Gewenning

Het is alweer een tijdje geleden! Ik voorspelde eerder dat ik waarschijnlijk steeds minder interessante dingen zou beleven, maar niets is minder waar! Het leven hier houdt mij scherp, en het moge gezegd worden dat ik het hierdoor zo druk heb dat het moeilijk is tijd te vinden om op mijn weblog berichten te plaatsen.

Ik zal eerst een beschrijving geven van een normale doordeweekse dag.
Opstaan.
Dit vraagt wat wilskracht, want soms moet ik om half 8 op, en dat vind ik veel te vroeg. Ik gooi wat wazig Japans brood in de toaster, smeer er, jawel, Duo Penotti op, en pak meestal gehaast mijn fiets omdat ik het te rustig aandeed met het ontbijt. 20 minuten lang rijd ik door de jungle van voetgangers die mijn fietsbel negeren, om uiteindelijk aan te komen bij de oorlogsruine die de Hakozaki Campus is.
In Japan heb je over het algemeen twee types universiteit: Prive-universiteiten en overheidsuniversiteiten. Voor de eerste betaal je je helemaal blauw, maar heb je wel mooie gebouwen, en de tweede zien er uit als oude bunkers, maar wel met een schijnbaar betere kwaliteit onderwijs.
Dit geloof ik best, aangezien de kwaliteit van de colleges hier uitstekend is! Natuurlijk is het zo dat er voor mij altijd de toegevoegde waarde is van het Japans leren, en dat doe ik naar welk college ik ook ga. Echter, de meeste colleges hebben ook een goede inhoud en doen je zeer veel nadenken, en de meeste docenten lokken ook discussie uit. Ik merk nu al dat ik me daar meer in kan mengen, en wat ik eerder zei over dat de colleges moeilijk zouden worden geldt nog steeds, maar ik begin er al sneller in te raken dan ik hoopte. Houd er echter wel rekening mee dat de meeste colleges zijn aangepast voor internationale studenten, en dat dientengevolge de docenten ook rustiger praten. Het is dan weer wel zo dat er hier een hoog niveau Japans wordt verwacht, dus heel makkelijk is het niet. Ik zal even een korte samenvatting geven van alle colleges die ik volg.
上級日本語A：Y世代　(Hoog niveau Japans A: Y generatie). In dit college praten we over de generatiekloof die momenteel in Japan ontstaat, waarin het grootste verschil vooral is de jeugd die computers en andere electronica gebruikt, en de ouderen die daarin niet mee komen. Ook het verval van de Japanse beleefdheidstaal komt hier aan bod. Over het hoe en waarom van deze dingen praten we tijdens de les, en we moeten er krantenartikelen over lezen.
上級日本語D:文法　(Hoog niveau Japans D: Grammatica) Ook hier lezen we krantenartikelen, maar staat het huiswerk in het teken van grammatica. We praten nog steeds over de inhoud van de krantenartikelen, en over hoe het in ons eigen land is, maar moeten ons huiswerk in goede grammaticale structuur inleveren. Het is niet zo dat dit bij andere colleges niet hoeft, maar er wordt er hier strenger op gelet.
漢字７： Kanji 7. Het op een na hoogste niveau kanji vak, en het is gelukkig niet heel zwaar. Dit is deels te danken aan het feit dat Kunimori-sensei me al had aangeraden het boek te kopen, resulterend in het feit dat ik het lesboek nu al volledig uit heb. Het huiswerk is echter vernieuwend, en ik leer genoeg nieuwe woorden. Het is ook echter veel en daardoor soms repetatief. Zo heb ik gisteren 3 uur aan een stuk lopen pennen, en dat werd uiteindelijk een beetje vervelend. Zometeen heb ik een test voor dit vak, maar ook dat zal wel niet al te moeilijk worden.
読解５：　Lezen 5: Omdat Europeanen niet zo snel kanji kunnen lezen als Aziaten, zijn de Europeanen allemaal een beetje gefaald op de plaatsingstest. Het resultaat is lezen 5, waarin je als een kleuter aan de hand wordt genomen door teksten over dolfijnen en regenbogen (geen grapje!). Ik heb deze les echter met Fritsie, en het is een welkom tranquil moment in de storm van alle andere zware colleges. Eigenlijk is het vooral lachen met Fritsie, want hij blijft echt de koning.
日本語・日本文化と社会概論：　De les gegeven door Shimizu-sensei, het opperhoofd van ons JLCC programma. De titel is een algemene discussie betreffende de Japanse taal, cultuur en maatschappij. De les gaat desondanks vooral over Japanse literatuur, en het spoort je aan om vooral zelf na te denken. Dit is misschien wel het leukste college, omdat Shimizu-sensei een angstig soort respect afdwingt, niet in het minst door haar duivelse lach, en omdat ze onwijs aardig is. Ook zijn de vragen zo gesteld dat je je niet zorgen hoeft te maken over het niveau van Japans in het huiswerk, maar dat je vooral heel hard moet gaan nadenken. Dit heeft als resultaat dat zelfs ik, die normaal alles haastig doet, soms een half uur niets opschrijft en nadenkt over wat een passend antwoord zou kunnen zijn op de vraag. Het zijn van die vragen waarop geen enkel antwoord correct is, wat fijn is maar soms ook moeilijk, dus uitdagend.
日本の農業・工業の発展：　De ontwikkeling van de Japanse landbouw en industrie. Dit college valt niet binnen het JLCC programma, en is dus redelijk meedogenloos richting internationale studenten. Er worden zeer veel gespecialiseerde woorden gebruikt, en de docent schrijft lelijk en praat snel. Hij is echter wel aardig, en legt graag uit wat hij bedoelt als je het maar vraagt. In les 1 maakte ik me echt zorgen of ik alles wel zou kunnen volgen, maar in les 2, die ik net had, begreep ik bijna alles. Dit was zeer fijn, en ik ontdekte nu ook dat de les een soort aardrijkskunde/economie vak is, het soort wat je eigenlijk ook op de middelbare school had, maar dan met Oost-Azie als focus. Zeer leerzaam dus, en spoorde mij ook aan tot denken. Ook geeft het geen huiswerk, wat nogal mooi is.
調査方法研究：　Manieren van onderzoeken. Deze les wordt gegeven door een grapjas die eruit ziet als Shigeru Miyamoto, de oprichter van Nintendo. Hij heeft echter een hoop goede punten, en ik denk dat hij goed van pas zal komen in de scriptie die we hier aan het eind van het jaar zullen moeten inleveren. Dit zal niet makkelijk worden, maar is een zorg die ik voor later kan bewaren. In ieder geval helpt deze Koyama-sensei ons in hoe we een goede scriptie moeten schrijven.

Buiten deze colleges komen er nog wat, maar deze geven me ook al genoeg werk.
Verder wilde ik nog wat buiten colleges doen, dus ben ik bij de Kyuushuu universiteit geneeskunde afdeling karateclub gegaan! Met deze club train ik drie keer per week in de dojo op het grondgebied van het academisch ziekenhuis van Fukuoka (of een van de, dat weet ik niet zeker). De trainingen duren 2 en een half uur, en naderhand gaan we wat eten en drinken.
Nu begrijpt de lieve lezer wel dat ik helemaal geen knal snap van karate, laat staan dat ik lenig genoeg ben om het snel te leren. Dit leidt tot zeer grappige reacties, maar ook tot zeer aardige clubgenoten die me graag uitleggen hoe ik het wel moet doen. Het voelt erg lekker om mee te trainen, en mijn lichaam voelt ook steeds wat gezonder. Ik ben trouwens in deze club gekomen omdat mijn tutor, Jimi (Tajimi Takahiro), er ook bij zat en vroeg of ik mee wilde doen. Dat hebben ze geweten, want ik ben er tot nu toe sinds ik erbij kwam elke keer aanwezig geweest. Gisteren waren er maar 3 mensen, en zei de captain dat we beter meteen konden gaan eten omdat het zo eenzaam was. Daar had ik echter geen zin in, dus we zijn eerst maar anderhalf uur nog gaan trainen, en hij vond het wel leuk dat ik zo graag mee wilde trainen, en door het kleine aantal mensen kon hij me goed helpen. Echt een hele aardige kerel, en ook de andere ouderejaars zijn vet. Vooral een, Iura-sempai is super vet. Hij kijkt altijd super rustig uit zijn ogen, heeft echt zo'n coole Japanner uitstraling en is ook nog eens ongelooflijk goed in karate. Zijn Ki-Ai schreeuw is ook echt geweldig: het doet mij het meest denken aan het geluid wat een Utrecht supporter maakt als we hebben gescoord. Hij helpt me ook echt geweldig, en je kan ook nog eens goed met hem praten. Dit deed ik afgelopen zaterdag, toen we naar een eerstejaars/tweedejaars karate toernooi gingen buiten Fukuoka. Alle geneeskunde-karate clubs van Kyuushuu waren er, en we hebben de finale gehaald, maar daar verloren we helaas doordat de tegenstanders allemaal tweedejaars met bruine banden waren. Ik deed zelf natuurlijk niet mee, maar was er als supporter, wat men al grappig genoeg vond. Echter, ik verkoos niet deel te nemen aan het zuipfestijn dat erop volgde, omdat ik nog huiswerk moest maken en 4 keer met de club zijn, en 5 keer in een week drinken me wel genoeg leek. Ik feest hier ook redelijk wat, maar wel met mate, en ik zorg altijd nog dat ik mijn huiswerk goed kan maken. Wat een goede student lijk ik zeg!
Er zijn nog wat dingen gebeurd, zoals dat we naar een pretpark aan zee gingen, wat geweldig mooi was, en eet ik vaak samen met andere uitwisselingsstudenten. Ook zijn er wat borrels geweest met andere uitwisselingsstudenten, waarover vooral foto's op facebook staan. Ik zal ze echter binnenkort overplaatsen naar mijn fotopagina, wat dit keer echt binnenkort is, want ik heb volgende week waarschijnlijk echt internet!

Anyway, mijn algemene ervaring, in het kort, is dat het hier steeds leuker wordt, en dat het patroon waar ik nu in geraak zeer prettig is. Zodra ik dit een sleur begin te noemen, zal ik gaan denken aan andere dingen, maar ik heb het idee dat dat nog wel even zal duren! De mensen zijn fijn, het bier is veel, en het eten goedkoop!

Jongens, het leven is mooi!