Het leven is een lawine!

Dag Abonnees, welkom bij Oom Michiel’s Brievenbus!

Met de Sultans of Swing op de achtergrond begin ik nu aan mijn artikel, wat een aantal mooie dingen gaat bevatten. Mijn dagelijkse avonturen in Fukuoka zijn natuurlijk vaste kost, maar de Brief van de Week wordt toch echt mijn trip naar Tokyo, alwaar ik logeerde bij Jennifer, met wie ik vorig jaar bestuur draaide van de Leidse Vereniging voor Studenten Japanologie en Koreanistiek: Tanuki. Momenteel loopt zij stage bij de ambassade en heeft zij haar kamp opgezet in Naka-Meguro, een gezellige buurt aan de rand van het “echte” centrum van Tokyo.
Het verhaal hoe ik daar kwam:
Ik wil (zoals sommigen misschien al weten) volgend jaar, zodra ik terugkeer naar Nederland, ook beginnen aan een studie politicologie en de richting uitgaan van het vakgebied Internationale Betrekkingen, en idealiter de diplomatieke dienst in. Elk jaar biedt de opleiding Japanologie voor één persoon een 3 maanden durende stage aan op de economische afdeling van de ambassade van Nederland te Roppongi, Tokyo. Die wilde ik ook wel doen, en het leek me dus leuk om te kijken bij Jennifer hoe dat dan ging, en kijken of ik de gelegenheid zou kunnen krijgen om met wat van de aldaar werkende mensen te praten.
Deze kans bood zich perfect aan toen bleek dat Prof. Dr. Forrer (curator Museum voor Volkenkunde, docent aan Leiden) een lezing zou houden op de residentie van de ambassadeur over hoe de aanschaf door Nederlandse koopmannen van Hokusai’s prenten diens inspiratie zou hebben doen opwakkeren, om vervolgens nog 20 jaar lang andere meesterwerken te kunnen maken. Nu had ik al les gehad van Prof. Forrer, en leek het me wel een grappig onderwerp, en natuurlijk was dit de perfecte kans om ook even met wat mensen van de ambassade te praten. We zouden later dan wel kijken of we er nog wat anders bij zouden kunnen regelen, want dat alleen is wel een reden om naar Tokyo te komen, maar niet genoeg. Deze kans bood zich perfect aan toen Jennifer mij een bericht stuurde van een aankomend concert van Armin van Buuren in de Ageha (http://www.ageha.com/), de grootste club van Azie, zo schijnt. De ambassade was op een bepaalde manier betrokken van het regelen van dit concert, en om die reden kon een vriend van Jennifer, Peter, een rijkstrainee, ook invitational tickets krijgen. Dit betekende gewoon dat we via een andere ingang (genaamd invited guests, met een langere rij, vreemd genoeg) naar binnen mochtten. In ieder geval, dit concert was de druppel die de emmer deed overlopen, dus kort van tevoren lukte het mij met behulp van mijn tutor Jimi om goedkoop een ticket te regelen. Toen ging ik dus ineens over een halve week naar Tokyo! Na toestemming te hebben gekregen van de hoofdprofessor was ik dus nogal opgewonden, want het gebeurt niet vaak dat je zo’n kans krijgt, laat staan dat ik hem zou grijpen. Ik was toch impulsiever dan ik dacht! Daar zat ik dus zondagmiddag in een vliegtuig van de Japanse Easyjet om anderhalf uur later aan te komen op Tokyo Haneda Airport, waar alle binnenlandse vluchten aankomen. 3 kwartier later door alle enorme drukte kwam ik aan bij Jennifer thuis, lulden we eens gezellig wat, haalden we wat hapjes, en trokken we naar Shibuya, waar we met andere mensen hadden afgesproken om een hap te gaan eten voordat we zouden vertrekken naar het feest. Natuurlijk kwam iedereen te laat aandruppelen, maar in Tokyo kan je altijd gewoon voor je kijken voor vermaak, en zeker in Shibuya, omdat iedereen er maf uitziet. Uiteindelijk waren we met zijn vijven: Jennifer, Peter (overigens student Geschiedenis uit Utrecht, en een nogal toffe vent), een Duitser en zijn tijdelijke Japanse vriendin/scharrel. Later kwam er nog wat tof volk bij, maar die weet ik niet meer bij naam. Dat is namelijk ook Tokyo, mensen eenmalig tegenkomen en heel gezellig zijn, en ze daarna nooit meer zien.

Nuja, na het lekkere maal wat niet geheel onverwacht veel te duur was gingen wij terug naar het station, waarachter shuttlebussen vertrokken naar de afgelegen ex-container haven-turned-club Ageha. Je moest je i.d. laten zien, en alles was redelijk streng, maar daardoor ook lekker orderlijk. We kwamen daar aan, en mijn god, het gevoel is redelijk onbeschrijflijk. Ik ben natuurlijk sowieso niet de grootste clubber, maar ik denk dat deze ervaring mijn gebrek aan botte feesten voor de afgelopen 21 jaar wel heeft goedgemaakt. Bijvoorbeeld het feit dat Armin sowieso pas om 3 uur zou beginnen geeft al een hint van wat voor een feest het zou worden. Het was een groot decadent Hedonistisch schouwspel. Iedereen in veel te dure kleren kocht veel te dure drankjes, en er waren veel grote zalen en luide muziek. Met luid bedoel ik ook luid, meerdere mensen stopten soms hun handen over hun oren gewoon omdat het geluidssysteem iets té Leydsch was.
Daar stonden we vanaf 1 uur, met een Red Bull (we moesten nog even) te stampen op een wat onbekendere dj, die het op zich wel kon. We liepen wat rond naar verschillende plekken, zoals een zwembad waaraan een dj wat meer zwembad-achtige liedjes liep te spelen (ja, het was in Tokyo wel 10 graden, maar kniesoor die daar op let), en in een nabije tent werden er remixen gedraaid van oude jarige 1990 techno. Geweldig! We gingen terug naar de hoofdzaal, waar ondertussen de een na tofste dj stond te draaien. Deze kon het ook wel, maar werd op het eind echt goed. Wij wachtten echter natuurlijk op de echte act, de Armin van Buuren, nr. 1 dj volgens een of ander Engels techno magazine. Rond kwart over 3 nam ie netjes het roer over van de vorige dj, en liet wel even zien waarom hij die reputatie heeft. Ik ben niet eens zo’n fan van zijn muziek, maar als je daar staat in zo’n knettergrote zaal, met zweverige Japanners om je heen, en dat je trommelvliezen in de suggestiedoos in je hoofd het idee hebben geplaatst dat je weg moet gaan, heb je toch het idee dat er iets speciaals aan de gang is. We hebben dan ook van toen tot half 7 staan raggen, al moet ik zeggen dat ik rond 5 uur moe begon te worden, en er rond 6 wel echt genoeg van begon te hebben. Hij ging dus net iets te lang door, maar dat mag geen naam hebben in wat verder echt een heel erg tof concert was! We moesten wel naderhand terug met de trein, waar al wat witteboord loonslaven in zaten die ons argwanend aankeken. Al met al lag ik er rond 8 uur in, en sliep Jennifer 2 uur om daarna naar de ambassade te gaan. Ze had namelijk geen vrij gekregen, dus dat was wat zuur. Ik had echter wel vrij tot 2 uur, dus ik heb er nog 6 uur stevige slaap in gekregen. Wat heerlijk zeg, vooral om dan relatief uitgeslapen om 2 uur wakker te worden.

Ik had om 4 uur een afspraak met Jennifer’s stagebegeleider die aan Jennifer had aangegeven dat hij 20 minuten tijd had om mijn vragen te beantwoorden, en me wat uit te leggen over het werk op de ambassade. Ik kwam daar natuurlijk te vroeg aan, want ik was redelijk zenuwachtig en bezorgd dat ik verdwaald zou raken. Dat gebeurde gelukkig niet, en we dronken wat koffie, en Jenn legde een beetje uit wat haar werk inhield. Om 4 uur kwam Jurrien, de stagebegeleider binnenlopen en begonnen we wat te praten. Hij vertelde hoe hij aan deze positie kwam, en wat hij ervan vond, en ik vertelde wat over mijn aspiraties en interesses, en hij vond het wel leuk en interessant wat ik aan het doen was geloof ik. Hij zei ook dat als ik een stage wilde lopen ik dat ook wel gewoon meteen direct aan hem kon vragen. Dat is natuurlijk supermooi! Hij was ook sowieso veel meer dan ik had verwacht van een ambassademedewerker een hele normale, rustige en vriendelijke kerel. Na dit opbeurende gesprek boekten een vermoeide Jennifer en een ietwat minder vermoeide ik ons door de stromende regen naar huis, maar niet voordat we 2 dvd’s hadden gehaald (waarvan één Harry Potter 5!) en een Japanse film waarvoor we uiteindelijk geen tijd meer hadden. Typisch! In ieder geval, we gingen ook maar eerst even eten bij een Indiaas restaurant, alwaar het eten echt superlekker was, en de medewerkster ook. En ze kon goed Engels, wat zeldzaam is bij Japanners. Na de lekkere curry gingen we op huis aan, keken we Harry Potter aanvankelijk in het Japans, maar het geluid was niet hard genoeg, dus zetten we hem naar Engels, en uiteindelijk hebben we ook daar de ondertiteling moeten aanzetten. Het idee was leuk, de uitvoering krijgt een 5. Na deze film zaten we allebei als een malle te knikkebollen, dus gingen we hardcore slapen. De volgende ochtend moest Jenn gewoon weer werken, en ik uitslapen. Zo gezegd, zo gedaan, en rond 1 uur liep ik Jenn’s huis uit om gewoon wat willekeurig Tokyo te gaan verkennen. Dat vind ik toch leuk altijd, gewoon wat rondlopen. Ik zag Daikanyama, Ebisu, en kwam uit in Shibuya, waar ik zou gaan eten met Peter, de eerdergenoemde trainee van Buitenlandse Zaken. Ik was alleen veel te vroeg in Shibuya, dus na een uur te hebben rondgehangen in de platenzaak en Time magazine gelezen te hebben in de MacDonalds ging ik maar eens kijken of Peter er al was. We zouden Yakitori (gebakken vogel) gaan eten, maar het weer was bout, en die uitspanningen waren half buiten, dus we besloten toch maar naar de sushi carrousel te gaan. Voor 6 euro me volgevreten aan sushi, en daarna een Starbucks gepakt voor de helft van die prijs. We kochten nog een vochtverspreidend apparaat in de vorm van een varken (tegen de droge aircolucht) en gingen bier wegtikken in restaurant “In de Bourgondische Hemel”, een Belgisch restaurant in hartje Shibuya! Super lekker, en super duur bier! Rochefort 10, Westmalle, Kwak. Alle goede spul was er, en met Tom Waits op de achtergrond was dit een redelijk mooie plek voor ondergetekende. De hele avond met Peter vooral gepraat over het studentenleven, over wat we willen doen met ons leven, en over vochtverspreidende plastic varkens. Hij praat ook heel vet Japans, want hij kan het nog niet zo goed, maar mensen snappen hem meestal wel. Cool om te zien moet ik zeggen.

De volgende ochtend ging ik iets eerder van huis weg, en ging ik foto’s schieten van de Meiji Jingu (schrijn) bij verkleurende herfstbladeren. Of eigenlijk, dit hoopte ik. Het verkleuren van de bladeren viel wat tegen, dus nu heb ik foto’s die ook mooi zijn, maar niet zo herfstachtig als ik had gehoopt. Daarna doorgelopen door het park waar raar genoeg echt niemand liep, totdat ik op een prachtig gelig grasveld kwam waar de zon op scheen, en het leek of ik de English countryside in hoog zomer was binnengelopen (zie foto’s)! Daar kwam ik ook wat wazige mensen tegen die wilden praten met mij omdat ik blank was, en die ga ik ontmoeten in Fukuoka, want ik kon ze moeilijk niet mijn nummer geven. Het waren wel gelukkig hele beleefde oude mensen, dus het ergste wat er kan gebeuren is dat ik gratis lunch krijg. Ik had door dit evenement zin gekregen om een hoed te gaan kopen, dus trok ik de duurste winkelstraat in van Tokyo, de Omote-Sandou. Dat is niet helemaal waar. Ik had eerst door de jongeren winkelbuurt, Harajuku, gelopen. Zowel een winterjas als een hoed lukten niet, dus toen ging ik maar naar de Omote-Sandou. Aldaar had je een Ralph Lauren paleis, letterlijk een paleis met kleren die ik allemaal wel aan zou willen. Echt super mooie en leuke kleren, ook mooie winterjassen, maar natuurlijk allemaal 500 euro of meer. Niet gedaan dus, hoewel mijn portemonnee wel een beetje jeukte. Een coole hoed kon ik ook nergens vinden, maar het was wel een leuke uitdaging. Ik heb nog nooit zo energiek geshopt, dus ik heb er nog een ervaring bij!

Het werd echter toch echt tijd om naar de ambassade residentie te gaan, om daar naar de lezing van Prof. Forrer te luisteren. Nou, ik kan veel zeggen, maar de ambassadeur heeft het wat woningen betreft in ieder geval goed voor elkaar. Wat een super mooi huis zeg. Heel veel hout, en deed echt denken aan een oude Hollandse villa. Oja, er waren hapjes en mijn jas werd aangenomen, dus ik voelde me al meteen op mijn gemak! Dit was overigens een Cleveringalezing, en die is dus alleen maar voor studenten uit Leiden. Neem dat in Tokyo, en je hebt een comfortabel klein aantal mensen in de huiskamer van de ambassadeur. Die herkende mij trouwens, dus dat was ook nogal mooi. Flip de Heer is zijn naam, en hij heeft ook als ambassadeur in China gediend, en ook een hoop andere zeer belangrijke posities. Ik was nogal onder de indruk, niet in het minst omdat ook hij zeer rustig en vriendelijk is. Hij heeft een mooi goed Nederlands accent, en hij houdt van vogelkijken. In ieder geval, de lezing was buitengewoon interessant, en daarna begon het eten. Het eten was zeer prettig, en ik zat aan tafel met het hoofd politieke zaken wat goed uitkwam, want zij wist een hoop dingen waar ik benieuwd naar was. Maar eigenlijk hebben we vooral gepraat over de huidige situatie in Oost-Azië, en over onze studententijd in Leiden (die van mij is dan natuurlijk nog niet voorbij, maar dat maakte me niet minder pocherig). Was echt onwijs gezellig, en ik heb ook nog even met Prof. Forrer zelf gepraat, die voor een onderzoek vaak naar Fukuoka komt, en dan ook nog naar mijn campus! We hebben dus afgesproken een keer te gaan lunchen zodra hij weer in de stad is, dus dat is ook leuk. Het onderzoek waarmee hij bezig is is heel interessant, het heeft te maken met een organisatie van dichters die buiten de gezette sociale klassen in de Edo-periode met elkaar optrokken en gedichten componeerden. Het feestmaal duurde tot 11 uur, en een weinig gemarineerd met goede wijn keerde iedereen voldaan terug naar huis.

De volgende ochtend was het Jennifer bedanken, nog kort wat lullen, en op het vliegtuig naar huis. Door het grijze wolkendek kwam ik boven de kalme baai van Fukuoka binnenvliegen en kreeg ik zowaar een klein beetje het gevoel dat ik thuiskwam! Ook meteen het familiaire gevoel dat ik mijn huiswerk niet afhad, dus dat heb ik wonder boven wonder nog afgekregen ook voordat het 5e-uurs college begon. Nu is het zaterdag, rust ik een dag lekker uit, ga ik zo oden (gekookt deeg/vis/spul) eten met andere uitwisselingsstudenten, en een beetje chillen.

In Fukuoka gaat het ook nog steeds goed. Vaak gezellig drinken met mijn medestudenten, vaak lekker karate oefenen met mijn club, en vaak huiswerk maken en beter worden in het Japans. Ik heb zo ongelooflijk weinig te klagen dat je er bijna raar van wordt. Behalve dat ik natuurlijk, zoals ik wel vaker ben, nog sneller Japans wil leren!

Nog even een laatste impressie erbij: Tokyo is mijninsziens een soort van oord voor mensen die nog in de American Dream willen geloven. Het zit vol met (buitenlands) volk dat het hoopt te maken in het leven op een onconventionele manier. Manga-artiesten, Engels-docenten, aspirerende artiesten, en mensen die gewoon een bijbaantje hebben in een van de vele restaurants. Vaak gaan ze veel naar clubs, en voelen ze een affiniteit met de anonieme levensstijl die Tokyo te bieden heeft. Je kan jezelf goed overeind houden met zo’n levensstijl, en ik heb het idee dat dit ook een val is voor veel jongeren, die van de realiteit van het “echte” leven in hun thuisland willen ontsnappen. Echter, er zijn ook gewoon veel jongeren die een jaar ertussenuit gaan, om te zien wat voor vreemde uitzonderingen de wereld te bieden heeft. Ik kan zeggen dat Tokyo zeker een uitzonderlijke positie binnen de wereld inneemt, en dat het een fenomeen is om als buitenstaander met een onderzoekend oog naar te kijken. Om het aan den lijve te ondervinden is echter niet een ervaring die bij mij zou passen. Te ongecontroleerd, te doelloos voor mij, denk ik.

Jongens, houd jullie haaks! Ik doe hetzelfde!

Foto's!

Eindelijk, ze zijn er, de langverwachte foto's!

Alles tot nu toe is te vinden op mijn fotosite, klik daarvoor op onderstaande link. Ook al neemt, onder invloed van het dagelijks leven, het aantal foto's dat ik neem af, hoop ik dat het nog steeds voldoende is om jullie een idee te geven van hoe ik het hier heb.

http://s362.photobucket.com/albums/oo66/degemaskerdewreker/?albumview=grid
Mensen zonder Flash: http://s362.photobucket.com/albums/oo66/degemaskerdewreker/

Binnenkort een volgende post!