Tripjes, tripjes, en.....

Kerstfeest ondertussen!

Hallo iedereen, een update na alweer een maand, mijn kleine update over mijn adres niet meetellend. Wat is er zoal nieuw onder de horizon? Niet zo bar veel eigenlijk. Ik heb een basgitaar gekocht, en daar oefen ik op als ik tijd heb. Nu is het echter vakantie, wat normaal geen reden geeft om niet basgitaar te oefenen, maar ik ben nogal veel van huis. Ik begon me dit te realiseren toen ik eerder deze maand naar Nagasaki ging. In iets meer dan een maand naar Tokyo, Nagasaki, en Kyoto!

Laten we echter even bij het begin beginnen. Ik was na Tokyo 2 weken in Fukuoka, waar ik weer het gewone dagelijkse leven begon. Het gaat tijdens de colleges al iets beter. Ik durf al wat meer te praten, en hoewel mijn Japans niet altijd top is, maak ik dat goed door een beetje uit mijn nek te lullen, en dan vindt iedereen het wel best. Ik krijg er ook meer plezier in, en mijn huiswerk loopt ook nog steeds goed. Een mooi verhaal was wel dat Milan en ik op een avond echt geen zin hadden in het college van de volgende dag. We gingen dus maar met zijn tweeen oefenen op karaoke, want dat achtten we een betere tijdsbesteding. Milan vindt het belangrijk om goed te worden in karaoke, en ik vind het ook wel leuk om te doen. Al die Japanners hebben echter hoge stemmen, dus meezingen is niet altijd even makkelijk. Daarna gingen we nog Kung Fu Panda kijken, en lekker uitslapen die volgende dag. Dat was de enige keer dat ik gespijbeld heb van klas, met misschien wel de coolste reden ooit ("Ja ik was gisteren Kung Fu Panda kijken, dus ik had echt geen zin"). Dat heb ik ze overigens niet verteld.

Daarbuiten loopt karate goed, ik ben al best wel afgevallen sinds ik in Japan ben, en dat kunnen we denk ik ook wel danken aan mijn driemaalweekse (?) trainingen. Mijn dagelijks leven wordt dus hoe langer hoe meer dagelijks, maar verandert in het komende semester ietwat door toevoeging van twee colleges.

Sowieso merk ik dat ik niet echt kan spreken van een dagelijks leven, want ik maak echt heel erg veel tripjes. Begin deze maand ging ik namelijk ook naar Nagasaki, om de aldaar wonende Nederlanders in hun natuurlijke habitat te bekijken. Van Fukuoka naar Nagasaki is een 2 uur durende treinrit in wel de botste trein waar ik in heb gezeten (buiten de eerste klas in de TGV natuurlijk, nogal Leydsch). Leren stoelen, meer dan genoeg beenruimte en een verrukkelijke kamertemperatuur. Na uitgerust te zijn aangekomen werd ik ontvangen door mijn homeboys Pyke en Martijn. Een blij wederzien later zaten we in een van de pittoreske trammetjes die Nagasaki zijn unieke kleur geven. Dat, en ze kosten 100 yen voor welke bestemming dan ook, wat zeer goedkoop is. We praatten eens wat bij, hoe is het in Nagasaki, hoe is het in Fukuoka, hebben jullie in Fukuoka ook musketiers? Na een gezonde wandeling naar de top van een heuvel kwamen we bij de dormitories waar de buitenlanders zijn ondergebracht. In tegenstelling tot de kamer waar ik zit, hebben de Nederlanders een appartement wat ze met 2 of 3 mensen delen, en de 3 persoons appartementen hebben een huiskamertje. Het was die avond toevallig Sinterklaas, de pepernoten die ik meebracht voor de groep werden in het appartement van Pyke, Buddha (Matthias), en Rolf gretig in ontvangst genomen. Niet iedereen was aanwezig, maar het grootste deel wel, en het feest was net tot een einde gekomen. De groep was nog aan het bekomen van een ietwat pikant gedicht van Rolf, maar desondanks was de sfeer gezellig. Voor we het wisten was het 3 uur, en hadden we voor mij niet echt een manier van slapen gevonden. Dat was dus op de bank van een meter lang liggen, met mijn voeten op een stoel, de verwarming op hoog, en het was alsnog veel te koud. Afwisselend op de grond en op die bank heb ik uiteindelijk beter geslapen dan verwacht, en de volgende ochtend zou Pyke mij een beetje Nagasaki gaan laten zien. We gingen naar Deshima, want dat moet natuurlijk, we keken naar de haven en hingen wat rond in verscheidene winkelcentra, wat Nagasaki-Nederlanders nog wel eens schijnen te doen, mij als Fukuoka-Nederlander niet onbekend. Aldaar kwamen wij, niet geheel ontoevallig, Jennifer tegen! Die was namelijk ook in Nagasaki, en we hadden van tevoren ook gepland in Tokyo om elkaar te ontmoeten. Erg concreet hadden we het echter niet gepland, dus toen ik eenmaal bij de aldaar wonende Nederlanders in was getrokken, ging ik wat meer met hen om, en Jenn had ook haar eigen plannen. Het belangrijkste doel wat we echter hadden gesteld was dat ik een bepaalde izakaya (cafe annex restaurant) moest zien. Deze izakaya draagt de naam Biado, oftewel Beard, oftewel Baard. De eigenaar van deze uitspanning heeft namelijk een Baard, dus dat is blijkbaar reden genoeg om je tent ook zo te noemen. Briljant!
Nu aan, ik wilde met Jenn die avond naar Baard, maar de Nagasaki-Nederlanders waren er niet zo voor te porren. Niet geheel onbegrijpelijk, want het is 20 minuten met een bus, en ze kenden hem nog niet. Heel Gallie? Nee, Martijn bood dapper weerstand tegen de overweldigers, en begin die avond stonden we voor de bus te wachten, die er verdacht lang over deed. Uiteindelijk bleek dat ze allemaal naar Baard gingen, dus dat was een goeie grap. Daar aangekomen zagen wij ouderejaars Jennifer zitten, omringd door een kudde Japanners en een zeer lange Amerikaan. Wij namen plaats en een biertje, en lulden de avond weg. De eigenaar was ook aanwezig met zijn hele gezin (vrouw en 2 hele kleine kinderen), en het was echt heel gezellig. Baard (zo heet de eigenaar ook voor het gemak) zelf is echt een hele vette kerel, en ik snap waarom al 4 jaar lang alle Nederlanders bij hem gaan drinken. Ook Martijn en ik werden meteen hartelijk ontvangen, en na een gezellige avond bracht hij ons ook nog eens naar huis! Echt perfect, maar na terugkomst waren er weinig mensen in de dormitories, dus gingen Martijn en ik met gehaaste spoed naar een nabije Izakaya waar de andere Nagasaki-Nederlanders zaten te drinken. In tegenstelling tot Martijn en ik hadden de heren en dame daar al flink diep in het glaasje gekeken, en de rest van de avond (vooral in de mac) werd dan ook een feest om nooit meer te vergeten. Dit laatste heeft wellicht ook een ietwat treurige connotatie, en daarom ook gingen Martijn en ik iets eerder weg dan het de rest. De volgende dag was iedereen ietwat brak, en gingen uiteindelijk alleen Pyke, Buddha en ik naar een nabijgelegen badhuis. Martijn en Allard moesten voetballen, dus die konden niet. Het badhuis was zeer prettig en verfrissend, en we hebben ongeveer 2 uur liggen weken. Verrukkelijk! Helaas, aan alle goede dingen komt een eind, en na lekker gegeten te hebben met Rolf, Allard, Pyke en Martijn (geloof ik), stapte ik met een kerstmokka op de trein terug naar Fukuoka. Lekker in de trein gestudeerd, en nagedacht over hoe fijn een weekendtripje kan zijn.

Toen kwamen nog die zware laatste twee weken voor de vakantie. Die weken dat je eigenlijk al vakantie wil hebben, en dat het verlangen alleen maar groter wordt omdat de vakantie er al bijna is. Uiteindelijk kwam die toch op woensdag de 17e. Vandaar dan ook dat ik die avond meteen op de nachtbus stapte naar Kyoto, een reis die mij duur zou komen te staan. In die zin, de reis was heel goedkoop, maarja, een door Japanners gemaakte bus waar een 1.90m lange buitenlander 10 uur lang in moet zitten is niet een heel goed idee. Nederlanders houden echter ook van goedkoop, dus ik prente mijzelf in dat ik maar 4800 yen had betaald, en toen kwam het wel goed. Temeer omdat er een gezellige jonge Japanner uit Miyazaki naast me zat, die een half jaar seizoensarbeid zou gaan doen in Nagano, om dan verder te kunnen snowboarden. Hij studeerde ook Graphic Design, dus dat deed me denken aan een goede vriend van me uit Utrecht! In ieder geval, het was uiteindelijk niet eens zo afschuwelijk, en vroeger dan verwacht kwamen we om half 8 aan in Kyoto, waar ik bij Angel zou gaan tukken voor een week.
Nu kleefden hier wat complicaties aan. De Amerikaanse vrienden die ik eerder had gemaakt in Kyoto waren bijna allemaal op vakantie, of terug naar Amerika omdat ze hier een half jaar programma hadden. Angel had verder nog college, dus ik was redelijk op mezelf aangewezen. Dat maakt mij gelukkig niet zo uit, want mooie tempels kijken kan ik ook heel goed alleen, misschien wel beter zelfs. Ondanks het weer ben ik uiteindelijk maar een dag kluizenaar-achtig binnengebleven, en heb ik voor de rest wel veel gedaan.
Gelukkig was er wel een Amerikaanse genaamd Wilma overgebleven, dus ik besloot flink wat met haar te gaan hangen. Echt een grappig mens, met een goede dosis east-coast Amerikaanse humor. We zijn een dag bijvoorbeeld wat willekeurig naar haar universiteit gegaan, en vervolgens naar de Kyoto handicraft-fair-winkel-nogwat. Wat het precies voor moest stellen weet ik echt niet, maar het was eigenlijk vooral een tourist-trap. Na mezelf te hebben afgevraagd of ik een ninja wilde zijn, en veel te hard te hebben gelachen om andere toeristenspullen gingen Wilma en ik er maar weer eens vandoor. Er was gelukkig in de buurt een zeer mooie schrijn waar ik wat lage zon foto's van kon nemen, dus de dag was uiteindelijk alsnog goed besteed. Die avond gingen we samen met Angel en een Japanse ook nog wat okonomiyaki (Japanse pannenkoek met spul erin, sorry Japanologen), en wat drinken bij de almachtige bar Moonwalk! Verder weet ik de volgorde van die week eigenlijk niet zo goed, maar ik ben naar nog wat tempels en schrijnen wezen lopen, heb Yuuki en Takuya nog ontmoet, en heb eigenlijk veel gehangen met vrienden. Meer dat eigenlijk dan het normale toeristische verkennen wat ik van plan was. Dit bleek ook heel leuk, dus ik heb een fijne tijd gehad in Kyoto, een tijd waarin ik ook lekker uit kon rusten in plaats van steeds rondrennen. We hebben trouwens ook nog karaoke gezongen, en dat was ook heel grappig. Helaas hadden ze geen Marco Borsato of Andre Hazes, anders had ik ze een poepie laten ruiken. We zijn ook nog naar een soort van apenheul geweest, wat ook zeer interessant was. Lekker naar wild rondlopende Japanse, ietwat agressieve apen gekeken en hopen dat we niet aangevallen zouden worden. Als ik het zo bekijk was de reis nog eigenlijk best divers!
Er is echter een tijd van komen, en een tijd van gaan, en donderdagochtend de 25ste vertrokken Angel en ik met de normale trein van Kyoto naar Fukuoka. Dit was goedkoper dan de bus, en ook nog ruimer. Nu zat Angel ook erbij, en dat maakte de reis een stuk draaglijker. Ik zeg wild dansen op de stationsmuziek, en lekker biertjes tanken in de trein. Het kostte wat kijken en goed opletten, maar na een dag vermoeiend reizen kwamen we toch echt weer aan in wat nu mijn thuisstad aan het worden is. Dat was het al, maar gevoelsmatig wordt het dat ook steeds meer. Nu ligt Angel achter me te tukken, en gaan we zometeen naar Dazaifu, een schrijn in Fukuoka waar ik ook nog nooit ben geweest. Fritsie zou meegaan, maar die klaagt over dat ie de laatste tijd moe is, wat niet zo raar is als je elke avond om 5 uur gaat slapen en op een Christelijke tijd op wil. Nouja, niets aan te doen zeggen we maar. We hopen hier nog een drinkavondje opgezet te krijgen, zodat Angel de mensen waar ik mee omga kan ontmoeten, en ik wil hem nog de universiteit laten zien. Overmorgen al vertrekken wij naar Nagasaki, om daar wel een goed oud en nieuw te kunnen vieren. Kerstmis in een trein waar je al 8 uur in zit is namelijk niet echt denderend. Voor diegenen die het willen ondernemen, de reis duurt ongeveer 12 uur lang, en kost slechts 2300 yen.

Nog een laatste overdenking. Lopende door een van de tempelcomplexen die je vindt in Kyoto, bemerkte ik dat je in de architectuur, of in ieder geval de omgeving van een religie ook kan voelen wat voor een religie het is. Waar je als je een kerk inloopt een soort van nietigheid ervaart, of het idee dat je iets bent betreden waar iets groots aan de hand is, iets waar je respect voor moet tonen, geven Boeddhistische complexen meer het gevoel dat je in jezelf gaat kijken, en dat je je bewust bent van de stilte om je heen. Ikzelf voel me in ieder geval zeer op mijn gemak als ik in mijn eentje door een doodstille weg loop, of wandel door een van de vele tuinen die je daar vindt. Ik begrijp denk ik in ieder geval wel een beetje wat Boeddhisten uit die meditatie trachten te halen, want ook ik als leek wandel met een geruster en lichter hart uit zo'n tempelcomplex. Vooral de Daitoku-ji kan ik iedereen aanraden, echt een prachtige plek!

Mensen, ik houd het hierbij. Excuses voor de beknoptheid op sommige punten; ik herinner me helaas niet alles even goed meer. Ook moet ik nog zien of ik Angel in beweging kan krijgen, en of we nog vooruit gaan komen vandaag!

Zaalige kerstdagen en een gelukkig nieuwjaar iedereen! Ik zie jullie weer volgend jaar!

Yes!

Mensen, ik heb een basgitaar! Ook nog, voor eventuele brieven, of verhuizingsberichten, alhier mijn adres:

〒813-0016
福岡県福岡市東区香椎浜４丁目５番6-302号
九大留学生会館F棟302号

Nogal lang.

P.S. Een uitgebreider verslag volgt!