Dag 5, 6 en 7!

Dag mensen!

3 dagen dit keer, maar het kan goed, gezien ik het wat rustiger aan heb gedaan, behalve vandaag. Meer daarover later.
Donderdag gingen wij weer terug naar Akihabara, omdat Anton me had verteld dat er een spel was in een bepaalde arcadehal (Radiant Silvergun in het Taito YEAH gebouw), en dat spel speelde ik ook met Anton thuis altijd dus dat moest even gechecked worden op de kast. Wat mijn verbazing echter schetste was het feit dat Street Fighter IV al uit was op de arcade in Japan, en aangezien ik dat spel al sinds mijn 6e jaar speel kan men zich wel voorstellen dat mijn hart harder ging kloppen, zeker omdat het spel waarschijnlijk pas in kerst of nog een half jaar later uitkomt in Nederland.
Jullie horen het al, de nerderigheid was niet van de lucht, en na nog wat extra buurten van Akihabara te hebben verkend en Alex nog wat spulletjes had gekocht, gingen we alweer terug naar huis. Dit was omdat het weer redelijk ruk was, dus we vertrokken wat later. Ook vonden we wel dat we aan een dag met wat meer rust toewaren, en we hebben toch lol gehad. We hebben zelfs "Maid cafe's" gevonden. Dit zijn cafe's waarin dames in minder verhullende huismeisjesoutfits koffie serveren voor mannen die normaal alleen maar in hun kamer zitten. Ik geloof dat mijn treur-o-meter het al opgegeven had, maar wow.... Toen we daarna thuiskwamen heb ik ook mijn eerste snooty bakje met vis-cup-ramen gegeten, en het viel nog best mee hoe vies het was! 1 euro voor avondeten, go figure!

De volgende dag was het echter weer tijd voor meer actie, en voordat we Jennifer weer zouden ontmoeten gingen we eerst naar Ginza. Dat Tokyo een stad is die draait om eten en shoppen wisten jullie al, maar Ginza heeft de eer de eerste buurt in Tokyo te zijn die moderniseerde, en had dus ook als eerste alle dure boutiques en gallerijen. In hoeverre dat nu zo is weet ik niet zeker, want andere buurten hebben net zo goed Armani en Rolex winkels, maar Ginza heeft in ieder geval de goede attitude die eigenlijk al zegt dat je het hele gebied maar moet verlaten als je student bent. Wij waren echter koppig genoeg om door te lopen, en hoewel we niet de Louis Vuitton winkels zijn binnengelopen hebben we wel de Sony Building aangedaan, en ik dacht dat ik in de hemel was. Wat een apparaten daar, en hoe smooth is alles daar. Ook leuk om te zien dat elk product er ongeveer 1 meisje bij had staan, maarja, je moet toch wat met dat banenprobleem in Japan. Nadat ik bijna de camera van mijn dromen had gekocht voor een redelijke prijs (zie foto's) liepen wij verder naar de Imperial Gardens en het Imperial Palace. Zoals je zou verwachten van zo'n plek stonden er veel touristenbussen, en mocht je niet heel erg dichtbij het paleis komen, dus na een foto of twee te maken haastten wij ons verder naar Tokyo Central Station, waar Jennifer op ons stond te wachten. Het was overigens ook heel heet die dag, dus alles wat we deden kosstte liters zweet en energie, dus we hadden geluk dat er zich nergens in de Imperial Gardens een plekje met schaduw bevond.
Met Jennifer gingen we een extreem lekkere lunch eten (unagi en miso soep, zie foto) en kwamen wij op het idee om naar Odaiba te gaan, in Minato-ku, wat havendistrict betekent. Hier gingen wij heen met de monorail (!!) en na een doldwaze rit kwamen wij aan in wat een soort Disneyland leek. Brede boulevards, veel betegeling en een reuzerad. Of de Toyota showroom binnen een Disney sfeer past laat ik aan de lezer, maar die was er ook, inclusief een optreden van Weezer die helaas uitverkocht was. Na in het gigantische reuzenrad genoten te hebben van een prachtig uitzicht over Tokyo, gingen we purikura foto's maken. Afkomstig van de woorden Print Club, ga je in een hok staan met z'n allen, trek je stomme koppen, en kan je later met een barbaarse versie van photoshop het geheel uiteindelijk aanpassen om er nog meer kawaii (schattig) uit te zien. Daar was ik wel voor in, en na een wervelende fotosessie gingen we maar eens ergens eten. Dit deden wij bij een Hawaiiaans restaurant voor veel te veel geld voor te weinig eten, maar het was wel in een gebouw waarin ze goed een Parijs achtige sfeer hadden weten te immiteren. Na daar niets te hebben gekocht, werd het maar weer eens tijd om naar huis te gaan met de monorail door de nacht over Tokyo, wat een ervaring is die ik niet op camera heb kunnen vastleggen door de drukte, maar wat ook iets is wat je echt moet ervaren. Wat een betoverend uitzicht!
Dan nu, vandaag vonden we dat we even wat anders moesten gaan doen dan Tokyo, dus besloten we naar Kamakura te gaan. Dit kustplaatsje was rond de 13-14e eeuw de hoofdstad van Japan, en is nu een rustige suburb van Yokohama, een uurtje met de trein van Tokyo vandaan. Na daar weer lekker geluncht te hebben, gingen wij naar de tempels en schrijnen, want die had je volgens de Lonely Planet genoeg hier. Nou, dat klopte in ieder geval. Als je eenmaal van de hoofdweg af was vlogen die dingen je om de oren, wat werkelijk een feest voor het oog was! Eerst gingen we naar de grootste schrijn van Kamakura, de Tsurugaoka Hachiman-gu. Vol met toeristen, maar wel een prachtige Shinto schrijn. Na een wens te hebben gedaan, besloten we de weg af te lopen naar de hoogste Boeddhistische Zen tempel (in hierarchie) van Kamakura: de Kenchou-ji. Dit was ook weer zo'n prachtig houten bouwwerk, maar er waren veel minder mensen en de sfeer was er een stuk stiller. Ik heb even een kwartier gemediteerd, en rustig wat rondgelopen. Toen kwam ik op het idee Alex mee te trekken naar nog een klein gebouwtje waarvan ik dacht dat het wat verderop stond.
Niets bleek minder waar. Na echt 100 trappen te hebben beklommen kwamen we eindelijk op een plek waarvandaan je de Fuji-berg zou kunnen zien, ware het niet dat ik door de mist niet meer mijn eigen neus kon zien. Nou, dat viel wel mee eigenlijk, maar het was wel heiig! Maarja, wat doe je als je bovenaan 100 trappen staat? Dan wil je natuurlijk niet zomaar naar beneden! Gelukkig had ik een toeristenkaartje op het station opgehaald, en zag ik dus dat er achter dat gebouw nog een wandelroute doorliep. "Laten we die maar eens nemen", zei ik. "Hijg hijg", zei Alex. Met haar toestemming klommen wij verder, hoewel we gaandeweg begonnen uit te vinden dat er redelijk wat spinnnenvriendjes aanwezig waren, hetgeen bij Alex niet zo goed in de smaak viel. Na hier heel erg smerig misbruik van te hebben gemaakt, liepen we rustig verder, soms onderbroken door een klein gilletje bij het gelukkige weerzien van onze 8-potige mede-insecten. Na 3 kwartier lopen begon het echter al wat donkerder te worden, en het einde was nog niet in zicht. De wandeltocht was ook redelijk zwaar, met veel klauterwerk, en ik had mijn Clarks aan zonder profiel, en Alex haar teenslippers. Ook onze rugzakken met pikhauwelen hadden we thuis laten liggen, en drinken hadden we ook al lang niet gehad. We begonnen ons ook te realiseren dat het misschien niet het handigste idee was, maar ik vond toch dat ik dat waar ik ooit aan was begonnen, ook moest volbrengen (hint voor de Augustijnen). Gelukkig deden we dat ook, want na nog een 45 minuten kwamen we weer uit in urbaan gebied en waren we toch stiekem wel trots dat we het hadden gedaan! We waren aan een willekeurige wandeltocht begonnen, en merkten dat dat soort dingen eigenlijk het leukst zijn. Helaas zijn de foto's denk ik niet afdoende om de ervaring te beschrijven, maar dat laat ook wat aan de verbeelding over! We gingen met de bus terug naar de stad, aten daar niet zulk lekker eten, en namen de trein weer anderhalf uur terug naar ons trouwe hok in Minami-Senju.
Nu zit ik hier, content na een dag lekker dingen doen, en kijk ik uit naar de mooie dingen die komen gaan! Morgen nog een laatste volle dag Tokyo, hoewel we wel al bezig gaan met de voorbereidingen op het vertrek van maandag.
Tokyo is een stad die ik nog meer kan ontdekken, maar ik ken hier onderhand wel goed de weg, en weet me aardig te redden. Ik weet genoeg om te begrijpen dat je een heel leven kan spenderen aan het ontdekken van Tokyo, maar dat ik dat ook niet ga doen. Het onderdompelen in een stad van deze magnitude is iets wat leuk is om te doen voor een tijd, ook wel voor een jaar of 3-4, maar me echt verbinden met deze stad zou me denk ik niet lukken, gewoon omdat het me een te anoniem gevoel geeft. Met dit gevoel van melancholiek neem ik afscheid, om jullie over een aantal dagen weer te vertellen hoe het is vanuit Kyoto!

Douzo yoroshiku onegaishimasu.

Ter herhaling:

Foto's zijn te bekijken op: http://s362.photobucket.com/albums/oo66/degemaskerdewreker/?albumview=grid of voor mensen zonder flash op: http://s362.photobucket.com/albums/oo66/degemaskerdewreker/.

Klik op het plaatje voor een korte uitleg.