Dag 3 en 4

Daar ben ik weer! Tokyo begint al normaler te worden, maar normaal zoals alleen een overweldigende superstad dat kan zijn. Hoewel de avonturen niet zo absurd waren als de eerste dagen, neemt dit niet weg dat het nog steeds geweldig is!

We schrijven dinsdag 9 september, en we hebben een afspraak met Dex in Ikebukuro om 1 uur. We stonden dan ook om 10 uur op, zodat we het zeer rustig aan konden doen. Het gebruikelijke ontbijtje werd gehaald, en we hadden zoveel tijd over dat we eerst nog een uur gingen lopen door Ueno park. Het was heerlijk weer, en na gekeken te hebben naar straatmuzikanten, het museumgebouw en een shintoschrijn sprongen we op de trein richting Dex. Ikebukuro wordt ook wel the poor man's Shinjuku genoemd, en hoewel ik de uitrukking begreep, had Ikebukuro toch een iets rustigere charme dan Shinjuku. Het ontmoeten met Dex was een gelukkig weerzien, en we hebben hevig verhalen uitgewisseld over zijn carriere in Japan, De Baron, en wederzijdse vrienden. Erg prettig om een vriend als Dex in Japan te ontmoeten, en met hem zijn we rustig Ikebukuro gaan verkennen. We kwamen al snel op het idee om naar de Sunshine Building te gaan, een gigantisch gebouw met 60 verdiepingen, vol met kantoren en decadente winkels. Voor ieder was er wat wils, en nadat we een lunch namen in een Chinees restaurant (nogal pittig), ging Alex kleding kijken en gingen Dex en ik naar de 60e verdieping. Ongelooflijk. Tokyo, zo ver als je kunt zien. Ik heb wel eens een uitzichtje gehad, maar dit was werkelijk briljant.
Na daar een kwartiertje gehangen te hebben, gingen we met Alex nog wat kleren kijken, maar niet nadat ik een formule 1 stoelgang had van dat Chinese eten. De kleding daar was op zijn minst interessant, te meer omdat het daar de mode is voor Japanse meisjes om extreem korte rokjes te dragen. Wij zien dit als sletterig, maar op hun beurt vinden de Japanners spaghetti tanktops weer prostitutieregalia, dus wat dat betreft komen we redelijk gelijk uit. Na ons daar vermaakt te hebben, gingen we anderhalf uur chillen in de Starbucks (spreek uit staabaa), en na veel geroddel begaven wij ons naar de manga/anime winkels aan de overkant. Het was lange tijd geleden dat ik zo heb gelachen. Dex en ik hebben ons echt enorm lopen misdragen, en gingen volledig op in de otaku-sfeer, zoals te zien is in het filmpje. Hierna begaven we ons weer terug richting het station, totdat Alex op het redelijk mooie idee kwam om naar de nieuwste film van Miyazaki te gaan kijken, genaamd Ponyo on the Cliff by the sea (Gake no ue no Ponyo). We namen snel afscheid van Dex, en haastten ons de filmzaal in. Het was een heerlijke kinderfilm, en hierdoor ook goed te volgen. Na de film gingen wij mentaal 10 jaar jonger weer terug naar ons hostel om daar nog wat cup noodles naarbinnen te hakken, en te gaan slapen.

Vanochtend op het programma: Alexandra naar de Heiwa Nakajima Zaidan foundation in Roppongi. Ze moest daarnaartoe voor een introductiegesprek met de crew van de foundation die haar beurs uitkeert, en ik ging mee zodat we sneller de weg konden vinden en zodat ik in mijn eentje in de tussentijd Roppongi kon verkennen. Sjiek volk komt altijd later, en wij kwamen ook een gezellige 5 minuten te laat binnenkakken. Het probleem echter was dat ze mij ook mee naarbinnen vroegen, en voor ik het wist zat ik daar als gast tussen allemaal gezellige Japanners van die organisatie mee te lunchen, en een beetje te kletsen over zaken die onze landen zo apart maken. Ik voelde me wat ongemakkelijk, aangezien ik geen onderdeel uitmaakte van de organisatie, maar na het 14e kopje thee was mijn blaas zo vol dat dat gevoel vanzelf verdween. Iedereen was zeer beleefd en gezellig, en met een gesprek van 3 uur gingen mijn conversatievaardigheden er ook zienderogen van vooruit. Ze vonden het leuk dat ik er ook was geweest, en nadat Alex haar zelfgemaakte (!) meishi (naamkaart) tasjes en stropdassen in Delfts blauw met lavendelgeur had uitgedeeld, werden wij vriendelijk uitgezwaaid en trokken we Roppongi in.
Roppongi staat bekend als de plek voor buitenlanders waar je veel te veel geld spendeert en waar overdag niets te doen is. Al deze dingen kloppen, en na wat doelloos rondgelopen te hebben besloten we de Nederlandse ambassade te gaan zoeken, want het leek me een goed idee om alvast met de mensen daar te gaan praten. Dit bleek moeilijker dan verwacht. Na 300 keer de weg gevraagd te hebben en 301 keer de verkeerde kant op te zijn gewezen, belandden wij eindelijk bij dit Hollandse toevluchtsoord, om verteld te worden door een bijdehante Japanner dat we een afspraak moesten hebben om binnen te kunnen komen. Nu ben ik een serene ziel, dus met veel kalmte liepen wij weg om onze reis te vervolgen richting de Toyo Eiwa Jogakuin, de meisjesschool opgericht door een Canadees om het Canadese schoolsysteem te introduceren in Japan. Nu weten wij dat dat gefaald heeft, maar ten tijde van oprichting was men daar nog niet van op de hoogte, en het leuke was dat de oma van Alexandra daar indertijd op school zat, toen haar vader ambassadeur van Nederland in Japan was. Allemaal leuk en aardig, maar het vinden van deze school duurde zo mogelijk nog langer dan het vinden van de ambassade. Ook toen we daar kwamen, werd verteld dat we er niet in mochten, dus restte ons niet anders dan maar een aantal foto's te maken van de buitenkant, en teleurgesteld weer naar huis terug te keren. Moe en de dagen zat keerden wij thuis terug, hebben we wat gepraat, en vervolgden wij onze weg in de avond naar wat een wilde uitgaansavond met Tijmen, Milan en Jennifer (die net 2 uur in Tokyo was) zou moeten gaan worden. Milan was echter het begrip kalender vergeten, en dacht dat het morgen pas zou zijn, en Tijmen zei op het laatste moment ook dat hij niet kon, dus stonden wij om 9 uur op het Shibuya station samen met Jennifer, en gingen we rustig richting een nabije okonomiyaki (Japanse pannenkoeken) tent. Toen we naarbinnen wilden gaan werd Alexandra haar naam ineens geroepen door een Japans meisje, en dit bleek bij nader inzien Mayumi te zijn, met wie wij eerder naar dat 80's industrial feest in Shinjuku waren geweest. In Tokyo, met haar 35 miljoen inwoners komen we gewoon nog een keer dezelfde persoon tegen! Eerst Tijmen, en nu dit! Nuja, na kort hallo gezegd te hebben gingen we dan toch maar echt eten, want het was toch al 9 uur. We (lees: Jennifer) moesten de pannenkoeken zelf maken, en het resultaat smaakte zeer goed. De Japanse keuken blijft maar beter worden, en om de pannenkoeken weg te spoelen gingen wij nog even boven het grote Shibuyaplein een Starbucks frappucino® drinken, alvorens weer in de trein naar huis te gaan.
Al met al waren het weer zeer gezellige dagen, en buiten het feit om dat ik steeds meer aan Tokyo gewend begin te raken, heb ik ook het idee dat ik de stad beter begin te begrijpen. Als je zo die hordes mensen in de metro en in de trein ziet, en al die mensen over het kruispunt ziet lopen, begrijp je waarom Murakami de stad met een mens vergelijkt, met allerlei organen en aderen, waarin de mens dan het bloed is wat door de stad gepompt wordt. Je kan het ook een mierenhoop noemen, maar dat vind ik minder poetisch.
Vergeet niet naar de nieuwe foto's te kijken, en reken op wederom een update over 2 dagen!

Oyasumi!