maandag 23 maart 2009

Sakura, en het kijken naar bloemen!

Ja, dat doet iedereen dus rond deze tijd. Het geweldige hanami, oftewel bloemen kijken, is momenteel aan de gang, en het houdt in dat je een picnic onderneemt onder de kersenbloesembomen, maar vooral ook dat je echt takkeveel drinkt! Dat gaan wij binnenkort ook doen, maar momenteel zit ik met een nare buikgriep even op mijn kamer. Dit geeft me echter wel weer tijd om mijn blog te updaten, dus elk nadeel heeft z'n voordeel, zoals onze vriend Kruyf dat geloof ik ook al zei.

Hoe dan ook, het is lang geleden! Ik zou kunnen zeggen dat er tussendoor niet zoveel gebeurd is, maar er gebeurt hier altijd wel iets, ook al was maart wel de stilste maand tot nu toe. We hebben van 19 februari to 4 april pure vakantie gehad, en dat heeft mij dan ook in de gelegenheid gebracht om die tijd weinig nuttigs uit te halen. Enkele hoogtepunten van deze tijd zijn: Reizen met mijn vader, en naar het ouderlijk huis van mijn tutor (persoonlijke mentor), Tajimi.

De vakantie begon nog niet, of vader kwam al aan met het vliegtuig in Fukuoka. Nou heb ik al wel eerder mensen in Fukuoka ontvangen die ik in Nederland kende, maar om zo mijn vader ineens te ontvangen in een omgeving die ik nu toch al een half jaar mijn thuis mag noemen is toch een heel andere ervaring. Hij was natuurlijk redelijk uitgekakt, want dat krijg je als je 15 uur aan het reizen bent. Hij vloog tenminste over Helsinki, ik moet weer over Londen op de terugweg. In ieder geval, hij was nog erg vitaal voor iemand die zo'n lange reis heeft gemaakt, en we zijn die dag ook nog maar meteen wat dingen gaan bekijken in Fukuoka. Dit natuurlijk niet voordat we zijn spullen hadden gebracht naar de ryokan (Japanse stijl hotel) waar hij zou slapen. Ik liet hem wat mijn eigen kamer zien, en waar ik studeerde, kortom een beetje mijn leefomgeving. Natuurlijk voerde vooral het feit dat hij in Japan was de boventoon, en waren we meer dan het beleven van Fukuoka bezig met gewoon ouderwets praten over van alles en nog wat. Grappig was wel dat ik deze reis meteen al merkte dat ik, meer nog dan als ik alleen ben, bekeken werd door nieuwsgierige Japanners. Ik ben er natuurlijk verder wel aan gewend, maar het viel toch op.
Na het laten zien van mijn natuurlijke habitat gingen we naar Tenjin in het centrum, omdat daar een hele fijne udon (dikke noedels) zaak is waar ik iedereen mee naartoe neem die in Fukuoka langskomt. Ook is Tenjin omdat het het centrum is een interessante plek om te bezoeken, en kreeg pap zowaar het idee dat we in een metropool waren! Voor mij houdt Fukuoka toch een beetje wat knulligs, ook al besef ik me dat met een populatie van 1.5 miljoen mensen Fukuoka een stad is om serieus te nemen. Na Tenjin begon de jet-lag toch in te slaan, dus zette ik mijn vader af bij het hotel om weer terug te gaan naar mijn eigen bunker. Dit wel met de nieuwe computer die had meegenomen uit Nederland, dus ik keek er al naar uit om er los mee te gaan! Ik had echter geen internet op mijn kamer, en alle installaties gingen zo snel dat ik uiteindelijk er niets meer mee te doen had dan er naar te kijken, wat ik dan ook lange tijd heb gedaan.

Dag 2: Dazaifu! Het bekendste heiligdom van Kyushu waar iedereen naartoe gaat voor goede schoolresultaten of om in hun gewenste universiteit te komen. Ik was er zelf al eens geweest, maar die dag was het weer mooi en ging ik het nog eens rustig met pap bekijken, die goed geslapen had en er zin in had. Echter, met mooi weer komen er ook nadelen, zoals dat er erg veel Japanners waren, een feit wat pap steeds deed verbazen ("Wat zijn er toch een hoop Japanners in Japan!"). We hadden wat wensjes gedaan en wat rond gekeken bij de heiligdommen in de buurt, en we vertrokken religieus weldoorvoed weer terug richting Fukuoka, waar ik nog wat liet zien van het vreemde winkelcentrum genaamd Canal City, met waterorgel, en een winkelstraat daar in de buurt. Dat kunnen Japanners goed, winkelen en eten. We gingen daarna eten bij een restaurantje in de buurt van het ziekenhuis en dus waar mijn karateclub oefent, want ik ken daar alle restaurants ondertussen. We aten daar motsunabe, da's een pan gevuld met troep. Echt extreem lekker, en daar was pap het gelukkig mee eens. Tot zover Fukuoka, en pap was al ingeburgerd genoeg om met de metro terug te kunnen naar zijn eigen hotel, wat ook wel mooi was.

Dag 3: Nagasaki! Als je dan toch op Kyushu bent, kan je maar beter ook even naar Nagasaki gaan. Waar is Nagasaki om bekend? Om atoombommen! Dus gingen we naar het atoombommen museum om even ons te verrijken met kennis over de afschuwelijkheid van zo'n ding. Het is echt ontzagwekkend, de schade die zo'n ding aanricht. Het feit dat het werkelijk hoosde die dag maakte de atmosfeer er niet beter op, maar we hielden braaf vol. We zaten overigens in Nagasaki in een heel aardig hotel, goedkoop en bij het centrum, met daarachter de "tempelstraat" van Nagasaki. We zijn daar dus ook, nadat we aankwamen op Nagasaki centraal,  bij het St. Marc cafe gaan eten, waar ze ChocoCro's verkopen, oftewel croissants gevuld met chocola, waar ik nogal fan van ben. Pap vond het ook lekker, en we gingen ook nog naar Dejima, om te leren wat die Nederlanders in Nagasaki zoal niet bekokstoofden rond 1600. Redelijk wat, zo bleek. Goed, na dus Dejima en vervolgens het Atoombommuseum gingen we naar een onsen (heetwaterbron) genaamd Fuku no yu, alwaar we op de top van een berg in een heetwaterbad heerlijk uit konden kijken over Nagasaki. Nogal mooi! Daarna pakten we de bus naar Baard (die van dat eetcafe), wat moeilijker bleek dan verwacht, maar uiteindelijk kwamen we er toch echt aan en Baard was ook blij om mij weer te zien. We namen wat biertjes, aten eens wat, en ik praatte ook een beetje bij met Baard. Het ging in ieder geval nog steeds goed met hem, en hij lulde nog steeds evenveel een eind weg. Echt een heerlijk figuur! Moe maar voldaan keerden wij terug naar huis, bedenkend hoeveel je toch in een dag kan stoppen als je maar op een christelijk tijdstip opstaat. We hadden echt het gevoel dat we veel van Nagasaki hadden gezien, een gevoel wat al helemaal compleet was toen we besloten de volgende ochtend toch maar even nog die tempelstraat achter ons hotel te gaan bekijken. Die bleek ook inderdaad erg mooi te zijn, en na een ontbijt bij een nep-Starbucks stapten we op de trein terug naar Fukuoka, om de Shinkansen naar Kyoto te nemen.
Veel treinen dus, maar de treinen in Japan zijn comfortabel, zo vond ook mijn vader, en het was een betrekkelijk voorspoedige reis.

Een punt wat ik op dit moment er even bij moet noemen is dat omdat pap en ik geen vast schema hadden gemaakt, we dus ook nog geen hotels van tevoren hadden gereserveerd. Dit was een interessante ervaring voor mij, want ik had dat sowieso nog nooit gedaan, laat staan in het Japans. Dit hield dus in dat ik elke avond naar het hotel voor de volgende dag moest bellen (of op dezelfde dag), en dat het gewenste hotel niet altijd ruimte over had. Vooral in Tokyo bleek dit een probleem, waar we na 4-5 hotels pas er een hadden gevonden die ruimte had voor een vermoeide vader en zoon. Ook Kyoto bleek niet makkelijk, want we hadden besloten dat we in een soort appartement wilden overnachten voor 4 nachten, maar die reservaties konden alleen per mail. Ik houd niet zo van dit medium, want het houdt altijd in dat je moet wachten op een antwoord, en dat antwoord dat komt vaak te laat, of niet. Niet, zo bleek in dit geval, dus toen wij tegen het eind van de middag aankwamen in Kyoto stonden wij een beetje voor een probleem. We gingen dus maar naar het toeristenbureau, waar ze ons wel verder zouden kunnen helpen hoopte ik. Dat ging half, maar uiteindelijk besloot ik toch maar met pap's reisgids te kijken of er iets leuks was in de zin van ryokan. We vonden er een, de Yoshimizu ryokan, die net achter Gion (de ouderwetse uitgaanswijk van Kyoto), centraal lag in het Maruyama park, waar allerlei tempels en heiligdommen staan. Hoe dit kon snapte ik niet echt, want het was ten slotte een park. In ieder geval, ik bellen, want er stond ook bij dat ze goedkoop waren. Aardige mevrouw neemt op, ik wilde graag voor 4 nachten reserveren, dat kan, dat wordt dan 8800 yen per persoon per nacht, wat ongeveer 75 euro is ofzo! Ik kreeg een steen in mn buik, want we hadden de reservering al gemaakt. "Kunnen we het niet naar 1 nacht veranderen?", vroeg ik met een klein stemmetje. Dat kon, en dus vertrokken wij maar naar het hotel, met een zwaar gemoed in zwaar weer, wetende dat we veel zouden moeten gaan betalen. We namen maar een taxi, want we waren toch bezig, en door een verlicht Kyoto reden wij richting een stil park, waar we ineens een hoop stijle heuvels op gingen. Daar kwamen we aan, boven op de berg, waar een prachtig oud houten gebouw stond, en we werden ontvangen door een vriendelijke waardin, en terwijl wij onze spullen uitpakten en keken naar onze kamers, vroeg ze aan mij hoe het kwam dat ik toch dacht dat het zo'n goedkoop hotel was. Ik liet haar zien dat het op die manier in de gids stond, en dat vond ze erg vreemd. Ze bood daarom ook aan dat als we 4 nachten bleven ze 1/3 van de prijs zou afhalen. Pap vond het al lang best, want die hield erg van ryokans, en ook in mijn mening was dit het mooiste hotel waar ik ooit ben geweest. De extreme rust, de fijne geur, nouja, ik kan nog wel blijven doorgaan, in ieder geval ben ik er zoals je merkt nogal lyrisch over.
Na dit goede nieuws gingen wij de stad nog maar even bij avond verkennen, en het fijne was dus dat we, voordat we ergens heen konden, altijd eerst door het rustige park moesten lopen. We gingen eerst maar even wat eten halen bij de Sukiya (rijst-met-vlees-erover-gedrapeerd-zaak) om de hoek, en doken daarna nog even Gion in. Het was helemaal leeg in de mooiste wijk van Kyoto, en pap en ook ik keken onze ogen uit naar de fijne oude Japanse stijl houten huizen, en de riviertjes die door deze wijk lopen. We kwamen onverhoopt ook nog bij een klein tempelcomplex terecht, en alles zag er betoverend uit bij nacht.
De verdere tijdsvolgorde van Kyoto weet ik niet meer, maar in de komende dagen hebben we een gigantisch aantal tempels verkend, met een hoop rotweer. Mijn schoenen waren zo doorweekt dat ik ter plekke nieuwe schoenen en sokken heb gekocht in een winkelstraat daar (schoenen van het merk "Dragon Beard", nogal Aziatisch), en het was veel parapluweer. Dit weerhield ons er niet van om een hoop dingen te bekijken, dingen die ik ook nog niet gezien had. Een van de dingen die ik nog niet gezien had was Nara, een stad waar we een dag heengingen en waar een hoop tempels en UNESCO World Heritage Sites staan. Nara is echt een van de lelijkste steden die je ooit zult zien, maar de tempels die er staan zijn fantastisch. Vooral de bekende Todaiji was iets waar pap en ik erg van onder de indruk waren. Het gebouw was van buiten mooi, en de gigantische Boeddha die binnen stond was ook een feest voor het oog. We liepen wat willekeurig rond en kwamen zo uit bij een ander schrijnencomplex waar ook echt geen hond was. Het was wel mooi, en waar je bij de toeristische plekken een overdaad aan reeen vindt, waren er bij dit heiligdom maar een paar, wat een erg charmerend effect had op het geheel. Het regende die dag gelukkig net niet, en Nara bleek een erg leuke ervaring te zijn. Ik wil er misschien wel nog een keer heen, maar dan dat ik ook wat meer tijd heb. 2 dagen zou genoeg moeten zijn.
Verder was Kyoto dus een combinatie van natheid en veel rusten in de ryokan. De eigenares was ook echt supervriendelijk en daar heb ik ook een hoop mee gepraat. De volgende keer dat ik ga naar Kyoto heb ik er het geld best voor over om daar te slapen.
De reis ging echter verder, en liep tegen zijn einde toen we in Tokyo aankwamen. We hadden nog maar anderhalve dag te besteden aldaar, maar dat was niet zo erg. Pap hoefde ook niet zoveel te zien van Tokyo, en ik was er toch al vaker geweest, en ik kom er ook nog wel vaak genoeg. We liepen wat langs de bekende attracties (zie eerdere foto's, nieuwe komen ook binnenkort), maar ook door de boekenwinkelwijk jinboncho, waar ze echt alle Japanse boeken hadden die je je kon wensen. Westers was er echter niet zoveel, dus voor Pap was het niet zo interessant. Natuurlijk gingen we ook even langs het Park Hyatt hotel, waar we uitkijkend over Tokyo een schrijfplan maakten voor mijn onderzoek wat ik hier moet uitvoeren. Dat was echt extreem mooi, en voordat we het wisten was de reis alweer voorbij.
We hebben echt een hele hoop gezien, en echt alle Japanse gerechten gegeten die je gegeten moet hebben als je in Japan bent. Wat dat betreft kan ik met tevredenheid zeggen dat ik mijn vader een goede impressie heb gegeven van Japan, en denk ik dat hij het ook wel naar zijn zin heeft gehad, ondanks het grote aantal Japanners.
Het afscheid viel zwaar. Letterlijk. We moesten heel vroeg op, en we moesten alle bagage meezeulen, maar uiteindelijk heb ik pap dan toch op tijd op de trein naar Narita gekregen. Wel net op tijd, want we hadden ongeveer 10 seconden om gedag te zeggen. En weg was ie, om mij voor het tweede halve jaar alleen achter te laten in dit land. Echt een hele vreemde ervaring kan ik wel zeggen. Bij mijn uitwisseling in Amerika was er echt niemand op bezoek, dus ik had dit nog nooit meegemaakt. Ik heb door het bezoek van mijn vader wel wat zin gehad om weer in Nederland te zijn, maar nergens heb ik heimwee gevoeld. Ook, nu het alweer 3 weken later is, merk ik dat het gemis alweer langzaam wegebt. Het is ook vooral dat ik hier niet zoveel te doen heb wat maakt dat ik Nederland een beetje mis. Maar aangezien dat ook binnenkort voorbij is kan ik met een gerust hart weer uitkijken naar een vooral warmere tweede helft van mijn verblijf in Japan.

De rest van de maand maart is dus een beetje saai geweest. Ik ben nog even heen en weer naar Nagasaki geweest om de verjaardag te vieren van Allard en Lena (2 andere studenten Japans), en ik was afgelopen weekend bij de ouders van Tajimi. Dat was wel echt heel vet. Dit was namelijk mijn eerste echte ervaring bij een Japans gezin thuis. Tajimi is enig kind, en zijn ouders hebben een prive kliniek op het platteland in de Oita provincie, wat inhoudt dat ze ook veel geld hebben. Dit vonden ze ook niet erg om te laten zien, want ik heb serieus een ikea tas vol spullen mee naar huis gekregen. In ieder geval, we kwamen daar aan na twee uur rijden vanuit Fukuoka, om meteen de auto te pakken van Tajimi's ouders en te rijden naar een tempelcomplex in een stad genaamd Usuki. Ik was erg moe, en ze drongen mij en Tajimi dan ook vooral aan om te gaan slapen. Het waren namelijk vooral erg aardige, erg bezorgde mensen die altijd wilden dat ik me op mijn gemak voelde. Toen ik wakker werd waren we er ineens, en de lunch die ik op dat tempelcomplex heb gehad is misschien wel de lekkerste ooit. Hij zal ook wel extreem duur zijn geweest, maar daar zijn we natuurlijk heel discreet over. We bekeken de rest van het stadje nog wat, en pakten weer de auto door naar de stenen Boeddha tuin die in dezelfde stad bleek te staan. Was ook erg mooi, foto's gemaakt, natuur gezien, en door met de auto naar Yufuin, een stadje waarvan ik nog steeds niet echt begrijp waarom ie beroemd is. Ze lag echter in een valei op dezelfde manier als Kyoto, en er waren wat watertjes en wat oude gebouwen. Ook een hoop authentieke glasblazerijen en pottenbakkerijen, dus het voelde allemaal nogal toeristisch aan. Vroeger echter, zo moest ik geloven, was dit een prachtig stil stadje. Daarna weer terug met de auto naar Musashimachi, zo heette die stad waar de Tajimi familie woont, en door naar een Frans restaurant. Een Frans restaurant met onwijs veel Japanse vis en andere spullen, maar de rode wijn was drinkbaar en het deed enigszins denken aan Franse gerechten. De vader werd, zoals het hoort, een weinig dronken, maar de rest van ons was redelijk nuchter, en toen we thuis kwamen gingen we heel veel brood en cake bakken. Dat was echter super leuk om te doen, en ik heb best wat geleerd over hoe dat werkt. Zoals je misschien wel zult merken hielden ze daar nogal veel van eten, en ik heb echt tot buikpijn aan toe lopen dooreten. De laatste dag kon ik gewoon echt niet meer. In ieder geval, de tweede dag stonden we laat op, speelde ik wat piano, bakten we nog wat brood, en gaf ik een klein hallo-woordje aan geriatrisch Japan, waar beneden een deel van in de kliniek zat. Ik feliciteerde de mensen in 5 talen, werd 1500 keer gezegd dat ik lang ben, en zo heb ik ook even het vergrijzende Japan meegemaakt. Hierna gingen we maar naar het strand.Musashimachi bleek namelijk dicht aan zee te liggen, en ik heb dan ook even heerlijk uit lopen waaien op het plaatselijke strand. Lekker rotsen beklimmen, en ik voelde me helemaal alsof ik weer op Terschelling was ofzo. Maar dan dus met rotsen. Daarna gingen we nog naar de Futagoji, de tweelingtempel, die echt belachelijk mooi midden in de bergen lag. We keken onze ogen uit, maar helaas sloot de tempel al snel omdat het al 5 uur 's middags was! Ik weet nog steeds niet goed wat we hebben gedaan dat het zo snel laat was, maar goed. We gingen maar weer eten, want ja, het was alweer richting etenstijd. We aten Koreaans gebakken vlees, wat echt ongelooflijk lekker is. Zo lekker, dat ik mezelf tot misselijkheid aan toe vol heb lopen vreten. Echt, mijn novib-ik draaide zich om in zijn spreekwoordelijke graf. Vader werd weer dronken, we bakten nog eens wat spullen, en ik ging wat filmpjes kijken met Tajimi op zijn laptop. Was erg gezellig allemaal, en het was ook met pijn in mijn hart dat ik de volgende middag weer afscheid moest nemen. Het zijn echt lieve mensen, en ben zeker nog van plan om er terug naartoe te gaan. Nu echter, heb ik dus een stevige buikgriep waarvan ik de oorzaak verdenk te liggen bij mijn nogal onstuimige dieet van het afgelopen weekend. Dit heeft ervoor gezorgd dat mijn avond uit die ik had gepland vanavond niet doorgaat, en dat ik ook eerder bij karate wegmoest gisteravond, wat de eerste keer was, en leidde tot enorme schaamte. Ik heb echter een drukke week voor de boeg, met 2 afscheidsfeestjes. Een van 2 Russische uitwisselingsstudentes die ervandoor gaan, en een van zesdejaars karateclubleden, die echte doctoren worden. Veel zuipen dus, en vrijdag de afsluiting bij een concert van het Tokyo Philarmonisch in Tenjin. Fijn om veel te doen te hebben, hoewel ik ook weer meer en meer uitkijk naar het begin van het tweede semester, om dan de illusie te kunnen wekken dat ik mijn steentje bijdraag aan de samenleving.

Ik hoop dat ik jullie een beetje heb geinformeerd met wat er hier allemaal gebeurt, misschien schiet er me later nog wel wat te binnen, zoals dat ik beter ben geworden in karate, wat leuk is om te merken.

Tot de volgende keer kindertjes!

 -Michiel Boerwinkel

4 opmerkingen:

Jennemeiske zei

"wat zijn er veel japanners in japan" ^_^ geweldig! Maar ohhh door Japan reizen, krijg weer helemaal de kriebels XD

Anoniem zei

"De vader werd, zoals het hoort, een weinig dronken, maar de rest van ons was redelijk nuchter, en toen we thuis kwamen gingen we heel veel brood en cake bakken."
Wat een mooi verhaal weer, met mooie zinnen zoals die hierboven :-D

Als die superdure lunch met Tajimi en z'n ouders de lekkerste lunch ooit was, moet het wel bijzonder zijn als 't beter is dan onze nogal decadente Alliancelunch in het Yamazatorestaurant in hotel Okura =,=

Veel plezier nog Michiel, en ik wacht op je volgende post! :-)

Groetjes van Rico

Unknown zei

WIIIEEEHH Wederom een heel boekwerk! Maar des al niet te min geniet ik er met volle teugen van! En maar zeggen dat je niet veel meemaakt... Gister meer dan 30 min's op skype ziten lullen, en nu lees ik weer allerlei andere verhalen!

Maar geniet van je vele zuip-feestjes! Werkt erg goed op een buikgriep! :P

Spreek je snel weer

Unknown zei

De manier waarop jij schrijft doet me wensen dat ik er bij was!

LUL!

Keep 'em coming! Mooi om te horen dat het goed met je gaat. Maak nog eens wat foto's van je directe leefomgeving trouwens, daar ben ik ook wel benieuwd naar.

Hiermede bevelen wij u in Godes heilige bescherming,

Uw Huisgenoot