen erin, wat echt belachelijk goed is (voor mij dan). Na de nodige indruk gemaakt te hebben gingen we maar om 11 uur weer terug, want de bussen stoppen dan ongeveer met rijden. Kay, Angel en ik moesten dezelfde kant op en merkten onderweg terug dat we eigenlijk nog niet zo moe waren, en dat we dus maar Fight Club moesten gaan kijken. Zo gezegd, zo gedaan, met als resultaat dat we pas rond half 3 in bed lagen uiteindelijk. Zeer onfortuinlijk, aangezien Angel gewoon om 9 uur college had, en Kay om 7 uur op moest voor een trip naar Okayama. Ik had nergens last van, en ben dan ook asociaal tot half 1 uit gaan slapen.
Wederom het park in, en een beetje studeren, wat ietwat gehaperd werd door de regen. Met Angel een zeer ghetto arcade hal in, wat conbini voedsel naarbinnenwerken, t.v. kijken en moe naar bed (Angel dan) door het gebrek aan slaap de vorige nacht.
Zaterdag zou ik om 3 uur met Takuya de Daimonji berg gaan beklimmen. Dit is een berg met heel groot het teken 大 erop, wat mid-augustus samen met andere karakters in de hens gestoken wordt. Al deze karakters staan op bergen om Kyoto heen (Kyoto ligt in een vallei), dus ik stel me voor dat het effect geweldig moet zijn om mee te maken, wat ik dan ook van plan ben volgend jaar. Veel te vroeg kwam ik aan op de universiteit van Kyoto, waar we afgesproken hadden, maar Takuya was toch al in de buurt en we gingen ervoor! De berg was gelukkig maar een klim van ongeveer 350 meter, maar ik merkte wel weer dat mijn gebrek aan oefening me redelijk parten speelde. Het kan echter ook dat de berg gewoon redelijk steil was, want in 25 minuten waren we al boven. Het uitzicht was betoverend, en het is echt leuk om te zien dat het echt elk stukje binnen de vallei is volgebouwd. Het uitzichtpunt was overigens midden op de kruising van het karakter, wat het ietwat moeilijk voorstelbaar maakte dat je daadwerkelijk erop stond. Toch was het leuk om van dichtbij te zien, want er loopt een heel netwerk van trappetjes en vuurkorven door het karakter heen. Geweldig! Niet voor lang, want Takuya moest weer aan zijn bachelor-stuk gaan schrijven, dus ging ik maar weer terug naar huis. Voor het eerst gingen we naar een normale supermarkt, waar we precies hetzelfde kochten als in een convenience store, maar dan voor 3 yen goedkoper per product! Dit was echter de monumentale eerste keer dat we ook ons ontbijt kochten, dus we hebben er daadwerkelijk een keer over nagedacht!
Zondag, de dag van de keeki-tabehoudai, of keeki-baikingu. Het eerste betekent all you can eat cakes, en het tweede cake viking! Dit hield dus in dat je voor een bepaald bedrag als een beest los mocht gaan op alle dessert-achtige zoetwaren die uitgestald stonden in het restaurant. Deze activiteit voltrok zich met het gezelschap van Yuuki, zijn zusje Rie, onverwachts zijn moeder en een vriend van haar, en Tomomi, een meisje dat Angel hielp met zijn administratie voor de universiteit. Het werd een activiteit om nooit te vergeten. Zoals misschien eerder vermeld houdt Rie nogal van zoetigheid. Hier bleek geen woord van gelogen te zijn. Cake, chocoladefontein, cheesecake, pudding, yoghurt, alles ging er in drievoud in. Het is werkelijk ongelooflijk hoe zo'n klein meisje zoveel naarbinnen kan werken. Angel was zelfs verbaasd, en gaf toe dat zij meer kon eten dan hij. Een statement van formaat, zo zeg ik! Na bekomen te zijn van de verbazing, en bevallen te zijn van mijn food baby, gingen Yuuki's moeder en die vriend ervandoor, en doken wij de plaatselijke entertainment hall in voor entertainment. Entertainment in de vorm van purikura (print club, oftewel foto'tjes maken en die dan bekladden, was al mijn derde keer), en dance dance revolution waarin ik tussen Yuuki en mij de betere bleek. Na Angel ook nog terug naar school te hebben gestuurd met een Taiko (trommel) ritme-spel gingen we nog even in een cafe wat koffie drinken, en gingen Yuuki en Rie terug naar Wachi. Tomomi was ondertussen ook al naar huis gegaan, en Angel en ik hadden geen honger meer, resulterend in het om 9 uur naar de convenience store gaan voor het kopen van slechte kwaliteit noodle slurpspul. De rest van de avond lagen we voor pampus, en nu is het weer ochtend en komt Angel dadelijk terug van college. Ik ga dan met hem en Kay de tempel bekijken waar ik die Zen zitting had gedaan, want het is een nogal mooi tempelcomplex. Misschien gaan we echter wel naar een ander complex, omdat ik deze natuurlijk al heb gezien.

Al met al heb ik het hier zeer rustig, maar zeer naar mijn zin. Welke echter niet echt in dit verslag goed naar voren komen zijn de doelloze uren waarin ik wat internet of wat rondloop. Hoewel soms vermakelijk door hun willekeurigheid, moet ik bekennen dat ik, zoals ik eerder al zei, meer en meer begin uit te kijken naar aankomende woensdag 1 oktober, wanneer ik op de trein stap naar de plek waar het toch echt allemaal moet gaan beginnen: Fukuoka. Hoewel nerveus, kijk ik er ook met veel plezier en spanning naar uit, en kan ik niet wachten om op een plek te komen waar ik behalve Milan helemaal niemand ken, wat tot nog toe niet het geval was. Ik ben Angel zeer dankbaar voor het verblijf hier, en heb het ook zeer naar mijn zin met hem, dus het afscheid wordt ook wel weer jammer. Dinsdagavond heeft Yuuki zelfs voor een aantal mensen een klein afscheidsetentje/drinkje voor me georganiseerd, maar het is natuurlijk gewoon een excuus om lekker te hangen met zijn allen. Ik hoop dan ook dat mijn leven in Fukuoka net zo gezellig en vermakelijk gaat worden, met de toegevoegde smaak van wat studie en een wazig dialect.

Knuffels!