vrijdag 6 februari 2009

Op veler verzoek..

Na enkele geruchten te hebben vernomen dat het kalm was op mijn blog, en na wat introspectie er achter te zijn gekomen dat dat ook het geval was, vond ik dat het zo langzamerhand maar weer tijd werd om even te schrijven wat er hier gebeurt.

Nuja, er gebeurt eigenlijk niet zoveel wat jullie nog niet weten, maar laat me beginnen met waar ik was gestopt: De reis van Angel en mij naar Nagasaki! Daar stonden we dan, in de klauwen van de draak, wachtend om verorberd te worden als hulpeloze schapen, maar toen kwam Fritsie! We gingen voor Nagasaki eerst nog even een dagje heen en weer naar een plek genaamd Dazaifu. Dit is de grootste toeristische plek in en buiten Fukuoka, wat treurig is, want dit betekent dus ook dat er in de stad niet zoveel te doen is. Dazaifu verdient echter wel wat meer aandacht, want het is ook best een mooie plek. Het staat binnen Japan bekend als de Shinto schrijn waar je kan bidden en offers maken voor het binnenkomen van je gewenste universiteit of die baan krijgen waar je altijd van droomde. Het ligt een half uurtje buiten Fukuoka, en natuurlijk is de tempel omgeven door toeristische winkeltjes. Studenten die we waren, negeerden we deze straal en gingen we door naar de tempel zelf. Het was niet zo druk, dus dat was wel fijn, en we besloten van de gebaande paden af te gaan door op een willekeurige plek de berg die om de schrijn heen lag te gaan beklimmen. Toen stonden we ineens in een gebied waar helemaal niemand stond, met aan de ene kant beneden de schrijn, en de andere kant beneden een wazig pretpark waar niemand was. De apparaten werkten echter wel, wat leidde tot een nogal schimmige sfeer. Vervolgens liepen we langs nog een klein verlaten Shinto complex, door een rustiek gebied met allemaal Torii (Van die rode poortjes) en het geheel zag er erg mooi, zei het verlaten uit. Uiteindelijk kwamen we zelfs uit bij een tunnel met een steen ervoor, dus de referentie naar de film Spirited Away (voor wie hem gezien hebben) was compleet! We wilden als afsluiter voor deze vreemde dag gaan eten bij het Zwitserse restaurant "Hause", maar dat bleek nogal populair te zijn en het deed de eigenaar pijn in zijn hart om wat mij, waarschijnlijk volgens hem een potentiële Zwitser, en Fritsie en Angel af te moeten wijzen in zijn nederige stulp. Tot nu toe heb ik daar nog niet kunnen eten, maar dat moment komt nog wel!

Vervolgens: Nagasaki! We zouden wat later op de dag gaan, want ons contactpersoon Martijn had nog wat zaken te regelen, dus dat paste goed bij Angel en mijn schema: niet zoveel doen. Uiteindelijk zaten we toch echt in de supermooie trein naar Nagasaki, die eruit zag als een Shinkansen maar dan ook nog met leren stoelen! Hier dient bij vermeld te worden dat Angel en ik in Kyoto een 5 dagen kaart hadden gekocht. Deze kaart kon je 5 afzonderlijke dagen afstempelen om een hele dag te kunnen treinen. Omgerekend kostte dat maar 19 euro per dag ofzo, en was dat dus een uiterst goeie deal. De catch hier was dat je alleen maar normale treinen kon gebruiken en sommige iets snellere, maar het kost dus wel erg veel tijd. Wij naïevelingen verkeerden onder de indruk dat je dan ook wel die trein naar Nagasaki kon gebruiken, omdat ie niet onder de Shinkansen viel. Aangezien er nog maar 3 stempels over waren, besloot ik toen (dit nog niet wetende) een apart retourtje te kopen, zodat Angel de laatste 3 kon gebruiken voor een retourtje Nagasaki en de terugweg naar Kyoto. Natuurlijk bleek die stempelkaart niet te gelden uiteindelijk, en moest hij uiteindelijk meer dan ik betalen. Dat was dus redelijk zuur, maar uiteindelijk kwamen we toch aan en werden we opgehaald door Martijn en Allard. Het was een gelukkig weerzien, ook al had ik ze dan een maand geleden al gezien. Fritsie zou later komen, want het leek hem een goed idee om met 9 andere Nederlanders het Nieuwjaar in te luiden.
Nu moet er ook even uitgewijd worden over hoe het in Nagasaki verliep. Het slapen zou een probleem worden, want we zouden bij de Nederlanders aldaar slapen, maar er was daar geen slaapgerei. Ik had gelukkig een klein matrasje bij me, en Angel was iets te licht bevoorraad, maar het ging nog net, dachten we. Echter, de huiskamer was akelig koud, ook al stond de verwarming dan op maximaal. Het zou nog een probleem worden als Fritsie kwam, want die had helemaal niets bij zich. Voordat slapen een probleem zou worden, gingen we echter eerst Okonomiyaki (Japanse pannenkoek met ei en groentetjap) eten in een authentiek klein restaurantje alwaar wij gratis eten kregen omdat we buitenlanders waren. Vervolgens spoedden wij ons naar een Baard's izakaya (drinkplek waar je ook wat kan eten) en hebben we een hele gezellige avond gehad.

Omdat bij de vorige keer Nagasaki de trekpleisters van de stad er een beetje bij in waren geschoten, gingen we de volgende dag naar het Vredespark, wat dicht in de buurt lag bij de appartementen. We konden, zo merkten we, niet naar het museum wat erbij hoorde omdat het al zo dicht bij oud en nieuw was, dus we liepen alleen rond in het park, om daarna door te struinen naar het epicentrum van waar de bom echt was gevallen. Het schijnt dat het museum een hevige indruk maakt, maar ook bij het zien van deze zaken raakte ik al een beetje ongemakkelijk. Het blijft voor mij toch moeilijk te geloven hoe de mensheid tot zoiets gedreven kan worden, hoe cliché dat dan ook klinkt. We ontmoeten bij het hypocentrum de vriendin van Martijn: een ontmoeting die insloeg als een bom! (Sorry) We liepen wat verder door, en besloten de kabelbaan te nemen naar de top van een berg die uitkijkt over de stad en de bijbehorende baai. Het blijft toch ongelooflijk vet om een verlichte stad te zien van zo hoog, en al helemaal een in de bergen gelegen Nagasaki, zoals de foto's hopelijk een beetje zullen kunnen laten zien. We gingen maar eens terug om een sober maar duur maal te genieten bij een Indiaas restaurant, om vervolgens onze troost te zoeken in de drank bij een all-you-can-drink actie bij een naburige izakaya, genaamd Izakeya, nogal origineel! Lekker hard wegtikken, en gezond dronken stonden wij rond half 1 op straat, om nog even de Mac aan te doen, en uiteindelijk daadwerkelijk terug te keren naar huis. Rond half 3 lagen we in bed.

Wie uiteindelijk heeft toegezegd om de ochtend over 2 dagen om 9 uur klaar te gaan staan voor een tripje met Baard langs de kusten van Nagasaki weet ik niet, maar het was niet het meest handige idee. We hadden namelijk veel gedronken, en niet zoveel geslapen, maar trouw aan onze belofte stonden Martijn, Angel en ik om 9 uur 's ochtends voor het uitwisselingsstudentenappartementencomplex (lingo!) te wachten op Baard, die gewoon een half uur te laat kwam ofzo. We waren echter zeer melig, dus dat maakte niet zoveel uit.
Voordat ik verder vertel over de trip, wil ik jullie er even eraan herinneren dat Baard al 4 jaar lang een stevige Nederlandse klandizie geniet, en dat dit niet is om zijn lage prijzen (ze zijn namelijk redelijk hoog), maar omdat hij echt een onwijs mooie kerel is. Hij runt een kleine tent waar hij en zijn vrouw achter de bar staan, tegelijk voor hun baby zorgen, en de dochter laten serveren of gewoon rondrennen voor algemene schattigheid. Ik ben nooit zo goed met kinderen, maar deze was wel een drolletje. In ieder geval, buiten de leuke gesprekken in de izakaya, brengt hij je ook wel eens thuis na het drinken als ie er zin in heeft, en neemt ie studenten mee op een rondreisje.
Vandaar dus ook dat hij ons deze kille, winderige ochtend meenam langs de kliffen van de Nagasaki-provincie. Wat een prachtige natuur daar zeg! Ik was tot nu toe in Japan vooral in de steden geweest, maar om nu dus de zon te zien reflecteren op een woelige zee, met rotsen die uit het water steken en de vissersdorpjes die de kust tekenen, was een ervaring die ik nodig had om een vollediger beeld te krijgen van Japan. Wat echter wat minder prachtig was, was dus dat zowel Baard als wij niet veel hadden geslapen, met Martijn als recordhouder met 3 uur, en dat vooral tegen het einde van de dag het wat vermoeiender werd om steeds de conversatie op gang te houden. Echter, we hebben gezien tijdens deze trip: Supertoilet, een brug over een wilde rivier, Huis Ten Bosch (het Nederland-pretpark, met een domtoren in het midden van het Japanse platteland!), Baard's geboortedorp Hasami, Baard's familie, en prachtige rijstterrassen. Supertoilet was een hele vette plee in een hotel waar Baard nog nooit heeft geslapen of gegeten, maar wel zijn behoefte heeft gedaan. Huis Ten Bosch is een plek waar ik nog steeds heen wil, maar ik hoor alleen maar negatieve verhalen over die plek, dus misschien moet ik het maar gewoon opgeven. Het klinkt echter best grappig om naar een pretpark te gaan wat gebaseerd is op het land waar ik vandaan kom. In het dorpje Hasami ontmoetten wij dus Baard's zus, een eigenaar van een lokale schoonheidssalon, en zijn ouders, eigenaren van een heel oud huis en mooie dingen. Ze leken allemaal niet zo verbaasd om buitenlanders te zien, maar Baard doet dit dus wel vaker. We gingen daarna eten bij een heel afgelegen maar mooi restaurantje, waar het eten heerlijk was, maar wel duur. Baard betaalde gelukkig, wat Angel en Martijn en mij wel ietwat ongemakkelijk maakte, maar hij had ons uitgenodigd, en de Japanse regel is dan geloof ik dat diegene ook betaalt. Aan het eind van de dag was de energie er dus niet helemaal meer, maar we hadden echt een topdag gehad, en na Baard hartelijk bedankt te hebben namen we de bus naar huis. Iedereen was zo gaar als een balletje, en Fritsie zou die avond komen, maar hij kwam later, en dus moesten we zonder hem naar de mooiste onsen (heetwaterbron) van de stad. Het fijne aan deze onsen is namelijk dat hij uitkijkt over de stad van dezelfde berg als die we eerder beklommen hadden met de kabelbaan (liever lui dan moe), en je moet je dan dus voorstellen dat je over die prachtige lichtshow die Nagasaki heet uitkijkt terwijl je ligt te weken in een kakkend heet bad. Supermooi! We deden ook een zoutsauna en een koolzuurbad aan, en met deze exotische ervaringen in onze zakken gingen we terug, om te merken dat Fritsie al een tijdje op ons stond te wachten. We gingen dus maar snel wat eten, en keerden met Fritsie terug naar huis. Het was ook ondertussen al redelijk laat, dus ik geloof niet dat we nog veel anders hebben gedaan. Het slapen werd een beetje een avontuur, want Fritsie had al nogal veel last van zijn onderrug, en het feit dat ie op een bank van 1.2 meter lang moest slapen hielp daar niet echt in. Hij kon dus niet goed slapen, en besloot de volgende dag maar een hotelkamer te gaan huren, wat wel treurig was, maar goed, had ie maar slaapspullen mee moeten nemen!



Met Fritsie binnen onze gelederen, begaven Martijn, Angel en ik ons naar wat ik denk dat je het centrum van Nagasaki zou kunnen noemen, genaamd Hamanomachi. Daar hadden ze een briljant Frans-achtige Starbucks met als groot voordeel dat ze er een item verkochte wat heet: de Choco-cro. Een croissant met gesmolten chocola, en ik weet niet hoe ze hem zo lekker maken, maar ze doen het. Jammer dat die in Fukuoka in het centrum is, en dat ik dus 40 minuten heen en 40 minuten terug moet peddelen als ik er een wil eten. Goed, we keken nog wat rond, ik begon mijn zoektocht in Nagasaki voor een vette hoed (nu Tokyo, Kyoto, en Fukuoka hadden gefaald), faalde hier ook, en we liepen door Chinatown in 5 minuten omdat het maar een straat was. We namen voorts de tram naar een plek genaamd Glover Garden, een soort Disney-achtige verwerking van een stukje geschiedenis betreffende een Schot die in Japan een bedrijfje opzette. Leuk om te lezen en te kijken, en vooral ook leuk voor een prachtig uitzicht over Nagasaki, hoewel niet te lang want het was wel redelijk koud daar. Het was alweer laat, want we waren laat opgestaan omdat we nog moe waren van de trip met Baard, en dus gingen we ons klaar maken voor goedkoop eten bij de buurt-Gyuudon-zaak (rijst met koeienvlees erop). Goedkoop dus, en lekker, maar misschien wat onromantisch als je je bedenkt dat het oudejaarsavond was! We gingen naar huis, keken naar de geweldige actiefilm Kung-Fu Hustle, of eigenlijk mensen daar deden dat, want ik kon met Boeddha AKA Dingjan z'n Skype voor heel weinig pecunio's gewoon bellen naar huistelefoons in het vaderland. Dit deed ik dus, want ja, het was voor ons toch al bijna Nieuwjaar.

Nu, met Nieuwjaar ga je als Japanner naar je familie, en doe je daar niet zoveel buiten eten en drinken, wat nogal afsteekt tegen wat wij Nederlanders doen met onze Iraksimulaties elke nacht van 31 december. Temeer omdat wij geen familie hadden om naartoe te gaan, besloten wij maar op de eerdere uitnodiging van de Izakeya (da's dus die andere izakaya, nogal verwarrend) in te gaan en gingen we aldaar het nieuwe jaar indrinken. We kregen toshikoshisoba (Nieuwjaarsnoedels) van de eigenaar voor gratis en we gingen heel erg wild met de drank! Zie hiervoor ook het filmpje op Martijn's blog, waarin Boeddha een gehele pitcher met Screwdriver erin wegtikt, tot ontzag of walging van omstanders. Mijn respect had ie, en voor de rest van de avond heb ik het echt heel vet gehad. Veel lullen over het leven met Sander, die ook veel met Fritsie lulde, wat mooi was, want ik maakte me eerst wat zorgen over een Koreaan die ook geen Engels kan tussen alleen maar Nederlanders. Fritsie is echter niet voor een gat te vangen, en die zorgt wel dat ie gehoord wordt. Nou, de klapper was er, en met vele situaties besefte ik me toch ook maar weer dat het alweer 2009 is, en dat ook dit jaar speciaal gaat worden. Mijn goede voornemen was hetzelfde als altijd, maar het feit dat ik hem maakte in een toko met een hoop aangeschoten Japanners, 9 Nederlanders en 1 Koreaan in Nagasaki maakte dit toch ook weer tot een speciale ervaring!

Wat echter het voordeel is aan vroeg naar bed gaan met oud en nieuw, is dat nieuwjaarsdag ook niet bekend staat als nationale zouteloze uitbrakdag. Relatief dan, maar de volgende dag zaten Fritsie en ik toch weer rond 3 uur terug in de trein naar Fukuoka. Angel zou later komen met de normale trein, want die had die stempels die hij nog op moest maken. Ik ging rustig wat eten met Fritsie bij het AEON winkelcentrum, het symbool van kapitalisme, en later kwam Angel aan, die bij mij zou overnachten alvorens zijn reis terug te maken naar Kyoto waarvoor hij vroeg op moest, want anders zou het niet lukken in een dag. Zo gezegd zo gedaan, Angel vertrok die dag, en ik sliep erg lang uit, met een hele hoop tijd voor mezelf, wat wel fijn was. Ik had namelijk wel twee weken een kompaan gehad, en je raakt na zo'n tijd toch weer gesteld op je privacy, hoe gezellig het ook was. Niet in het minst omdat we de volgende dag alweer op reis zouden gaan, dit keer met de mensen van mijn programma in Fukuoka.

3 januari, 9 uur, stonden we met zijn allen klaar voor het kantoor van het studentenappartementencomplex, met alcohol en snoep voor heel Zimbabwe, om te vertrekken op een reis die ons zou Leiden naar Beppu, de onsen-hoofdstad van Japan. We raakten echter al verdwaald toen we 1 uur op reis waren, en we raakten 3 keer bijna een andere auto/persoon, maar dat weerhield ons er niet van om een geweldige tijd te hebben, en uiteindelijk weer iedereen te ontmoeten bij de berg met de prachtige naam: Aso-san. We aten onze eerder gekochte lunch, en we keken uit over het werkelijk prachtige en redelijk vreemde uitzicht van dit vulkaangebied. We zagen nog een skigebied wat uit het niets leek te komen, zagen wat stoom oprijzen uit de bergdalen waar we doorheen reden en we gingen naar Japan's langste of hoogste touwbrug die zich ook echt in de middle of nowhere bevond. Kortom, we zagen dus een hoop leuke dingen van het eiland Kyushu in korte tijd, en het was veel in de auto zitten, maar daarom niet minder leuk. Aan het begin van de avond kwam deze potpourri van internationale studenten aan in Beppu, en gingen we meteen de onsen in. Het grappige is dat ik, ook al was ik er 3 jaar geleden al eerder geweest, nog steeds dacht dat iemand constant een scheet aan het laten was. Beppu stinkt namelijk overal naar zwavel, maar als je daar aan gewend bent (of misschien daardoor) snap je wel meteen waarom het de onsen-hoofdstad wordt genoemd. Misschien had die onsen in Nagasaki wel het mooiste uitzicht, maar degene die we bezochten in Beppu was echt heel comfortabel en had verscheidene baden. Na 2 uur lang ze allemaal uitgeprobeerd te hebben besloten we maar eens te gaan eten bij een izakaya, en het bier genieten begon. Veel kip, en veel bier, zoals ik het graag heb, en veel praten met verdacht veel mannen en verdacht weinig vrouwen, gezien het ratio binnen ons programma. We hebben namelijk maar 7 mannen, waarvan een getrouwd en een homo, en 19 vrouwen, dus we zijn niet echt goed vertegenwoordigd. Echter, aan de etenstafel blijven we bij elkaar zitten om ons overgebleven testosteron te beschermen.
Het drinkfestijn zette zich door in het hotel, maar door een algemeen slaaptekort legde ik de controller neer (lees: gooide ik de handdoek in de ring) rond 3 uur, wat een slimme zet bleek te zijn want we moesten de volgende ochtend toch weer opstaan om ons aan het rigoureuze schema van onze Japanse tutoren te houden. Zo gezegd zo gedaan, en met een ietwat brakke maar niet slapeloze kop zat ik de volgende ochtend in de auto om de reis voort te zetten. Die dag zijn we geweest naar een belachelijk mooie Shinto-schrijn waar van ik de naam vergeten ben, en bezochten we Kitakyushu waar ik nog steeds niet echt van begrijp wat de bedoeling was. We aten daar een apart soort Curry, die echt heel erg lekker was, maar iedereen was zo moe na die nacht zuipen in het hotel dat we eigenlijk beter wat eerder naar huis hadden kunnen gaan. We kregen daar echter nog wel een mooi uitzichtpunt te zien, maar ik was maar wat blij toen ik weer in mijn bed lag, me niet teveel proberen te realiseren dat ik de volgende ochtend weer om half 10 op zou moeten.

Al met al was de kerstvakantie dus nogal druk, en heb ik er achteraf eigenlijk het maximale uitgehaald! Ik was wel moe aan het eind, maar dat is een moeheid die men in een wat extremere mate gevoeld moet hebben toen ze de Mount Everest hadden overwonnen. Kyoto, Nagasaki, Beppu. Een redelijk extreme opsomming zou ik zo zeggen, en een die mij tot de dag van vandaag in mijn portemonnee treft. Ik heb de afgelopen anderhalve maand redelijk op zwart zaad gezeten door enthousiaste uitgaven, maar dat kan ik me veroorloven, omdat ik in mijn normale dagelijkse leven bijna niets uitgeef. Mijn dagelijkse uitgaven zijn als volgt: Ik eet 1 snee brood in de ochtend, eet dan een lunch van ongeveer €2,50 en kook avondeten voor ongeveer hetzelfde bedrag. Tel dat laatste echter weg op maandag, woensdag en vrijdag, want dan krijg ik mijn avondeten betaald door mijn ouderejaars van de karateclub. Zoals al eerder vermeld, blijf ik me hierbij ongemakkelijk voelen, maar het gaat steeds beter! Met dit gegeven kun je je wel voorstellen dat ik echt onwijs veel uitgegeven moet hebben op die reisjes! Dat is eigenlijk ook wel zo, dus met zometeen weer mijn maandelijkse injectie van de Japanse overheid zal ik het weer wat beter uit kunnen zitten. In ieder geval totdat ik weer naar Kyoto ga omdat Mattias daar dan aankomt, of omdat ik met Fritsie naar Korea wil. Of omdat ik voor een nieuwe computer wil sparen, eentje die wel gewoon Japans kan typen.

Over mijn dagelijks leven hier kan ik verder kort en bondig zijn. Mede dus door de afwezigheid van financiële middelen ben ik ook niet zoveel naar de stad gegaan, en koos ik in plaats daarvan om tevredenheid te vinden in mijn sobere leefstijl. Naar college, naar karate, en een hele hoop films en series kijken, en wat muziek luisteren. Met mijn Japans gaat het redelijk, ben de liefde verklaard door een Koreaanse, en ik begin sommige aspecten van karate ook eindelijk door te krijgen, hoewel ik me nog steeds stijf voel. Maar dat wasbordje en die elastiekbenen die komen er, wat ik je brom!

Jongens, ik vind het wel weer mooi geweest, ik ga maar weer hangen. Ik hoop dat jullie met dit bericht goed op de hoogte zijn, maar mochten jullie vragen hebben, of willen lullen, mail me dan vooral! In de tussentijd zal ik proberen al mijn foto's te updaten naar mijn photobucket site, waarvan de link verder beneden staat. Voor mensen met Facebook is er ook nog de optie om verder te kijken naar foto's waar ik en mijn maten hier opstaan. Rest mij nog te zeggen dat ik jullie een verlaat gelukkig Nieuwjaar wil wensen, en een vervroegd gelukkig Valentijn. Dat we elkaar maar zoveel mogelijk lief hebben, en dat we dat kunnen bewijzen met een 5 keer zo dure geparfumeerde roos!

Toedels!