Dag.
Ik heb misschien ietwat gelogen dat de volgende update niet lang op zich zou wachten, want het heeft nu een week geduurd geloof ik. De afgelopen week is een week van onwelverdiende rust geweest, met veel drinken, en chillen met Angel. Zoals reeds vermeld slaap ik deze week bij hem, en omdat mijn laptop niet hier op het internet aangesloten kan worden zoals ik hoopte, moeten de plaatjes dan maar wachten tot ik in Fukuoka ben.
Het vertrek uit Wachi verliep spoedig, en ik gaf Yuuki's vader een fles whisky, en Yuuki een boek van Jeremy Clarkson, hopend dat hij wat van de redelijk specifieke Britse humor zou begrijpen. Hij was me er in ieder geval dankbaar voor, en ook voor het feit dat ik aangaf weg te gaan en bij Angel te gaan crashen, aangezien hij me dat denk ik nooit zelf had verteld. Voordat we echter gingen heb ik nog even het boek dat ik aan Yuuki wilde geven uitgelezen, en hebben we nog een hap gegeten.
In Kyoto aangekomen werd ik overgedragen aan Angel, die mij hielp met mijn bagage meezeulen naar zijn kamer. Het was alweer middag, en de tocht van station Nijou naar Angel's huis was geen lichte, temeer omdat ik een zeer zware koffer bij me droeg. Daarom, nadat ik mezelf had ingericht, gingen we maar meteen naar een plaatselijke noodletent om even een bak slurp te halen. Hoewel het eten zeer lekker was, hebben wij ons ongenoegen over de 1yen munten geuit door met onmogelijk veel kleingeld te betalen, en hiermee zeer in onze nopjes de tent verlaten. Met blijde gemoederen gingen we naar de supermarkt om even wat bier te halen, en aangezien er ijs was van het merk Pino vonden we dat we dat ook maar moesten kopen. Vervolgens lopen de twee 1.90m buitenlanders (waarvan één met baard) naar de kinderspeeltuin om 8 uur 's avonds, om hier even rustig dat dessert naarbinnen te werken. Deze speeltuin werd ook direct onze favoriete hangplek, met misschien wat verbaasde blikken van de plaatselijke jeugd tot gevolg. Meer hierover op Angel's blog!
De hieropvolgende dag had Angel college, en ging ik rustig opstaan en niet zoveel doen. Aangezien er maar één sleutel is levert dit wat logistieke problemen op, dus bleef ik vooral bij het huis in de buurt. Dit hield in studeren in de speeltuin, waar Angel me ook instinctief vond, om daarna bij hem thuis wat te chillen. Die avond gingen we eten bij de Amerikanen die ook meewaren naar de izakaya van Yuuki's moeder, en hebben we appelcider, aardappelkroketten, kip en sla gegeten. Wederom bleken de Amerikanen zeer gezellig mensen te zijn, hoewel ik met een deel niet zoveel praatte. Vooral onze gastvrouw Kay bleek een aardig persoon te zijn, die al hun feesten een beetje organiseerde en ook een gezellige gesprekspartner bleek. Het einde van de avond werd ietwat duf, aangezien de helft wegging, en de andere helft bleef studeren, en Angel en ik zoiets hadden van: wat doen we hier? Met die gedachte gingen we dus ook maar weg, keken we nog wat t.v. en gingen we tukken.
Het stramien wordt herkenbaar: Angel weer college, en ik ging dit keer maar naar de Imperial Gardens om eens wat te studeren en rond te lopen. Ik had echter het idee: Als ik hier toch ben, waarom dan niet even de gratis rondleiding meepikken door de Imperial Palace grounds? De Lonely Planet zei dat het niet zo'n speciale belevenis zou zijn, en hierdoor was ik er wat sceptisch over, maar het bleek zeer de moeite waard te zijn! Het paleiscomplex is een serie van prachtige gebouwen, omgeven door normale en stenentuinen, met veel open ruimtes en veel geschiedenis, die ons met plezier werd uitgelegd door de zenuwachtige gids. Er waren namelijk nogal wat mensen, en dit was ze niet gewend. Ik kon het natuurlijk niet laten wat dingen aan haar te vragen, en het bleek een zeer vriendelijk persoon, ook al praatte ze dan een beetje als Kim-Jong-Il uit Team America ("I'm so ronery"). Na deze rondleiding van een uur ging ik toch maar echt studeren, en het voelde zeer sereen om midden in het mooie park karakters in mijn kop te stampen op de beat van een Japanse DJ, wier cd ik in Tokyo had gekocht. Na 2 uur was het toch echt mooi geweest, ontmoette ik Angel weer voor de Mos burger en gingen we ons klaar maken voor een avond bij de sushitent met de Amerikanen, die ons wederom hadden uitgenodigd (nouja, eigenlijk vooral Kay, maar dat maakt niet zo uit). De sushi merry-go-round was een zeer leuke ervaring, aangezien er bordjes met eten langskomen, die je dan afpakt, en uiteindelijk reken je af per bordje. Die moet je dus bewaren als je er klaar mee bent, als een soort van bewijsstuk hoeveel je gegeten hebt. Om toe te voegen aan de hilariteit was er ook een mini Shinkansen die speciale bestellingen bezorgde, dus dat hebben we ook enkele keren gedaan (bijvoorbeeld een pakje Hello Kitty fiber apple juice). We waren nog niet uitgesocialized, dus we gingen een entertainment hal in waar we zouden gaan poolen. Eerst nog een paar potjes Street Fighter tegen een waardige Amerikaanse tegenstander, en daarna de pooltafels op, die werden verdeeld in redelijk goed, en niet zo goed. Ik was bescheiden, maar doordat ik de avond van mijn leven poolde vond iedereen dat ik loog. Dit was niet zo raar, want ik schoot uiteindelijk in twee keer alle ballen erin, wat echt belachelijk goed is (voor mij dan). Na de nodige indruk gemaakt te hebben gingen we maar om 11 uur weer terug, want de bussen stoppen dan ongeveer met rijden. Kay, Angel en ik moesten dezelfde kant op en merkten onderweg terug dat we eigenlijk nog niet zo moe waren, en dat we dus maar Fight Club moesten gaan kijken. Zo gezegd, zo gedaan, met als resultaat dat we pas rond half 3 in bed lagen uiteindelijk. Zeer onfortuinlijk, aangezien Angel gewoon om 9 uur college had, en Kay om 7 uur op moest voor een trip naar Okayama. Ik had nergens last van, en ben dan ook asociaal tot half 1 uit gaan slapen.
Wederom het park in, en een beetje studeren, wat ietwat gehaperd werd door de regen. Met Angel een zeer ghetto arcade hal in, wat conbini voedsel naarbinnenwerken, t.v. kijken en moe naar bed (Angel dan) door het gebrek aan slaap de vorige nacht.
Zaterdag zou ik om 3 uur met Takuya de Daimonji berg gaan beklimmen. Dit is een berg met heel groot het teken 大 erop, wat mid-augustus samen met andere karakters in de hens gestoken wordt. Al deze karakters staan op bergen om Kyoto heen (Kyoto ligt in een vallei), dus ik stel me voor dat het effect geweldig moet zijn om mee te maken, wat ik dan ook van plan ben volgend jaar. Veel te vroeg kwam ik aan op de universiteit van Kyoto, waar we afgesproken hadden, maar Takuya was toch al in de buurt en we gingen ervoor! De berg was gelukkig maar een klim van ongeveer 350 meter, maar ik merkte wel weer dat mijn gebrek aan oefening me redelijk parten speelde. Het kan echter ook dat de berg gewoon redelijk steil was, want in 25 minuten waren we al boven. Het uitzicht was betoverend, en het is echt leuk om te zien dat het echt elk stukje binnen de vallei is volgebouwd. Het uitzichtpunt was overigens midden op de kruising van het karakter, wat het ietwat moeilijk voorstelbaar maakte dat je daadwerkelijk erop stond. Toch was het leuk om van dichtbij te zien, want er loopt een heel netwerk van trappetjes en vuurkorven door het karakter heen. Geweldig! Niet voor lang, want Takuya moest weer aan zijn bachelor-stuk gaan schrijven, dus ging ik maar weer terug naar huis. Voor het eerst gingen we naar een normale supermarkt, waar we precies hetzelfde kochten als in een convenience store, maar dan voor 3 yen goedkoper per product! Dit was echter de monumentale eerste keer dat we ook ons ontbijt kochten, dus we hebben er daadwerkelijk een keer over nagedacht!
Zondag, de dag van de keeki-tabehoudai, of keeki-baikingu. Het eerste betekent all you can eat cakes, en het tweede cake viking! Dit hield dus in dat je voor een bepaald bedrag als een beest los mocht gaan op alle dessert-achtige zoetwaren die uitgestald stonden in het restaurant. Deze activiteit voltrok zich met het gezelschap van Yuuki, zijn zusje Rie, onverwachts zijn moeder en een vriend van haar, en Tomomi, een meisje dat Angel hielp met zijn administratie voor de universiteit. Het werd een activiteit om nooit te vergeten. Zoals misschien eerder vermeld houdt Rie nogal van zoetigheid. Hier bleek geen woord van gelogen te zijn. Cake, chocoladefontein, cheesecake, pudding, yoghurt, alles ging er in drievoud in. Het is werkelijk ongelooflijk hoe zo'n klein meisje zoveel naarbinnen kan werken. Angel was zelfs verbaasd, en gaf toe dat zij meer kon eten dan hij. Een statement van formaat, zo zeg ik! Na bekomen te zijn van de verbazing, en bevallen te zijn van mijn food baby, gingen Yuuki's moeder en die vriend ervandoor, en doken wij de plaatselijke entertainment hall in voor entertainment. Entertainment in de vorm van purikura (print club, oftewel foto'tjes maken en die dan bekladden, was al mijn derde keer), en dance dance revolution waarin ik tussen Yuuki en mij de betere bleek. Na Angel ook nog terug naar school te hebben gestuurd met een Taiko (trommel) ritme-spel gingen we nog even in een cafe wat koffie drinken, en gingen Yuuki en Rie terug naar Wachi. Tomomi was ondertussen ook al naar huis gegaan, en Angel en ik hadden geen honger meer, resulterend in het om 9 uur naar de convenience store gaan voor het kopen van slechte kwaliteit noodle slurpspul. De rest van de avond lagen we voor pampus, en nu is het weer ochtend en komt Angel dadelijk terug van college. Ik ga dan met hem en Kay de tempel bekijken waar ik die Zen zitting had gedaan, want het is een nogal mooi tempelcomplex. Misschien gaan we echter wel naar een ander complex, omdat ik deze natuurlijk al heb gezien.
Al met al heb ik het hier zeer rustig, maar zeer naar mijn zin. Welke echter niet echt in dit verslag goed naar voren komen zijn de doelloze uren waarin ik wat internet of wat rondloop. Hoewel soms vermakelijk door hun willekeurigheid, moet ik bekennen dat ik, zoals ik eerder al zei, meer en meer begin uit te kijken naar aankomende woensdag 1 oktober, wanneer ik op de trein stap naar de plek waar het toch echt allemaal moet gaan beginnen: Fukuoka. Hoewel nerveus, kijk ik er ook met veel plezier en spanning naar uit, en kan ik niet wachten om op een plek te komen waar ik behalve Milan helemaal niemand ken, wat tot nog toe niet het geval was. Ik ben Angel zeer dankbaar voor het verblijf hier, en heb het ook zeer naar mijn zin met hem, dus het afscheid wordt ook wel weer jammer. Dinsdagavond heeft Yuuki zelfs voor een aantal mensen een klein afscheidsetentje/drinkje voor me georganiseerd, maar het is natuurlijk gewoon een excuus om lekker te hangen met zijn allen. Ik hoop dan ook dat mijn leven in Fukuoka net zo gezellig en vermakelijk gaat worden, met de toegevoegde smaak van wat studie en een wazig dialect.
Knuffels!
zondag 28 september 2008
maandag 22 september 2008
Kyoto (vervolg)
Dames en heren,
Ik zit nu reeds een week in Kyoto, en het bevalt me zeer! Het weer is goed, de mensen zijn rustiger, en ook op mij ligt er wat minder druk om dingen te gaan doen, omdat ik hier een redelijke tijd zit.
Goed, waar was ik? Bij de volleybalavond met de bejaarden van het dorpje waar Yuuki woont, Wachi. Ik heb niet vaak zo ongelooflijk hard gelachen. In een gymzaal vol wankelende oudjes en Yuuki, begon de volleybal-gekte. Overigens, met oudjes bedoel ik dus ook echt mensen van rond de 75 jaar. Het is dan ook voor te stellen dat we in plaats van normaal volleybal "soft" volleybal speelden, met een grotere zachte bal, kleinere teams en een lager net. Een nog lager net dan Japanners al normaal gebruiken, en dit kwam dus tot aan mijn borst. Er was ook veel gelach als ik weer eens gapend een hand omhoog hield om de bal af te blokken, en ik heb nog nooit zo vaak gehoord dat ik heel erg lang ben. Dit betekende echter niet dat mijn team automatisch won, want ze waren echt ongelooflijk vitaal! Ze serveerden beter dan ik, en speelden mooier over dan ik. Als ik dan ook met mijn lompe lijf weer eens een bal door het plafond heen sloeg, was hoongelach vaak mijn deel. Ik zweette ook sneller dan de rest, maar dat was meer door de ongelooflijke hitte. De hele ervaring was echter hilarisch, want iedereen vond het mooi als ik iets japans zei, en Yuuki`s opa oefende ook graag zijn redelijke engels op mij. Voldaan gingen we dan ook weer terug naar huis, want het zou weer vroeg opstaan worden.
Yuuki ging wederom naar college, en ik besloot af te reizen naar Uji, waar de Byoudou-in staat, een tempel die ook op de 10-yen munt te vinden is. Het regende soms ietwat, en eerlijk gezegd was het leuker om wat willekeurig door de stad heen te banjeren dan om in de tempel zelf te zijn, hoewel er wel een interessant museum was, en ik met de tempel voor mijn neus lekker wat japans heb lopen leren. Ik begaf me hierna weer terug naar Kyoto, om daar met Angel even te gaan chillen. We ontmoetten elkaar op de inmiddels vertrouwde plek Mos Burger, waar we ook wederom een burgertje naar binnen werkten. We keken een gezellige film genaamd Suicide Circle (Jisatsu Kurabu), over scholieren die zichzelf en masse om zeep helpen, en gingen laat slapen. Heerlijk even wat rustigs doen; iets wat ik niet zo vaak heb gedaan de afgelopen weken.
De volgende ochtend deden we precies niets, en stapten we met onze luie tronies op de trein naar Wachi, waar we door Yuuki uitgenodigd waren om met zijn vrienden wat te gaan drinken in een Izakaya, de enige uitgaansgelegenheid in het dorp. Ook daar veel vreemde reacties toen er twee buitenlanders waren, en uberhaupt dat er mensen in dat dorp waren die jong genoeg waren om uit te gaan. Wij ontmoetten twee vrienden van Yuuki die allebei Hiro-chan heetten (hun echte namen weet ik niet echt meer) en met Yuuki`s zusje erbij waren wij een 6 koppig stel, gebrand op een goede avond met veel drinken! Dit lukte zeker, en nadat we onze handtekeningen hadden gezet op een plaatselijk kunstwerk, en Angel aangezien werd voor Sadam Hussein door een bezopen Japanner, gingen we nog niet naar huis. In plaats daarvan gingen we naar de 24-uur convenience store, die voor het gemak 20 minuten met de auto verwijderd was. Gelukkig hadden we een bob, en hebben we daar parfait gegeten. Vraag me niet waarom, maar Yuuki`s zusje vond dat ik dat gegeten moest hebben, dus ik at een perzik-parfait. Na dit geweldige idee gingen we gemarineerd maar voldaan naar bed, om heel lang uit te slapen!
Enigszins brak in mijn hoofd gingen wij de volgende dag opstaan om met de grootouders van Yuuki te gaan barbequen in een zelfgemaakt hutje op de berg. Een van de twee Hiro's was mee met zijn zusje, en wat ik dacht dat een hutje was bleek een heel zelfgemaakt kamp te zijn, compleet met bad en 8 bedden. Echt geweldig! Ook aan het ontbijt onbrak niets, en om te ontbrakken had Yuuki's opa zelfs bier meegenomen! Daar zaten we dus in de late ochtend/ vroege middag, met een biertje ongelooflijk lekker Japans vlees en groente te eten, en te liggen in een hangmat, met uitzich over het bergdal. Neem van mij aan: een betere manier van ontbrakken is er niet! Rond 3 uur namen wij afscheid met een volle buik, en stapten wij in de auto om naar Kyoto te gaan. Yuuki moest namelijk nog wat dingen bezorgen bij zijn moeder, die een Izakaya heeft adaar, en onder die dingen waren 6 zaken van 30 kilo rijst, dus Yuuki`s busje kwam daarbij goed van pas. Ik zou die dag Takuya ontmoeten, om naar de zen meditatie te gaan die hij voor ons gepland had. Ik heb Takuya leren kennen in Nederland toen hij in Utrecht een uitwisselingsstudent was, en hij had bij mij een tijdje overnacht tussen het opzeggen van zijn kamer en het vertrekken van zijn vliegtuig. Door hevig verkeer arriveerden wij helaas 20 minuten te laat op Kyoto centraal, maar Takuya vond het geen probleem en wij haastten ons naar de bussen om op tijd te komen voor de zen ontmoeting, die zou beginnen om half 6. Natuurlijk waren we daar ook te laat, en na redelijk wat gehannes werden we alsnog binnengelaten en zou het avontuur beginnen.
Allereerst had Takuya mij voorgelegd een Zen meditatie overnachting te doen in een plaatselijke tempel, en het was mij nog niet heel erg duidelijk wat we gingen doen. Jullie kunnen je dus wel voorstellen dat ik redelijk zenuwachtig was, en dat dit niet minder werd toen bleek dat ik de enige buitenlander was. Voordat ik met het verslag begin, wil ik er even bij vermelden dat het tempelcomplex echt geweldig mooi was. Met een oppervlakte van ik denk een bij een vierkante kilometer, zat het bemuurde complex vol met tempels, tuinen, gangen, en plekken waar je allemaal niet naar binnen mocht. Ik kan echter iedereen die naar Kyoto komt aanraden deze plek te bezoeken, ook al staat hij maar lauwtjes vermeld in de Lonely Planet. Overigens staat de optie van meelopen met een Zen training ook niet in de Lonely Planet, dus dat verklaart het feit dat ik de enige buitenlander was. Ook het gegeven dat alles in het Japans is en dat het redelijk hevig is zou dit kunnen verklaren. Foto`s mochten niet gemaakt worden, dus hoewel ik van de tempel wel foto`s heb, heb ik van het hele gebeuren binnen geen grafisch bewijs.
Nu aan, we kwamen binnen, en werden een kamer ingeleid waar we allemaal in Seiza moesten gaan zitten, en dat is op je benen zitten zoals je dat bij judo ziet. Dat kan ik natuurlijk niet, dus na 10 minuten ging ik met een vertrokken gezicht van pijn en schaamte maar gewoon in de kleermakerszit zitten, wat geen probleem bleek. We waren ook al te laat, dus dat droeg ook een beetje bij aan die schaamte. Na een presentatie van een half uur waarvan ik ongeveer 40% begreep, werden we geleid naar de meditatiekamer, waar ik in praktijk moest brengen alles wat me net was verteld. Dit lukte mij voor 20%, en veel monniken hielpen mij enigszins strikt en kwaadkijkend met hoe het wel moest. Bij het naarbinnen gaan buigen, voordat je gaat zitten buigen, een bepaalde handhouding, en het goed oplezen van de geschriften. Daar zat ik dan, in de gebedskamer, met allemaal Japanners, in opperste stilte en kalmte een uur lang te bidden. Helaas houd ik met mijn lenige lijf ook een uur kleermakerszit niet vol, dus soms moest ik de benen even strekken. Toen kregen we een lezing van de hoofdmonnik, die nog meer van zijn eigen stem hield dan kardinaal Simonis. Na een uur veel herhaling met wel een goede boodschap, die dat elke religie op de hoogte zou moeten zijn van de standpunten van de ander, gingen we wat Boeddhistische geschriften reciteren. Dit kon ik gelukkig meelezen, omdat het in hiragana geschreven stond, een van de makkelijke alfabetten. De kanji zijn namelijk in kanbun geschreven, en dat is oud en gecompliceerd japans. Dit was een redelijk magisch effect, en monotoon gezamelijk een zin oplezen is iets wat je niet echt doet in de kerk. We begaven ons naar boven, en gingen wat thee drinken. Hier werden ons wat dingen weer uitgelegd, en na geinteresseerd te hebben gekeken gingen we mediteren, en nog eens mediteren, en om 10 uur tukken. Dat lukte voor geen meter, niet in het minst omdat er een hoop zweterige oude mannen zaten te hoesten en te boeren, wat blijkbaar wel mocht van Boeddha. Na een half uur gelegen te hebben, nadenkende over mezelf, viel ik toch met een redelijk trots gevoel in slaap. Trots dat ik hieraan meedeed, en blij dat ik in een geweldig tempelcomplex in Kyoto lag te slapen in een futon, uitkijkend over prachtige architectuur met het geluid van tjirpende krekels.
Die blijheid verdween de volgende ochtend echter goed toen we om 5 uur wakker gebeld werden, om om kwart over 5 weer klaar te zitten voor het begin van de meditatie. Na een lange tijd werden we opgeroepen, en gingen we ineens naar buiten! In een processie liepen wij door de stille straten van Kyoto, vreemd aangekeken door plaatselijke bewoners die al wakker waren op dit onmogelijke uur. We liepen een eind door het tempelcomplex met rustig bellenge-ting (ja, ge-ting), en we traden een grote hoofdhal binnen, om hier ook weer te zitten, en veel soettra`s te reciteren. We kregen wat uitleg over het eten (een kwartier lang ofzo), en mochten uiteindelijk aanvallen op de vegetarische kost. Rijst in water, groentenbrei en 2 plakken rettisch en een gedroogde pruim. Honger maakte rauwe bonen zoet, want ik had sinds 3 uur de vorige dag niets gegeten, en het was dan ook best lekker! Na ook hier alle mores genegeerd te hebben gingen we weer terug om te mediteren, en begaven we ons naderhand terug naar het hoofdgebouw, om aldaar onze biezen te pakken, en een nabespreking te doen. Wie we waren, en wat we vonden van de meditatie en waarom we het deden. Iedereen was natuurlijk geinteresseerd in die idioot die het in zijn hoofd haalde mee te doen met zoiets japans, en al die koppen die mij eerst zo streng en boos aankeken werden geinteresseerde, vriendelijke oude mannen die strikt zijn alshun religie dat van hun vraagt. Er was zelfs een kerel die 10 keer in Den Bosch was geweest, omdat zijn vrouw daar cursusen geeft en volgt in bloemschikken. Jawel, bloemschikken!
We waren dus om 9 uur klaar, een hele dag voor ons en het regende echt gigantisch hard. Zo hard zelfs, dat de kinderen niet naar school mochten door een weeralarm. Tussen de buien door echter bekeken Takuya en ik nog wat het tempelcomplex, en namen we na een kijkje in een mooie tuin de bus naar het centrum, om aldaar een goed Europees ontbijt naar binnen te hakken. Ik voelde me zeer fijn, met alleen het feit dat ik niet had gedoucht wat aan me knaagde. Verder waren er geen problemen, en moesten we beslissen wat we gingen doen met deze regen. We hadden gehoopt de Daimonji berg te beklimmen, maar Takuya bleek een vat van ideeen en dus gingen we maar naar het Kyoto International Manga Museum. Wat ik dacht dat een nerdenvat zou zijn, bleek een interessant museum met academische artikelen over de zakelijke kant van manga, gepresenteerd in een mooi oud schoolgebouw. Na hier een aanzienlijke tijd rond te hebben gehangen, besloten we ook nog even naar Takuya`s universiteit te gaan kijken, namelijk Kyoto Daigaku, de op een na beste universiteit van het land. De universiteit zelf was echter niet zo spectaculair, en met een half uur waren we er wel doorheen. We besloten toen maar terug te gaan naar Kyoto central, waar Yuuki ons met een tros Amerikanen zou opwachten om wat te gaan eten in de Izakaya (dat is trouwens een kroeg annex restaurant), en die ontmoetten we ook nadat we vanaf het dak van het station Kyoto in de extreme bewolking hadden bewonderd. Dit uitzicht was eigenlijk nog mooier dan met normaal weer, maar fotografisch zeer moeilijk vast te leggen.
We maakten kennis met de Amerikanen die Yuuki van school kende, en begaven ons langzaamaan naar de Izakaya. Yuuki liet zijn vaardigheid in vrienden zoeken weer blijken, want alle mensen die meekwamen waren zeer gezellig en makkelijk in de omgang. Het werd dan ook een avond met veel eten (een vis in een harnas van zout, en walvis!), en veel bier. Redelijk kaal stapten wij dan ook maar rond half 12 op, om de laatste treinen te kunnen pakken. Overigens was Angel ook gearriveerd, maar zoals het sjiek volk betaamt kwam ie een half uur later, de goochemerd. Ik moest een Amerikaanse gast ondersteunen omdat ie nogal dronken was, maar verder kwamen Ange en ik gewoon veilig thuis, maar niet voordat we eerst een broodje Bapao hadden gehaald bij de plaatselijke convenience store. Heerlijk, nog wat eten na zo'n drinksessie!
Dan nu vandaag: helemaal niets! Half 12 op, t.v. kijken, 1 uur ontbijt halen, rustig opstaan en ik begaf me rustig richting centraal om daar met Yuuki weer terug te gaan naar Wachi. Daar zit ik dan ook nu, en ik moet zeggen dat ik het niet verkeerd heb! Zoals met wel meer dingen echter, zit er een kwade zijde aan, namelijk dat ik zeer het gevoel heb dat ik iets te veel gebruik maak van Yuuki's aardigheid. Hij heeft het zeer druk al, en het is toch irritant dat hij steeds mij heeft als verantwoordelijkheid. Dit is dan ook de reden dat ik zelf heb aangegeven dat ik hier maar wegga, hoe leuk ik het ook vind, maar ook dat is Japans. Het aanvoelen van de atmosfeer heet dat, en ik ben dan misschien nog niet zo goed hierin, maar ik ben liever te beleefd dan onbeleefd. Gelukkig heeft Angel aangeboden dat ik bij hem kan slapen voordat ik naar Fukuoka ga. Eerlijk gezegd kan dit voor mij niet snel genoeg gebeuren. Het collegeleven hier in Japan begint op te starten, en ik vind het wachten op mijn college dan ook redelijk vervelend. Ik heb echter geen keus, dus maak ik er het beste maar van, wat dankzij Angel zeer goed gaat lukken. Ik slaap bij hem, en ga op dezelfde tijd het huis uit om dingen te zien en te bezoeken, en hij gaat dan naar college. Zo kunnen we in de avond chillen, en heb ik de gelegenheid om Kyoto overdag rustig in mijn eentje te verkennen.
Kortom, ondanks dit kleine gevoelentje tegenover Yuuki, bevalt alles geweldig, temeer omdat ik het idee heb dat ik op tijd ben met het aanstrepen van het probleem. Zoals jullie gemerkt zullen hebben zijn er nog geen foto's van de afgelopen tijd, maar die komen binnenkort als ik mijn laptop aan Angels internet kan verbinden.
Ik merk trouwens ook dat ik jullie allemaal nu al een beetje mis, dus ik vind het des te fijner dat ik allemaal positieve reacties van jullie lees over mijn blog! Het draagt alleen maar bij aan mijn tijd hier om te horen van jullie hoe leuk jullie het vinden dat ik het hier naar mijn zin heb.
Ik ga nu maar eens slapen, de volgende update zal niet lag op zich laten wachten!
Professor James!
Ik zit nu reeds een week in Kyoto, en het bevalt me zeer! Het weer is goed, de mensen zijn rustiger, en ook op mij ligt er wat minder druk om dingen te gaan doen, omdat ik hier een redelijke tijd zit.
Goed, waar was ik? Bij de volleybalavond met de bejaarden van het dorpje waar Yuuki woont, Wachi. Ik heb niet vaak zo ongelooflijk hard gelachen. In een gymzaal vol wankelende oudjes en Yuuki, begon de volleybal-gekte. Overigens, met oudjes bedoel ik dus ook echt mensen van rond de 75 jaar. Het is dan ook voor te stellen dat we in plaats van normaal volleybal "soft" volleybal speelden, met een grotere zachte bal, kleinere teams en een lager net. Een nog lager net dan Japanners al normaal gebruiken, en dit kwam dus tot aan mijn borst. Er was ook veel gelach als ik weer eens gapend een hand omhoog hield om de bal af te blokken, en ik heb nog nooit zo vaak gehoord dat ik heel erg lang ben. Dit betekende echter niet dat mijn team automatisch won, want ze waren echt ongelooflijk vitaal! Ze serveerden beter dan ik, en speelden mooier over dan ik. Als ik dan ook met mijn lompe lijf weer eens een bal door het plafond heen sloeg, was hoongelach vaak mijn deel. Ik zweette ook sneller dan de rest, maar dat was meer door de ongelooflijke hitte. De hele ervaring was echter hilarisch, want iedereen vond het mooi als ik iets japans zei, en Yuuki`s opa oefende ook graag zijn redelijke engels op mij. Voldaan gingen we dan ook weer terug naar huis, want het zou weer vroeg opstaan worden.
Yuuki ging wederom naar college, en ik besloot af te reizen naar Uji, waar de Byoudou-in staat, een tempel die ook op de 10-yen munt te vinden is. Het regende soms ietwat, en eerlijk gezegd was het leuker om wat willekeurig door de stad heen te banjeren dan om in de tempel zelf te zijn, hoewel er wel een interessant museum was, en ik met de tempel voor mijn neus lekker wat japans heb lopen leren. Ik begaf me hierna weer terug naar Kyoto, om daar met Angel even te gaan chillen. We ontmoetten elkaar op de inmiddels vertrouwde plek Mos Burger, waar we ook wederom een burgertje naar binnen werkten. We keken een gezellige film genaamd Suicide Circle (Jisatsu Kurabu), over scholieren die zichzelf en masse om zeep helpen, en gingen laat slapen. Heerlijk even wat rustigs doen; iets wat ik niet zo vaak heb gedaan de afgelopen weken.
De volgende ochtend deden we precies niets, en stapten we met onze luie tronies op de trein naar Wachi, waar we door Yuuki uitgenodigd waren om met zijn vrienden wat te gaan drinken in een Izakaya, de enige uitgaansgelegenheid in het dorp. Ook daar veel vreemde reacties toen er twee buitenlanders waren, en uberhaupt dat er mensen in dat dorp waren die jong genoeg waren om uit te gaan. Wij ontmoetten twee vrienden van Yuuki die allebei Hiro-chan heetten (hun echte namen weet ik niet echt meer) en met Yuuki`s zusje erbij waren wij een 6 koppig stel, gebrand op een goede avond met veel drinken! Dit lukte zeker, en nadat we onze handtekeningen hadden gezet op een plaatselijk kunstwerk, en Angel aangezien werd voor Sadam Hussein door een bezopen Japanner, gingen we nog niet naar huis. In plaats daarvan gingen we naar de 24-uur convenience store, die voor het gemak 20 minuten met de auto verwijderd was. Gelukkig hadden we een bob, en hebben we daar parfait gegeten. Vraag me niet waarom, maar Yuuki`s zusje vond dat ik dat gegeten moest hebben, dus ik at een perzik-parfait. Na dit geweldige idee gingen we gemarineerd maar voldaan naar bed, om heel lang uit te slapen!
Enigszins brak in mijn hoofd gingen wij de volgende dag opstaan om met de grootouders van Yuuki te gaan barbequen in een zelfgemaakt hutje op de berg. Een van de twee Hiro's was mee met zijn zusje, en wat ik dacht dat een hutje was bleek een heel zelfgemaakt kamp te zijn, compleet met bad en 8 bedden. Echt geweldig! Ook aan het ontbijt onbrak niets, en om te ontbrakken had Yuuki's opa zelfs bier meegenomen! Daar zaten we dus in de late ochtend/ vroege middag, met een biertje ongelooflijk lekker Japans vlees en groente te eten, en te liggen in een hangmat, met uitzich over het bergdal. Neem van mij aan: een betere manier van ontbrakken is er niet! Rond 3 uur namen wij afscheid met een volle buik, en stapten wij in de auto om naar Kyoto te gaan. Yuuki moest namelijk nog wat dingen bezorgen bij zijn moeder, die een Izakaya heeft adaar, en onder die dingen waren 6 zaken van 30 kilo rijst, dus Yuuki`s busje kwam daarbij goed van pas. Ik zou die dag Takuya ontmoeten, om naar de zen meditatie te gaan die hij voor ons gepland had. Ik heb Takuya leren kennen in Nederland toen hij in Utrecht een uitwisselingsstudent was, en hij had bij mij een tijdje overnacht tussen het opzeggen van zijn kamer en het vertrekken van zijn vliegtuig. Door hevig verkeer arriveerden wij helaas 20 minuten te laat op Kyoto centraal, maar Takuya vond het geen probleem en wij haastten ons naar de bussen om op tijd te komen voor de zen ontmoeting, die zou beginnen om half 6. Natuurlijk waren we daar ook te laat, en na redelijk wat gehannes werden we alsnog binnengelaten en zou het avontuur beginnen.
Allereerst had Takuya mij voorgelegd een Zen meditatie overnachting te doen in een plaatselijke tempel, en het was mij nog niet heel erg duidelijk wat we gingen doen. Jullie kunnen je dus wel voorstellen dat ik redelijk zenuwachtig was, en dat dit niet minder werd toen bleek dat ik de enige buitenlander was. Voordat ik met het verslag begin, wil ik er even bij vermelden dat het tempelcomplex echt geweldig mooi was. Met een oppervlakte van ik denk een bij een vierkante kilometer, zat het bemuurde complex vol met tempels, tuinen, gangen, en plekken waar je allemaal niet naar binnen mocht. Ik kan echter iedereen die naar Kyoto komt aanraden deze plek te bezoeken, ook al staat hij maar lauwtjes vermeld in de Lonely Planet. Overigens staat de optie van meelopen met een Zen training ook niet in de Lonely Planet, dus dat verklaart het feit dat ik de enige buitenlander was. Ook het gegeven dat alles in het Japans is en dat het redelijk hevig is zou dit kunnen verklaren. Foto`s mochten niet gemaakt worden, dus hoewel ik van de tempel wel foto`s heb, heb ik van het hele gebeuren binnen geen grafisch bewijs.
Nu aan, we kwamen binnen, en werden een kamer ingeleid waar we allemaal in Seiza moesten gaan zitten, en dat is op je benen zitten zoals je dat bij judo ziet. Dat kan ik natuurlijk niet, dus na 10 minuten ging ik met een vertrokken gezicht van pijn en schaamte maar gewoon in de kleermakerszit zitten, wat geen probleem bleek. We waren ook al te laat, dus dat droeg ook een beetje bij aan die schaamte. Na een presentatie van een half uur waarvan ik ongeveer 40% begreep, werden we geleid naar de meditatiekamer, waar ik in praktijk moest brengen alles wat me net was verteld. Dit lukte mij voor 20%, en veel monniken hielpen mij enigszins strikt en kwaadkijkend met hoe het wel moest. Bij het naarbinnen gaan buigen, voordat je gaat zitten buigen, een bepaalde handhouding, en het goed oplezen van de geschriften. Daar zat ik dan, in de gebedskamer, met allemaal Japanners, in opperste stilte en kalmte een uur lang te bidden. Helaas houd ik met mijn lenige lijf ook een uur kleermakerszit niet vol, dus soms moest ik de benen even strekken. Toen kregen we een lezing van de hoofdmonnik, die nog meer van zijn eigen stem hield dan kardinaal Simonis. Na een uur veel herhaling met wel een goede boodschap, die dat elke religie op de hoogte zou moeten zijn van de standpunten van de ander, gingen we wat Boeddhistische geschriften reciteren. Dit kon ik gelukkig meelezen, omdat het in hiragana geschreven stond, een van de makkelijke alfabetten. De kanji zijn namelijk in kanbun geschreven, en dat is oud en gecompliceerd japans. Dit was een redelijk magisch effect, en monotoon gezamelijk een zin oplezen is iets wat je niet echt doet in de kerk. We begaven ons naar boven, en gingen wat thee drinken. Hier werden ons wat dingen weer uitgelegd, en na geinteresseerd te hebben gekeken gingen we mediteren, en nog eens mediteren, en om 10 uur tukken. Dat lukte voor geen meter, niet in het minst omdat er een hoop zweterige oude mannen zaten te hoesten en te boeren, wat blijkbaar wel mocht van Boeddha. Na een half uur gelegen te hebben, nadenkende over mezelf, viel ik toch met een redelijk trots gevoel in slaap. Trots dat ik hieraan meedeed, en blij dat ik in een geweldig tempelcomplex in Kyoto lag te slapen in een futon, uitkijkend over prachtige architectuur met het geluid van tjirpende krekels.
Die blijheid verdween de volgende ochtend echter goed toen we om 5 uur wakker gebeld werden, om om kwart over 5 weer klaar te zitten voor het begin van de meditatie. Na een lange tijd werden we opgeroepen, en gingen we ineens naar buiten! In een processie liepen wij door de stille straten van Kyoto, vreemd aangekeken door plaatselijke bewoners die al wakker waren op dit onmogelijke uur. We liepen een eind door het tempelcomplex met rustig bellenge-ting (ja, ge-ting), en we traden een grote hoofdhal binnen, om hier ook weer te zitten, en veel soettra`s te reciteren. We kregen wat uitleg over het eten (een kwartier lang ofzo), en mochten uiteindelijk aanvallen op de vegetarische kost. Rijst in water, groentenbrei en 2 plakken rettisch en een gedroogde pruim. Honger maakte rauwe bonen zoet, want ik had sinds 3 uur de vorige dag niets gegeten, en het was dan ook best lekker! Na ook hier alle mores genegeerd te hebben gingen we weer terug om te mediteren, en begaven we ons naderhand terug naar het hoofdgebouw, om aldaar onze biezen te pakken, en een nabespreking te doen. Wie we waren, en wat we vonden van de meditatie en waarom we het deden. Iedereen was natuurlijk geinteresseerd in die idioot die het in zijn hoofd haalde mee te doen met zoiets japans, en al die koppen die mij eerst zo streng en boos aankeken werden geinteresseerde, vriendelijke oude mannen die strikt zijn alshun religie dat van hun vraagt. Er was zelfs een kerel die 10 keer in Den Bosch was geweest, omdat zijn vrouw daar cursusen geeft en volgt in bloemschikken. Jawel, bloemschikken!
We waren dus om 9 uur klaar, een hele dag voor ons en het regende echt gigantisch hard. Zo hard zelfs, dat de kinderen niet naar school mochten door een weeralarm. Tussen de buien door echter bekeken Takuya en ik nog wat het tempelcomplex, en namen we na een kijkje in een mooie tuin de bus naar het centrum, om aldaar een goed Europees ontbijt naar binnen te hakken. Ik voelde me zeer fijn, met alleen het feit dat ik niet had gedoucht wat aan me knaagde. Verder waren er geen problemen, en moesten we beslissen wat we gingen doen met deze regen. We hadden gehoopt de Daimonji berg te beklimmen, maar Takuya bleek een vat van ideeen en dus gingen we maar naar het Kyoto International Manga Museum. Wat ik dacht dat een nerdenvat zou zijn, bleek een interessant museum met academische artikelen over de zakelijke kant van manga, gepresenteerd in een mooi oud schoolgebouw. Na hier een aanzienlijke tijd rond te hebben gehangen, besloten we ook nog even naar Takuya`s universiteit te gaan kijken, namelijk Kyoto Daigaku, de op een na beste universiteit van het land. De universiteit zelf was echter niet zo spectaculair, en met een half uur waren we er wel doorheen. We besloten toen maar terug te gaan naar Kyoto central, waar Yuuki ons met een tros Amerikanen zou opwachten om wat te gaan eten in de Izakaya (dat is trouwens een kroeg annex restaurant), en die ontmoetten we ook nadat we vanaf het dak van het station Kyoto in de extreme bewolking hadden bewonderd. Dit uitzicht was eigenlijk nog mooier dan met normaal weer, maar fotografisch zeer moeilijk vast te leggen.
We maakten kennis met de Amerikanen die Yuuki van school kende, en begaven ons langzaamaan naar de Izakaya. Yuuki liet zijn vaardigheid in vrienden zoeken weer blijken, want alle mensen die meekwamen waren zeer gezellig en makkelijk in de omgang. Het werd dan ook een avond met veel eten (een vis in een harnas van zout, en walvis!), en veel bier. Redelijk kaal stapten wij dan ook maar rond half 12 op, om de laatste treinen te kunnen pakken. Overigens was Angel ook gearriveerd, maar zoals het sjiek volk betaamt kwam ie een half uur later, de goochemerd. Ik moest een Amerikaanse gast ondersteunen omdat ie nogal dronken was, maar verder kwamen Ange en ik gewoon veilig thuis, maar niet voordat we eerst een broodje Bapao hadden gehaald bij de plaatselijke convenience store. Heerlijk, nog wat eten na zo'n drinksessie!
Dan nu vandaag: helemaal niets! Half 12 op, t.v. kijken, 1 uur ontbijt halen, rustig opstaan en ik begaf me rustig richting centraal om daar met Yuuki weer terug te gaan naar Wachi. Daar zit ik dan ook nu, en ik moet zeggen dat ik het niet verkeerd heb! Zoals met wel meer dingen echter, zit er een kwade zijde aan, namelijk dat ik zeer het gevoel heb dat ik iets te veel gebruik maak van Yuuki's aardigheid. Hij heeft het zeer druk al, en het is toch irritant dat hij steeds mij heeft als verantwoordelijkheid. Dit is dan ook de reden dat ik zelf heb aangegeven dat ik hier maar wegga, hoe leuk ik het ook vind, maar ook dat is Japans. Het aanvoelen van de atmosfeer heet dat, en ik ben dan misschien nog niet zo goed hierin, maar ik ben liever te beleefd dan onbeleefd. Gelukkig heeft Angel aangeboden dat ik bij hem kan slapen voordat ik naar Fukuoka ga. Eerlijk gezegd kan dit voor mij niet snel genoeg gebeuren. Het collegeleven hier in Japan begint op te starten, en ik vind het wachten op mijn college dan ook redelijk vervelend. Ik heb echter geen keus, dus maak ik er het beste maar van, wat dankzij Angel zeer goed gaat lukken. Ik slaap bij hem, en ga op dezelfde tijd het huis uit om dingen te zien en te bezoeken, en hij gaat dan naar college. Zo kunnen we in de avond chillen, en heb ik de gelegenheid om Kyoto overdag rustig in mijn eentje te verkennen.
Kortom, ondanks dit kleine gevoelentje tegenover Yuuki, bevalt alles geweldig, temeer omdat ik het idee heb dat ik op tijd ben met het aanstrepen van het probleem. Zoals jullie gemerkt zullen hebben zijn er nog geen foto's van de afgelopen tijd, maar die komen binnenkort als ik mijn laptop aan Angels internet kan verbinden.
Ik merk trouwens ook dat ik jullie allemaal nu al een beetje mis, dus ik vind het des te fijner dat ik allemaal positieve reacties van jullie lees over mijn blog! Het draagt alleen maar bij aan mijn tijd hier om te horen van jullie hoe leuk jullie het vinden dat ik het hier naar mijn zin heb.
Ik ga nu maar eens slapen, de volgende update zal niet lag op zich laten wachten!
Professor James!
woensdag 17 september 2008
Kyoto
Konnichiwa!
Nu dan vanuit Kyoto! Ik zit hier bij Yuuki thuis op de computer te schrijven, omgeven door een Japans huishouden en rustige krekels buiten. Ik stuur dit bericht ook eigenlijk niet vanuit Kyoto, maar vanuit Wachi, een dorpje anderhalf uur rijden met de trein vanuit Kyoto, door berg en dal. Daarover later meer, nu eerst waar we gebleven waren, namelijk bij de laatste dag in Tokyo.
Zoals ik in mijn vorige post zei, begonnen we alvast met wat voorwerk voor het vertrek op maandag. Dit hield in dat we de was hebben gedaan, en daarvoor veel te veel tijd hadden ingepland. Het duurde namelijk maar een half uur om je was te doen, en nog een half uur om het te drogen. Wij, ervaren als we zijn, hadden er een uur of 3/4 voor uitgepland, en waren dus blij verrast toen de was al zo vroeg klaar was. De was was klaar. Was was. Goed, we zouden die dag naar Harajuku gaan, waar op de grote brug allemaal mensen verzamelen die zich kleden als anime en manga personages. Freaks dus! Ik houd wel van een goede dierentuin, dus gesterkt door deze geruchten gingen wij vol hoop ernaartoe. Daar aangekomen, stonden er inderdaad wat inspiratieloze Japanse jongeren in Gotische en Victoriaanse franje, ongelooflijk verveeld te kijken. Nadat ik Alex vroeg of zij voor mij foto`s wilde maken, omdat ik niet voor een perv aangezien wilde worden, ontmoetten we Jennifer en gingen we de echte wijk in. Als je ooit nog eens kleren nodig hebt, kan ik je aanraden naar Harajuku te gaan, maar doe het wel op de dinsdagochtend want het is er echt nog drukker dan in de metro. Dit weerhield ons er niet van het toch te proberen, en met 1 meter per uur gaapten wij naar alle vreemd uitgedoste Japanners die daar hippe tweedehands kleren zochten, om die vervolgens te bewerken. Dit is namelijk hip in Japan. 20 meters en uren verder kwamen we bij een pizza restaurant, en heb ik een verdomd lekkere doch vreemde pizza gegeten met tonijn, aardappel en mayonaise. Jennifer had er een met rijstballen en visseneitjes. Vervolgens kwamen we aan bij Omotesandou, een weg met allemaal Prada, Gucci en Louis Vuitton spul. Ik trok dus mijn credit card en ben helemaal los gegaan. Nouja, het had gekund, want mannen mogen in Japan tasjes dragen zonder homo te zijn. Dus voor diegenen die langskomen en altijd al die droom hadden: doe je ding!
Uiteindelijk, wat moe na het struinen over die boulevards besloten we wat anders te doen. Alex zei dat ze zich heel goed kon vermaken met nog een tijd daar rondhangen, maar er bleef maar een klein mannetje in mijn achterhoofd zeggen dat ik toch mijn grootste droomplek moest gaan bezoeken: het Park Hyatt hotel in Shinjuku! Ik ben eigenlijk veel te scheiterig om normaal naar dat soort dure plekken te gaan, maar het feit dat Jenn het ook graag wilde, en ik mezelf ook niet meer kon houden, maakte dat Jenn en ik 5 minuten later op de trein naar Shinjuku zaten, en Alex nog meer kleren ging bekijken.
Even een extra enter voor dramatisch effect. Het Park Hyatt hotel. Beseft u zich even, hier is de film Lost in Translation opgenomen, een film die ik zeer waardeer, en dit is het hotel waar Bill Murray en Scarlett Johansson elkaar ontmoeten en slapen. Fuck, wat een plek. Alles wat je er in de film over ziet klopt, maar is dan nog 1000 keer dramatischer. De bediening is top, iedereen begroet je daar, en je wordt als een koning behandeld ook al ben je maar een student. We bestelden (natuurlijk) een Suntory whisky, en hebben een uur lang gezellig gebabbeld en uitgekeken vanaf de 52e verdieping in de New York bar over Tokyo. Waarlijk een ervaring om nooit meer te vergeten! Ik ga er nog een keer slapen, mark my words!
2 uur na deze geweldige gebeurtenis trok de wolk van blijdschap enigszins op en herinner ik me weer dat we in Shibuya bij een Izakaya (eetcafe achtige tent) wat gebraden dood dier aten en wat biertjes dronken. Een gemoedelijke afsluiting van wederom een fantastische dag, en een waardig afscheid aan Tokyo.
Want de volgende ochtend moesten we om 7 uur op! Ietwat gehaast onder de douche, en de grootste uitdaging begon: Krijg de koffers van 30 kilo mee over alle trappen van Tokyo naar de Shinkansen, die we zouden nemen om half 10. Ik zal niet uitwijden over deze tocht in de 30 graden, maar het voldoet te zeggen dat met het water dat zich verzamelde in mijn kleren ik een jaar Afrika te drinken had kunnen geven. Ik kleedde mij dus om in de trein, en maakte me klaar voor een comfortabele reis naar Kyoto. Die Shinkansen treinen zijn toch echt de uitvinding van de eeuw. Stil, mooi, snel, en op tijd. Op tijd? We vertrokken 10 minuten te laat! Gelukkig was dit bij het tweede station alweer ingehaald en gleden wij perfect, zoals beloofd, om tien voor 12 Kyoto binnen. Na Alex succes te wensen in Beppu, liet ik haar zitten in de trein die verder stormde naar Fukuoka, en ging ik maar eens proberen Yuuki te bereiken, met wie ik zou gaan chillen in Kyoto. Die vertelde me dat ik mijn bagage maar moest laten liggen in een locker in Kyoto, maar mijn koffer was te groot om in een locker te kunnen, dus moest ik lichtelijk geergerd (ze hadden me namelijk het hele station rondgestuurd) met de metro naar Yuuki, die twee haltes verderop met Angel en Sofia (een Taiwanese) koffie zat te drinken in de Starbucks. Na me bij hen gevoegd te hebben, en een gelukkig weerzien te zijn ondergaan, had Yuuki een idee: we leggen de koffers bij het hotel van Sofia, want dat was toch dichtbij. Deze oplossing werkte, dus los van al mijn bagage gingen we Kyoto verkennen. Later voegden zich twee van Yuuki`s vrienden zich bij ons: Atsuchi en Kiyoshi, die allebei ook Engels konden en echt super droog waren. Echte koningen, dus dat beloofde wat! Na eerst in een vrouwenkleren winkel te hebben gehangen, gingen we wat tempels bekijken, maar ik weet er eigenlijk niet meer zoveel van omdat ik vooral heb lopen lullen met mensen. Als ik vertel dat er bier bij deze bezoeken betrokken was (in Japan mag je met have literblikken bier gewoon over straat lopen) dan zegt dit genoeg lijkt me. We dronken wat bij een echt Kyoto theehuis, en gingen daarna rustig zoeken naar een leuke eettent, nadat we bij nog wat tempels waren geweest. We aten wat Okonomiyaki (Japanse noodle/vleespannenkoeken, een aanrader!), dronken wat bier, en lachten wat. Angel had echter een test de volgende ochtend, en had al zoveel gezopen, dus die ging na het eten maar eens weg. Kiyoshi peerde hem ook maar, dus waren we met zijn vieren over. We gingen dus maar even naar een leuke studentenbar, de Moonwalk, waar je voor 1,50 euro elke coctail kon krijgen die je wilde! Nogal mooi! Na enigszins onszelf gemarineerd te hebben, werd het tijd voor Yuuki en mij om te gaan, want we moesten nog de trein nemen naar Wachi, waar hij bij zijn ouders woont omdat dat veel goedkoper is. Als je wat op hebt zijn die treinreizen eigenlijk helemaal niet zo erg, en na nog 5 minuten met de auto allemaal weggetjes opgereden te hebben kwamen we aan bij het ouderlijk huis. Wat een fucking mooie toko zeg! Alles is typisch Japans ingericht, en ik slaap op een grote lege tatami kamer op een futon. Foto`s volgen. Ik ontmoette Yuuki`s zusje, Rie, die veel van cake houdt, en na te lang gekletst te hebben (in het Japans!) gingen we tukken.
Volgende ochtend weer die treinreis, onderweg wat eten gekocht, en toen was ik op mezelf, omdat Yuuki college had. Kyoto lag voor me open, en het eerst wat ik deed was naar het touristenkantoor gaan en een kaartje met wandelroutes fixen, een kop koffie drinken, en gaan met die banaan! Ik ben eerst wel nog even op het dak van het centraal station gaan staan, want dat is nogal een gebouw, met een fijn uitzicht over Kyoto. Bus nummer 100 naar de Ginkakuji (zilveren paviljoen), en lopen maar! Ik had het geluk de Ginkakuji te zien in restauratie, maar de rest van de tempelgrond was ook zeer de moeite waard. Na enigszins teleurgesteld de tempel te verlaten, liep ik langs de Tetsugaku no Michi (Weg van de filosofen, met een Nishida brug), verder door een zeer stil Kyoto. Toch een hele andere sensatie dan het eeuwig knallende Tokyo. Ik had het echter een beetje gehad met de gebaande paden, en toen ik een beetje van de weg af ging kwam ik bij de Honen-in, een Boeddhistische tempel, waar ik een uur heb rondgehangen en Boeddhistische teksten heb getracht te lezen. Dit ging wel goed, en daarna werd het tijd om Angel te ontmoeten. Waar ontmoet je Angel? Bij de burgertent natuurlijk! Na een mushroomburger en veel lol om de tronies van Japanners, voegden Leidsche studenten Adri en Felix zich ook bij ons, en gingen we wat echt avondeten halen. We hadden naderhand echter nog wel zin in een bier, dus hebben we bij de Convenience Store in de buurt een halve liter bier gehaald, en gingen we ervoor als kampeerders flink lopen tanken. Stel je dit dus even voor: 4 lange buitenlanders, met bier aan een houten tafel voor een supermarkt aan de weg in Kyoto. Veel vreemde blikken onze kant op dus! Voor de tweede ronde gingen we echter toch maar naar Adri`s huis, en hebben we daar tot veel te laat door lopen lullen samen met Andrew, een Amerikaan die langzamer praat dan een paperclip. Echt ongelooflijk die kerel, maar wel echt heel aardig. Na deze gezelligheid gingen Angel en ik naar zijn kamer, keken nog een deeltje Japanse bloederige film, en gingen tukken.
Vanochtend om 8 uur op, Spaanstalige muziek luisteren en Angel ging naar college. Ik ging maar weer verder Kyoto verkennen, maar omdat ik door veel dagen net wat te weinig slaap wat moe was heb ik het niet echt heel actief gedaan. Ik heb rustig zitten lezen in de Keizerlijke tuinen, en begaf me toen langzaam richting Nijo-jo, een superkasteel, maar omdat ik hier al eens geweest was liep ik door omdat Yuuki om 2 uur op het station zou staan te wachten om met mij weer naar Wachi te gaan, waar ik nu zit.
Ik moet er even bij zeggen dat Yuuki trouwens echt een koning is. Hij zat vorig jaar als uitwisselingsstudent in Nederland, en is toen ongeveer met het hele land bevriend geworden, en daarom kennen Angel en ik hem ook goed. Buiten het feit dat hij Angel heeft geholpen met al zijn zaken om in Kyoto opgestart te raken, vindt hij het ook gewoon best dat ik bij hem kom tukken. Grappig om iemand te kennen die alleen maar heel veel gewoon aardig is, en hij weet ook een hoop dus ik kan fijn met hem lullen. Ik moet nog even gaan bedenken hoe in `s hemelsnaam ik hem kan bedanken voor alles wat hij voor mij doet, aangezien ik geen Nederlandse stroopwafels of theelepels bij me heb. Ik kom wel ergens op. Verder is het ook echt superchill dat Angel er is, want in Kyoto iemand als Angel ontmoeten slaat je toch altijd terug de nuchterheid in, als De Baron die vanaf de middenstip er een bal inrost. Ik heb echt onwijze lol met hem, en ook met de andere Nederlanders van gisteravond.
Maar dat is het een beetje hier. Iedereen is zo chill tegen elkaar! Als je iets gaat doen zegt iedereen "okay", en dat is dat. We hoeven nergens moeilijk over te doen, en alles gaat eigenlijk vanzelf zoals je het zou willen. Dit ligt ook aan Kyoto denk ik. De sfeer is hier veel rustiger, de mensen zijn vriendelijker, en ook vreemder met buitenlanders. Ik heb al gehad, zeker hier in Wachi, dat mensen me echt onbeschaamd met grote ogen aankijken, en in het Japans tegen elkaar zeggen dat ik echt heel groot ben. Dat is heel erg leuk om te kunnen verstaan, ja!
Nu aan, mijn artikel wordt nu wel heel lang, dus ik laat het hier maar bij. De foto`s komen een druppel later, maar komen zullen ze! Nu ga ik me voorbereiden op het eten, en op de volleybalwedstrijd die vanavond is van de Wachi grandparents volleyball society! Yuuki, Rie en ik moeten ook meedoen dus het zal mij benieuwen hoeveel ik er per ongeluk het ziekenhuis in loop!
Tot later mensen!
Nu dan vanuit Kyoto! Ik zit hier bij Yuuki thuis op de computer te schrijven, omgeven door een Japans huishouden en rustige krekels buiten. Ik stuur dit bericht ook eigenlijk niet vanuit Kyoto, maar vanuit Wachi, een dorpje anderhalf uur rijden met de trein vanuit Kyoto, door berg en dal. Daarover later meer, nu eerst waar we gebleven waren, namelijk bij de laatste dag in Tokyo.
Zoals ik in mijn vorige post zei, begonnen we alvast met wat voorwerk voor het vertrek op maandag. Dit hield in dat we de was hebben gedaan, en daarvoor veel te veel tijd hadden ingepland. Het duurde namelijk maar een half uur om je was te doen, en nog een half uur om het te drogen. Wij, ervaren als we zijn, hadden er een uur of 3/4 voor uitgepland, en waren dus blij verrast toen de was al zo vroeg klaar was. De was was klaar. Was was. Goed, we zouden die dag naar Harajuku gaan, waar op de grote brug allemaal mensen verzamelen die zich kleden als anime en manga personages. Freaks dus! Ik houd wel van een goede dierentuin, dus gesterkt door deze geruchten gingen wij vol hoop ernaartoe. Daar aangekomen, stonden er inderdaad wat inspiratieloze Japanse jongeren in Gotische en Victoriaanse franje, ongelooflijk verveeld te kijken. Nadat ik Alex vroeg of zij voor mij foto`s wilde maken, omdat ik niet voor een perv aangezien wilde worden, ontmoetten we Jennifer en gingen we de echte wijk in. Als je ooit nog eens kleren nodig hebt, kan ik je aanraden naar Harajuku te gaan, maar doe het wel op de dinsdagochtend want het is er echt nog drukker dan in de metro. Dit weerhield ons er niet van het toch te proberen, en met 1 meter per uur gaapten wij naar alle vreemd uitgedoste Japanners die daar hippe tweedehands kleren zochten, om die vervolgens te bewerken. Dit is namelijk hip in Japan. 20 meters en uren verder kwamen we bij een pizza restaurant, en heb ik een verdomd lekkere doch vreemde pizza gegeten met tonijn, aardappel en mayonaise. Jennifer had er een met rijstballen en visseneitjes. Vervolgens kwamen we aan bij Omotesandou, een weg met allemaal Prada, Gucci en Louis Vuitton spul. Ik trok dus mijn credit card en ben helemaal los gegaan. Nouja, het had gekund, want mannen mogen in Japan tasjes dragen zonder homo te zijn. Dus voor diegenen die langskomen en altijd al die droom hadden: doe je ding!
Uiteindelijk, wat moe na het struinen over die boulevards besloten we wat anders te doen. Alex zei dat ze zich heel goed kon vermaken met nog een tijd daar rondhangen, maar er bleef maar een klein mannetje in mijn achterhoofd zeggen dat ik toch mijn grootste droomplek moest gaan bezoeken: het Park Hyatt hotel in Shinjuku! Ik ben eigenlijk veel te scheiterig om normaal naar dat soort dure plekken te gaan, maar het feit dat Jenn het ook graag wilde, en ik mezelf ook niet meer kon houden, maakte dat Jenn en ik 5 minuten later op de trein naar Shinjuku zaten, en Alex nog meer kleren ging bekijken.
Even een extra enter voor dramatisch effect. Het Park Hyatt hotel. Beseft u zich even, hier is de film Lost in Translation opgenomen, een film die ik zeer waardeer, en dit is het hotel waar Bill Murray en Scarlett Johansson elkaar ontmoeten en slapen. Fuck, wat een plek. Alles wat je er in de film over ziet klopt, maar is dan nog 1000 keer dramatischer. De bediening is top, iedereen begroet je daar, en je wordt als een koning behandeld ook al ben je maar een student. We bestelden (natuurlijk) een Suntory whisky, en hebben een uur lang gezellig gebabbeld en uitgekeken vanaf de 52e verdieping in de New York bar over Tokyo. Waarlijk een ervaring om nooit meer te vergeten! Ik ga er nog een keer slapen, mark my words!
2 uur na deze geweldige gebeurtenis trok de wolk van blijdschap enigszins op en herinner ik me weer dat we in Shibuya bij een Izakaya (eetcafe achtige tent) wat gebraden dood dier aten en wat biertjes dronken. Een gemoedelijke afsluiting van wederom een fantastische dag, en een waardig afscheid aan Tokyo.
Want de volgende ochtend moesten we om 7 uur op! Ietwat gehaast onder de douche, en de grootste uitdaging begon: Krijg de koffers van 30 kilo mee over alle trappen van Tokyo naar de Shinkansen, die we zouden nemen om half 10. Ik zal niet uitwijden over deze tocht in de 30 graden, maar het voldoet te zeggen dat met het water dat zich verzamelde in mijn kleren ik een jaar Afrika te drinken had kunnen geven. Ik kleedde mij dus om in de trein, en maakte me klaar voor een comfortabele reis naar Kyoto. Die Shinkansen treinen zijn toch echt de uitvinding van de eeuw. Stil, mooi, snel, en op tijd. Op tijd? We vertrokken 10 minuten te laat! Gelukkig was dit bij het tweede station alweer ingehaald en gleden wij perfect, zoals beloofd, om tien voor 12 Kyoto binnen. Na Alex succes te wensen in Beppu, liet ik haar zitten in de trein die verder stormde naar Fukuoka, en ging ik maar eens proberen Yuuki te bereiken, met wie ik zou gaan chillen in Kyoto. Die vertelde me dat ik mijn bagage maar moest laten liggen in een locker in Kyoto, maar mijn koffer was te groot om in een locker te kunnen, dus moest ik lichtelijk geergerd (ze hadden me namelijk het hele station rondgestuurd) met de metro naar Yuuki, die twee haltes verderop met Angel en Sofia (een Taiwanese) koffie zat te drinken in de Starbucks. Na me bij hen gevoegd te hebben, en een gelukkig weerzien te zijn ondergaan, had Yuuki een idee: we leggen de koffers bij het hotel van Sofia, want dat was toch dichtbij. Deze oplossing werkte, dus los van al mijn bagage gingen we Kyoto verkennen. Later voegden zich twee van Yuuki`s vrienden zich bij ons: Atsuchi en Kiyoshi, die allebei ook Engels konden en echt super droog waren. Echte koningen, dus dat beloofde wat! Na eerst in een vrouwenkleren winkel te hebben gehangen, gingen we wat tempels bekijken, maar ik weet er eigenlijk niet meer zoveel van omdat ik vooral heb lopen lullen met mensen. Als ik vertel dat er bier bij deze bezoeken betrokken was (in Japan mag je met have literblikken bier gewoon over straat lopen) dan zegt dit genoeg lijkt me. We dronken wat bij een echt Kyoto theehuis, en gingen daarna rustig zoeken naar een leuke eettent, nadat we bij nog wat tempels waren geweest. We aten wat Okonomiyaki (Japanse noodle/vleespannenkoeken, een aanrader!), dronken wat bier, en lachten wat. Angel had echter een test de volgende ochtend, en had al zoveel gezopen, dus die ging na het eten maar eens weg. Kiyoshi peerde hem ook maar, dus waren we met zijn vieren over. We gingen dus maar even naar een leuke studentenbar, de Moonwalk, waar je voor 1,50 euro elke coctail kon krijgen die je wilde! Nogal mooi! Na enigszins onszelf gemarineerd te hebben, werd het tijd voor Yuuki en mij om te gaan, want we moesten nog de trein nemen naar Wachi, waar hij bij zijn ouders woont omdat dat veel goedkoper is. Als je wat op hebt zijn die treinreizen eigenlijk helemaal niet zo erg, en na nog 5 minuten met de auto allemaal weggetjes opgereden te hebben kwamen we aan bij het ouderlijk huis. Wat een fucking mooie toko zeg! Alles is typisch Japans ingericht, en ik slaap op een grote lege tatami kamer op een futon. Foto`s volgen. Ik ontmoette Yuuki`s zusje, Rie, die veel van cake houdt, en na te lang gekletst te hebben (in het Japans!) gingen we tukken.
Volgende ochtend weer die treinreis, onderweg wat eten gekocht, en toen was ik op mezelf, omdat Yuuki college had. Kyoto lag voor me open, en het eerst wat ik deed was naar het touristenkantoor gaan en een kaartje met wandelroutes fixen, een kop koffie drinken, en gaan met die banaan! Ik ben eerst wel nog even op het dak van het centraal station gaan staan, want dat is nogal een gebouw, met een fijn uitzicht over Kyoto. Bus nummer 100 naar de Ginkakuji (zilveren paviljoen), en lopen maar! Ik had het geluk de Ginkakuji te zien in restauratie, maar de rest van de tempelgrond was ook zeer de moeite waard. Na enigszins teleurgesteld de tempel te verlaten, liep ik langs de Tetsugaku no Michi (Weg van de filosofen, met een Nishida brug), verder door een zeer stil Kyoto. Toch een hele andere sensatie dan het eeuwig knallende Tokyo. Ik had het echter een beetje gehad met de gebaande paden, en toen ik een beetje van de weg af ging kwam ik bij de Honen-in, een Boeddhistische tempel, waar ik een uur heb rondgehangen en Boeddhistische teksten heb getracht te lezen. Dit ging wel goed, en daarna werd het tijd om Angel te ontmoeten. Waar ontmoet je Angel? Bij de burgertent natuurlijk! Na een mushroomburger en veel lol om de tronies van Japanners, voegden Leidsche studenten Adri en Felix zich ook bij ons, en gingen we wat echt avondeten halen. We hadden naderhand echter nog wel zin in een bier, dus hebben we bij de Convenience Store in de buurt een halve liter bier gehaald, en gingen we ervoor als kampeerders flink lopen tanken. Stel je dit dus even voor: 4 lange buitenlanders, met bier aan een houten tafel voor een supermarkt aan de weg in Kyoto. Veel vreemde blikken onze kant op dus! Voor de tweede ronde gingen we echter toch maar naar Adri`s huis, en hebben we daar tot veel te laat door lopen lullen samen met Andrew, een Amerikaan die langzamer praat dan een paperclip. Echt ongelooflijk die kerel, maar wel echt heel aardig. Na deze gezelligheid gingen Angel en ik naar zijn kamer, keken nog een deeltje Japanse bloederige film, en gingen tukken.
Vanochtend om 8 uur op, Spaanstalige muziek luisteren en Angel ging naar college. Ik ging maar weer verder Kyoto verkennen, maar omdat ik door veel dagen net wat te weinig slaap wat moe was heb ik het niet echt heel actief gedaan. Ik heb rustig zitten lezen in de Keizerlijke tuinen, en begaf me toen langzaam richting Nijo-jo, een superkasteel, maar omdat ik hier al eens geweest was liep ik door omdat Yuuki om 2 uur op het station zou staan te wachten om met mij weer naar Wachi te gaan, waar ik nu zit.
Ik moet er even bij zeggen dat Yuuki trouwens echt een koning is. Hij zat vorig jaar als uitwisselingsstudent in Nederland, en is toen ongeveer met het hele land bevriend geworden, en daarom kennen Angel en ik hem ook goed. Buiten het feit dat hij Angel heeft geholpen met al zijn zaken om in Kyoto opgestart te raken, vindt hij het ook gewoon best dat ik bij hem kom tukken. Grappig om iemand te kennen die alleen maar heel veel gewoon aardig is, en hij weet ook een hoop dus ik kan fijn met hem lullen. Ik moet nog even gaan bedenken hoe in `s hemelsnaam ik hem kan bedanken voor alles wat hij voor mij doet, aangezien ik geen Nederlandse stroopwafels of theelepels bij me heb. Ik kom wel ergens op. Verder is het ook echt superchill dat Angel er is, want in Kyoto iemand als Angel ontmoeten slaat je toch altijd terug de nuchterheid in, als De Baron die vanaf de middenstip er een bal inrost. Ik heb echt onwijze lol met hem, en ook met de andere Nederlanders van gisteravond.
Maar dat is het een beetje hier. Iedereen is zo chill tegen elkaar! Als je iets gaat doen zegt iedereen "okay", en dat is dat. We hoeven nergens moeilijk over te doen, en alles gaat eigenlijk vanzelf zoals je het zou willen. Dit ligt ook aan Kyoto denk ik. De sfeer is hier veel rustiger, de mensen zijn vriendelijker, en ook vreemder met buitenlanders. Ik heb al gehad, zeker hier in Wachi, dat mensen me echt onbeschaamd met grote ogen aankijken, en in het Japans tegen elkaar zeggen dat ik echt heel groot ben. Dat is heel erg leuk om te kunnen verstaan, ja!
Nu aan, mijn artikel wordt nu wel heel lang, dus ik laat het hier maar bij. De foto`s komen een druppel later, maar komen zullen ze! Nu ga ik me voorbereiden op het eten, en op de volleybalwedstrijd die vanavond is van de Wachi grandparents volleyball society! Yuuki, Rie en ik moeten ook meedoen dus het zal mij benieuwen hoeveel ik er per ongeluk het ziekenhuis in loop!
Tot later mensen!
zaterdag 13 september 2008
Dag 5, 6 en 7!
Dag mensen!
3 dagen dit keer, maar het kan goed, gezien ik het wat rustiger aan heb gedaan, behalve vandaag. Meer daarover later.
Donderdag gingen wij weer terug naar Akihabara, omdat Anton me had verteld dat er een spel was in een bepaalde arcadehal (Radiant Silvergun in het Taito YEAH gebouw), en dat spel speelde ik ook met Anton thuis altijd dus dat moest even gechecked worden op de kast. Wat mijn verbazing echter schetste was het feit dat Street Fighter IV al uit was op de arcade in Japan, en aangezien ik dat spel al sinds mijn 6e jaar speel kan men zich wel voorstellen dat mijn hart harder ging kloppen, zeker omdat het spel waarschijnlijk pas in kerst of nog een half jaar later uitkomt in Nederland.
Jullie horen het al, de nerderigheid was niet van de lucht, en na nog wat extra buurten van Akihabara te hebben verkend en Alex nog wat spulletjes had gekocht, gingen we alweer terug naar huis. Dit was omdat het weer redelijk ruk was, dus we vertrokken wat later. Ook vonden we wel dat we aan een dag met wat meer rust toewaren, en we hebben toch lol gehad. We hebben zelfs "Maid cafe's" gevonden. Dit zijn cafe's waarin dames in minder verhullende huismeisjesoutfits koffie serveren voor mannen die normaal alleen maar in hun kamer zitten. Ik geloof dat mijn treur-o-meter het al opgegeven had, maar wow.... Toen we daarna thuiskwamen heb ik ook mijn eerste snooty bakje met vis-cup-ramen gegeten, en het viel nog best mee hoe vies het was! 1 euro voor avondeten, go figure!
De volgende dag was het echter weer tijd voor meer actie, en voordat we Jennifer weer zouden ontmoeten gingen we eerst naar Ginza. Dat Tokyo een stad is die draait om eten en shoppen wisten jullie al, maar Ginza heeft de eer de eerste buurt in Tokyo te zijn die moderniseerde, en had dus ook als eerste alle dure boutiques en gallerijen. In hoeverre dat nu zo is weet ik niet zeker, want andere buurten hebben net zo goed Armani en Rolex winkels, maar Ginza heeft in ieder geval de goede attitude die eigenlijk al zegt dat je het hele gebied maar moet verlaten als je student bent. Wij waren echter koppig genoeg om door te lopen, en hoewel we niet de Louis Vuitton winkels zijn binnengelopen hebben we wel de Sony Building aangedaan, en ik dacht dat ik in de hemel was. Wat een apparaten daar, en hoe smooth is alles daar. Ook leuk om te zien dat elk product er ongeveer 1 meisje bij had staan, maarja, je moet toch wat met dat banenprobleem in Japan. Nadat ik bijna de camera van mijn dromen had gekocht voor een redelijke prijs (zie foto's) liepen wij verder naar de Imperial Gardens en het Imperial Palace. Zoals je zou verwachten van zo'n plek stonden er veel touristenbussen, en mocht je niet heel erg dichtbij het paleis komen, dus na een foto of twee te maken haastten wij ons verder naar Tokyo Central Station, waar Jennifer op ons stond te wachten. Het was overigens ook heel heet die dag, dus alles wat we deden kosstte liters zweet en energie, dus we hadden geluk dat er zich nergens in de Imperial Gardens een plekje met schaduw bevond.
Met Jennifer gingen we een extreem lekkere lunch eten (unagi en miso soep, zie foto) en kwamen wij op het idee om naar Odaiba te gaan, in Minato-ku, wat havendistrict betekent. Hier gingen wij heen met de monorail (!!) en na een doldwaze rit kwamen wij aan in wat een soort Disneyland leek. Brede boulevards, veel betegeling en een reuzerad. Of de Toyota showroom binnen een Disney sfeer past laat ik aan de lezer, maar die was er ook, inclusief een optreden van Weezer die helaas uitverkocht was. Na in het gigantische reuzenrad genoten te hebben van een prachtig uitzicht over Tokyo, gingen we purikura foto's maken. Afkomstig van de woorden Print Club, ga je in een hok staan met z'n allen, trek je stomme koppen, en kan je later met een barbaarse versie van photoshop het geheel uiteindelijk aanpassen om er nog meer kawaii (schattig) uit te zien. Daar was ik wel voor in, en na een wervelende fotosessie gingen we maar eens ergens eten. Dit deden wij bij een Hawaiiaans restaurant voor veel te veel geld voor te weinig eten, maar het was wel in een gebouw waarin ze goed een Parijs achtige sfeer hadden weten te immiteren. Na daar niets te hebben gekocht, werd het maar weer eens tijd om naar huis te gaan met de monorail door de nacht over Tokyo, wat een ervaring is die ik niet op camera heb kunnen vastleggen door de drukte, maar wat ook iets is wat je echt moet ervaren. Wat een betoverend uitzicht!
Dan nu, vandaag vonden we dat we even wat anders moesten gaan doen dan Tokyo, dus besloten we naar Kamakura te gaan. Dit kustplaatsje was rond de 13-14e eeuw de hoofdstad van Japan, en is nu een rustige suburb van Yokohama, een uurtje met de trein van Tokyo vandaan. Na daar weer lekker geluncht te hebben, gingen wij naar de tempels en schrijnen, want die had je volgens de Lonely Planet genoeg hier. Nou, dat klopte in ieder geval. Als je eenmaal van de hoofdweg af was vlogen die dingen je om de oren, wat werkelijk een feest voor het oog was! Eerst gingen we naar de grootste schrijn van Kamakura, de Tsurugaoka Hachiman-gu. Vol met toeristen, maar wel een prachtige Shinto schrijn. Na een wens te hebben gedaan, besloten we de weg af te lopen naar de hoogste Boeddhistische Zen tempel (in hierarchie) van Kamakura: de Kenchou-ji. Dit was ook weer zo'n prachtig houten bouwwerk, maar er waren veel minder mensen en de sfeer was er een stuk stiller. Ik heb even een kwartier gemediteerd, en rustig wat rondgelopen. Toen kwam ik op het idee Alex mee te trekken naar nog een klein gebouwtje waarvan ik dacht dat het wat verderop stond.
Niets bleek minder waar. Na echt 100 trappen te hebben beklommen kwamen we eindelijk op een plek waarvandaan je de Fuji-berg zou kunnen zien, ware het niet dat ik door de mist niet meer mijn eigen neus kon zien. Nou, dat viel wel mee eigenlijk, maar het was wel heiig! Maarja, wat doe je als je bovenaan 100 trappen staat? Dan wil je natuurlijk niet zomaar naar beneden! Gelukkig had ik een toeristenkaartje op het station opgehaald, en zag ik dus dat er achter dat gebouw nog een wandelroute doorliep. "Laten we die maar eens nemen", zei ik. "Hijg hijg", zei Alex. Met haar toestemming klommen wij verder, hoewel we gaandeweg begonnen uit te vinden dat er redelijk wat spinnnenvriendjes aanwezig waren, hetgeen bij Alex niet zo goed in de smaak viel. Na hier heel erg smerig misbruik van te hebben gemaakt, liepen we rustig verder, soms onderbroken door een klein gilletje bij het gelukkige weerzien van onze 8-potige mede-insecten. Na 3 kwartier lopen begon het echter al wat donkerder te worden, en het einde was nog niet in zicht. De wandeltocht was ook redelijk zwaar, met veel klauterwerk, en ik had mijn Clarks aan zonder profiel, en Alex haar teenslippers. Ook onze rugzakken met pikhauwelen hadden we thuis laten liggen, en drinken hadden we ook al lang niet gehad. We begonnen ons ook te realiseren dat het misschien niet het handigste idee was, maar ik vond toch dat ik dat waar ik ooit aan was begonnen, ook moest volbrengen (hint voor de Augustijnen). Gelukkig deden we dat ook, want na nog een 45 minuten kwamen we weer uit in urbaan gebied en waren we toch stiekem wel trots dat we het hadden gedaan! We waren aan een willekeurige wandeltocht begonnen, en merkten dat dat soort dingen eigenlijk het leukst zijn. Helaas zijn de foto's denk ik niet afdoende om de ervaring te beschrijven, maar dat laat ook wat aan de verbeelding over! We gingen met de bus terug naar de stad, aten daar niet zulk lekker eten, en namen de trein weer anderhalf uur terug naar ons trouwe hok in Minami-Senju.
Nu zit ik hier, content na een dag lekker dingen doen, en kijk ik uit naar de mooie dingen die komen gaan! Morgen nog een laatste volle dag Tokyo, hoewel we wel al bezig gaan met de voorbereidingen op het vertrek van maandag.
Tokyo is een stad die ik nog meer kan ontdekken, maar ik ken hier onderhand wel goed de weg, en weet me aardig te redden. Ik weet genoeg om te begrijpen dat je een heel leven kan spenderen aan het ontdekken van Tokyo, maar dat ik dat ook niet ga doen. Het onderdompelen in een stad van deze magnitude is iets wat leuk is om te doen voor een tijd, ook wel voor een jaar of 3-4, maar me echt verbinden met deze stad zou me denk ik niet lukken, gewoon omdat het me een te anoniem gevoel geeft. Met dit gevoel van melancholiek neem ik afscheid, om jullie over een aantal dagen weer te vertellen hoe het is vanuit Kyoto!
Douzo yoroshiku onegaishimasu.
Ter herhaling:
Foto's zijn te bekijken op: http://s362.photobucket.com/albums/oo66/degemaskerdewreker/?albumview=grid of voor mensen zonder flash op: http://s362.photobucket.com/albums/oo66/degemaskerdewreker/.
Klik op het plaatje voor een korte uitleg.
3 dagen dit keer, maar het kan goed, gezien ik het wat rustiger aan heb gedaan, behalve vandaag. Meer daarover later.
Donderdag gingen wij weer terug naar Akihabara, omdat Anton me had verteld dat er een spel was in een bepaalde arcadehal (Radiant Silvergun in het Taito YEAH gebouw), en dat spel speelde ik ook met Anton thuis altijd dus dat moest even gechecked worden op de kast. Wat mijn verbazing echter schetste was het feit dat Street Fighter IV al uit was op de arcade in Japan, en aangezien ik dat spel al sinds mijn 6e jaar speel kan men zich wel voorstellen dat mijn hart harder ging kloppen, zeker omdat het spel waarschijnlijk pas in kerst of nog een half jaar later uitkomt in Nederland.
Jullie horen het al, de nerderigheid was niet van de lucht, en na nog wat extra buurten van Akihabara te hebben verkend en Alex nog wat spulletjes had gekocht, gingen we alweer terug naar huis. Dit was omdat het weer redelijk ruk was, dus we vertrokken wat later. Ook vonden we wel dat we aan een dag met wat meer rust toewaren, en we hebben toch lol gehad. We hebben zelfs "Maid cafe's" gevonden. Dit zijn cafe's waarin dames in minder verhullende huismeisjesoutfits koffie serveren voor mannen die normaal alleen maar in hun kamer zitten. Ik geloof dat mijn treur-o-meter het al opgegeven had, maar wow.... Toen we daarna thuiskwamen heb ik ook mijn eerste snooty bakje met vis-cup-ramen gegeten, en het viel nog best mee hoe vies het was! 1 euro voor avondeten, go figure!
De volgende dag was het echter weer tijd voor meer actie, en voordat we Jennifer weer zouden ontmoeten gingen we eerst naar Ginza. Dat Tokyo een stad is die draait om eten en shoppen wisten jullie al, maar Ginza heeft de eer de eerste buurt in Tokyo te zijn die moderniseerde, en had dus ook als eerste alle dure boutiques en gallerijen. In hoeverre dat nu zo is weet ik niet zeker, want andere buurten hebben net zo goed Armani en Rolex winkels, maar Ginza heeft in ieder geval de goede attitude die eigenlijk al zegt dat je het hele gebied maar moet verlaten als je student bent. Wij waren echter koppig genoeg om door te lopen, en hoewel we niet de Louis Vuitton winkels zijn binnengelopen hebben we wel de Sony Building aangedaan, en ik dacht dat ik in de hemel was. Wat een apparaten daar, en hoe smooth is alles daar. Ook leuk om te zien dat elk product er ongeveer 1 meisje bij had staan, maarja, je moet toch wat met dat banenprobleem in Japan. Nadat ik bijna de camera van mijn dromen had gekocht voor een redelijke prijs (zie foto's) liepen wij verder naar de Imperial Gardens en het Imperial Palace. Zoals je zou verwachten van zo'n plek stonden er veel touristenbussen, en mocht je niet heel erg dichtbij het paleis komen, dus na een foto of twee te maken haastten wij ons verder naar Tokyo Central Station, waar Jennifer op ons stond te wachten. Het was overigens ook heel heet die dag, dus alles wat we deden kosstte liters zweet en energie, dus we hadden geluk dat er zich nergens in de Imperial Gardens een plekje met schaduw bevond.
Met Jennifer gingen we een extreem lekkere lunch eten (unagi en miso soep, zie foto) en kwamen wij op het idee om naar Odaiba te gaan, in Minato-ku, wat havendistrict betekent. Hier gingen wij heen met de monorail (!!) en na een doldwaze rit kwamen wij aan in wat een soort Disneyland leek. Brede boulevards, veel betegeling en een reuzerad. Of de Toyota showroom binnen een Disney sfeer past laat ik aan de lezer, maar die was er ook, inclusief een optreden van Weezer die helaas uitverkocht was. Na in het gigantische reuzenrad genoten te hebben van een prachtig uitzicht over Tokyo, gingen we purikura foto's maken. Afkomstig van de woorden Print Club, ga je in een hok staan met z'n allen, trek je stomme koppen, en kan je later met een barbaarse versie van photoshop het geheel uiteindelijk aanpassen om er nog meer kawaii (schattig) uit te zien. Daar was ik wel voor in, en na een wervelende fotosessie gingen we maar eens ergens eten. Dit deden wij bij een Hawaiiaans restaurant voor veel te veel geld voor te weinig eten, maar het was wel in een gebouw waarin ze goed een Parijs achtige sfeer hadden weten te immiteren. Na daar niets te hebben gekocht, werd het maar weer eens tijd om naar huis te gaan met de monorail door de nacht over Tokyo, wat een ervaring is die ik niet op camera heb kunnen vastleggen door de drukte, maar wat ook iets is wat je echt moet ervaren. Wat een betoverend uitzicht!
Dan nu, vandaag vonden we dat we even wat anders moesten gaan doen dan Tokyo, dus besloten we naar Kamakura te gaan. Dit kustplaatsje was rond de 13-14e eeuw de hoofdstad van Japan, en is nu een rustige suburb van Yokohama, een uurtje met de trein van Tokyo vandaan. Na daar weer lekker geluncht te hebben, gingen wij naar de tempels en schrijnen, want die had je volgens de Lonely Planet genoeg hier. Nou, dat klopte in ieder geval. Als je eenmaal van de hoofdweg af was vlogen die dingen je om de oren, wat werkelijk een feest voor het oog was! Eerst gingen we naar de grootste schrijn van Kamakura, de Tsurugaoka Hachiman-gu. Vol met toeristen, maar wel een prachtige Shinto schrijn. Na een wens te hebben gedaan, besloten we de weg af te lopen naar de hoogste Boeddhistische Zen tempel (in hierarchie) van Kamakura: de Kenchou-ji. Dit was ook weer zo'n prachtig houten bouwwerk, maar er waren veel minder mensen en de sfeer was er een stuk stiller. Ik heb even een kwartier gemediteerd, en rustig wat rondgelopen. Toen kwam ik op het idee Alex mee te trekken naar nog een klein gebouwtje waarvan ik dacht dat het wat verderop stond.
Niets bleek minder waar. Na echt 100 trappen te hebben beklommen kwamen we eindelijk op een plek waarvandaan je de Fuji-berg zou kunnen zien, ware het niet dat ik door de mist niet meer mijn eigen neus kon zien. Nou, dat viel wel mee eigenlijk, maar het was wel heiig! Maarja, wat doe je als je bovenaan 100 trappen staat? Dan wil je natuurlijk niet zomaar naar beneden! Gelukkig had ik een toeristenkaartje op het station opgehaald, en zag ik dus dat er achter dat gebouw nog een wandelroute doorliep. "Laten we die maar eens nemen", zei ik. "Hijg hijg", zei Alex. Met haar toestemming klommen wij verder, hoewel we gaandeweg begonnen uit te vinden dat er redelijk wat spinnnenvriendjes aanwezig waren, hetgeen bij Alex niet zo goed in de smaak viel. Na hier heel erg smerig misbruik van te hebben gemaakt, liepen we rustig verder, soms onderbroken door een klein gilletje bij het gelukkige weerzien van onze 8-potige mede-insecten. Na 3 kwartier lopen begon het echter al wat donkerder te worden, en het einde was nog niet in zicht. De wandeltocht was ook redelijk zwaar, met veel klauterwerk, en ik had mijn Clarks aan zonder profiel, en Alex haar teenslippers. Ook onze rugzakken met pikhauwelen hadden we thuis laten liggen, en drinken hadden we ook al lang niet gehad. We begonnen ons ook te realiseren dat het misschien niet het handigste idee was, maar ik vond toch dat ik dat waar ik ooit aan was begonnen, ook moest volbrengen (hint voor de Augustijnen). Gelukkig deden we dat ook, want na nog een 45 minuten kwamen we weer uit in urbaan gebied en waren we toch stiekem wel trots dat we het hadden gedaan! We waren aan een willekeurige wandeltocht begonnen, en merkten dat dat soort dingen eigenlijk het leukst zijn. Helaas zijn de foto's denk ik niet afdoende om de ervaring te beschrijven, maar dat laat ook wat aan de verbeelding over! We gingen met de bus terug naar de stad, aten daar niet zulk lekker eten, en namen de trein weer anderhalf uur terug naar ons trouwe hok in Minami-Senju.
Nu zit ik hier, content na een dag lekker dingen doen, en kijk ik uit naar de mooie dingen die komen gaan! Morgen nog een laatste volle dag Tokyo, hoewel we wel al bezig gaan met de voorbereidingen op het vertrek van maandag.
Tokyo is een stad die ik nog meer kan ontdekken, maar ik ken hier onderhand wel goed de weg, en weet me aardig te redden. Ik weet genoeg om te begrijpen dat je een heel leven kan spenderen aan het ontdekken van Tokyo, maar dat ik dat ook niet ga doen. Het onderdompelen in een stad van deze magnitude is iets wat leuk is om te doen voor een tijd, ook wel voor een jaar of 3-4, maar me echt verbinden met deze stad zou me denk ik niet lukken, gewoon omdat het me een te anoniem gevoel geeft. Met dit gevoel van melancholiek neem ik afscheid, om jullie over een aantal dagen weer te vertellen hoe het is vanuit Kyoto!
Douzo yoroshiku onegaishimasu.
Ter herhaling:
Foto's zijn te bekijken op: http://s362.photobucket.com/albums/oo66/degemaskerdewreker/?albumview=grid of voor mensen zonder flash op: http://s362.photobucket.com/albums/oo66/degemaskerdewreker/.
Klik op het plaatje voor een korte uitleg.
woensdag 10 september 2008
Dag 3 en 4
Daar ben ik weer! Tokyo begint al normaler te worden, maar normaal zoals alleen een overweldigende superstad dat kan zijn. Hoewel de avonturen niet zo absurd waren als de eerste dagen, neemt dit niet weg dat het nog steeds geweldig is!
We schrijven dinsdag 9 september, en we hebben een afspraak met Dex in Ikebukuro om 1 uur. We stonden dan ook om 10 uur op, zodat we het zeer rustig aan konden doen. Het gebruikelijke ontbijtje werd gehaald, en we hadden zoveel tijd over dat we eerst nog een uur gingen lopen door Ueno park. Het was heerlijk weer, en na gekeken te hebben naar straatmuzikanten, het museumgebouw en een shintoschrijn sprongen we op de trein richting Dex. Ikebukuro wordt ook wel the poor man's Shinjuku genoemd, en hoewel ik de uitrukking begreep, had Ikebukuro toch een iets rustigere charme dan Shinjuku. Het ontmoeten met Dex was een gelukkig weerzien, en we hebben hevig verhalen uitgewisseld over zijn carriere in Japan, De Baron, en wederzijdse vrienden. Erg prettig om een vriend als Dex in Japan te ontmoeten, en met hem zijn we rustig Ikebukuro gaan verkennen. We kwamen al snel op het idee om naar de Sunshine Building te gaan, een gigantisch gebouw met 60 verdiepingen, vol met kantoren en decadente winkels. Voor ieder was er wat wils, en nadat we een lunch namen in een Chinees restaurant (nogal pittig), ging Alex kleding kijken en gingen Dex en ik naar de 60e verdieping. Ongelooflijk. Tokyo, zo ver als je kunt zien. Ik heb wel eens een uitzichtje gehad, maar dit was werkelijk briljant.
Na daar een kwartiertje gehangen te hebben, gingen we met Alex nog wat kleren kijken, maar niet nadat ik een formule 1 stoelgang had van dat Chinese eten. De kleding daar was op zijn minst interessant, te meer omdat het daar de mode is voor Japanse meisjes om extreem korte rokjes te dragen. Wij zien dit als sletterig, maar op hun beurt vinden de Japanners spaghetti tanktops weer prostitutieregalia, dus wat dat betreft komen we redelijk gelijk uit. Na ons daar vermaakt te hebben, gingen we anderhalf uur chillen in de Starbucks (spreek uit staabaa), en na veel geroddel begaven wij ons naar de manga/anime winkels aan de overkant. Het was lange tijd geleden dat ik zo heb gelachen. Dex en ik hebben ons echt enorm lopen misdragen, en gingen volledig op in de otaku-sfeer, zoals te zien is in het filmpje. Hierna begaven we ons weer terug richting het station, totdat Alex op het redelijk mooie idee kwam om naar de nieuwste film van Miyazaki te gaan kijken, genaamd Ponyo on the Cliff by the sea (Gake no ue no Ponyo). We namen snel afscheid van Dex, en haastten ons de filmzaal in. Het was een heerlijke kinderfilm, en hierdoor ook goed te volgen. Na de film gingen wij mentaal 10 jaar jonger weer terug naar ons hostel om daar nog wat cup noodles naarbinnen te hakken, en te gaan slapen.
Vanochtend op het programma: Alexandra naar de Heiwa Nakajima Zaidan foundation in Roppongi. Ze moest daarnaartoe voor een introductiegesprek met de crew van de foundation die haar beurs uitkeert, en ik ging mee zodat we sneller de weg konden vinden en zodat ik in mijn eentje in de tussentijd Roppongi kon verkennen. Sjiek volk komt altijd later, en wij kwamen ook een gezellige 5 minuten te laat binnenkakken. Het probleem echter was dat ze mij ook mee naarbinnen vroegen, en voor ik het wist zat ik daar als gast tussen allemaal gezellige Japanners van die organisatie mee te lunchen, en een beetje te kletsen over zaken die onze landen zo apart maken. Ik voelde me wat ongemakkelijk, aangezien ik geen onderdeel uitmaakte van de organisatie, maar na het 14e kopje thee was mijn blaas zo vol dat dat gevoel vanzelf verdween. Iedereen was zeer beleefd en gezellig, en met een gesprek van 3 uur gingen mijn conversatievaardigheden er ook zienderogen van vooruit. Ze vonden het leuk dat ik er ook was geweest, en nadat Alex haar zelfgemaakte (!) meishi (naamkaart) tasjes en stropdassen in Delfts blauw met lavendelgeur had uitgedeeld, werden wij vriendelijk uitgezwaaid en trokken we Roppongi in.
Roppongi staat bekend als de plek voor buitenlanders waar je veel te veel geld spendeert en waar overdag niets te doen is. Al deze dingen kloppen, en na wat doelloos rondgelopen te hebben besloten we de Nederlandse ambassade te gaan zoeken, want het leek me een goed idee om alvast met de mensen daar te gaan praten. Dit bleek moeilijker dan verwacht. Na 300 keer de weg gevraagd te hebben en 301 keer de verkeerde kant op te zijn gewezen, belandden wij eindelijk bij dit Hollandse toevluchtsoord, om verteld te worden door een bijdehante Japanner dat we een afspraak moesten hebben om binnen te kunnen komen. Nu ben ik een serene ziel, dus met veel kalmte liepen wij weg om onze reis te vervolgen richting de Toyo Eiwa Jogakuin, de meisjesschool opgericht door een Canadees om het Canadese schoolsysteem te introduceren in Japan. Nu weten wij dat dat gefaald heeft, maar ten tijde van oprichting was men daar nog niet van op de hoogte, en het leuke was dat de oma van Alexandra daar indertijd op school zat, toen haar vader ambassadeur van Nederland in Japan was. Allemaal leuk en aardig, maar het vinden van deze school duurde zo mogelijk nog langer dan het vinden van de ambassade. Ook toen we daar kwamen, werd verteld dat we er niet in mochten, dus restte ons niet anders dan maar een aantal foto's te maken van de buitenkant, en teleurgesteld weer naar huis terug te keren. Moe en de dagen zat keerden wij thuis terug, hebben we wat gepraat, en vervolgden wij onze weg in de avond naar wat een wilde uitgaansavond met Tijmen, Milan en Jennifer (die net 2 uur in Tokyo was) zou moeten gaan worden. Milan was echter het begrip kalender vergeten, en dacht dat het morgen pas zou zijn, en Tijmen zei op het laatste moment ook dat hij niet kon, dus stonden wij om 9 uur op het Shibuya station samen met Jennifer, en gingen we rustig richting een nabije okonomiyaki (Japanse pannenkoeken) tent. Toen we naarbinnen wilden gaan werd Alexandra haar naam ineens geroepen door een Japans meisje, en dit bleek bij nader inzien Mayumi te zijn, met wie wij eerder naar dat 80's industrial feest in Shinjuku waren geweest. In Tokyo, met haar 35 miljoen inwoners komen we gewoon nog een keer dezelfde persoon tegen! Eerst Tijmen, en nu dit! Nuja, na kort hallo gezegd te hebben gingen we dan toch maar echt eten, want het was toch al 9 uur. We (lees: Jennifer) moesten de pannenkoeken zelf maken, en het resultaat smaakte zeer goed. De Japanse keuken blijft maar beter worden, en om de pannenkoeken weg te spoelen gingen wij nog even boven het grote Shibuyaplein een Starbucks frappucino® drinken, alvorens weer in de trein naar huis te gaan.
Al met al waren het weer zeer gezellige dagen, en buiten het feit om dat ik steeds meer aan Tokyo gewend begin te raken, heb ik ook het idee dat ik de stad beter begin te begrijpen. Als je zo die hordes mensen in de metro en in de trein ziet, en al die mensen over het kruispunt ziet lopen, begrijp je waarom Murakami de stad met een mens vergelijkt, met allerlei organen en aderen, waarin de mens dan het bloed is wat door de stad gepompt wordt. Je kan het ook een mierenhoop noemen, maar dat vind ik minder poetisch.
Vergeet niet naar de nieuwe foto's te kijken, en reken op wederom een update over 2 dagen!
Oyasumi!
We schrijven dinsdag 9 september, en we hebben een afspraak met Dex in Ikebukuro om 1 uur. We stonden dan ook om 10 uur op, zodat we het zeer rustig aan konden doen. Het gebruikelijke ontbijtje werd gehaald, en we hadden zoveel tijd over dat we eerst nog een uur gingen lopen door Ueno park. Het was heerlijk weer, en na gekeken te hebben naar straatmuzikanten, het museumgebouw en een shintoschrijn sprongen we op de trein richting Dex. Ikebukuro wordt ook wel the poor man's Shinjuku genoemd, en hoewel ik de uitrukking begreep, had Ikebukuro toch een iets rustigere charme dan Shinjuku. Het ontmoeten met Dex was een gelukkig weerzien, en we hebben hevig verhalen uitgewisseld over zijn carriere in Japan, De Baron, en wederzijdse vrienden. Erg prettig om een vriend als Dex in Japan te ontmoeten, en met hem zijn we rustig Ikebukuro gaan verkennen. We kwamen al snel op het idee om naar de Sunshine Building te gaan, een gigantisch gebouw met 60 verdiepingen, vol met kantoren en decadente winkels. Voor ieder was er wat wils, en nadat we een lunch namen in een Chinees restaurant (nogal pittig), ging Alex kleding kijken en gingen Dex en ik naar de 60e verdieping. Ongelooflijk. Tokyo, zo ver als je kunt zien. Ik heb wel eens een uitzichtje gehad, maar dit was werkelijk briljant.
Na daar een kwartiertje gehangen te hebben, gingen we met Alex nog wat kleren kijken, maar niet nadat ik een formule 1 stoelgang had van dat Chinese eten. De kleding daar was op zijn minst interessant, te meer omdat het daar de mode is voor Japanse meisjes om extreem korte rokjes te dragen. Wij zien dit als sletterig, maar op hun beurt vinden de Japanners spaghetti tanktops weer prostitutieregalia, dus wat dat betreft komen we redelijk gelijk uit. Na ons daar vermaakt te hebben, gingen we anderhalf uur chillen in de Starbucks (spreek uit staabaa), en na veel geroddel begaven wij ons naar de manga/anime winkels aan de overkant. Het was lange tijd geleden dat ik zo heb gelachen. Dex en ik hebben ons echt enorm lopen misdragen, en gingen volledig op in de otaku-sfeer, zoals te zien is in het filmpje. Hierna begaven we ons weer terug richting het station, totdat Alex op het redelijk mooie idee kwam om naar de nieuwste film van Miyazaki te gaan kijken, genaamd Ponyo on the Cliff by the sea (Gake no ue no Ponyo). We namen snel afscheid van Dex, en haastten ons de filmzaal in. Het was een heerlijke kinderfilm, en hierdoor ook goed te volgen. Na de film gingen wij mentaal 10 jaar jonger weer terug naar ons hostel om daar nog wat cup noodles naarbinnen te hakken, en te gaan slapen.
Vanochtend op het programma: Alexandra naar de Heiwa Nakajima Zaidan foundation in Roppongi. Ze moest daarnaartoe voor een introductiegesprek met de crew van de foundation die haar beurs uitkeert, en ik ging mee zodat we sneller de weg konden vinden en zodat ik in mijn eentje in de tussentijd Roppongi kon verkennen. Sjiek volk komt altijd later, en wij kwamen ook een gezellige 5 minuten te laat binnenkakken. Het probleem echter was dat ze mij ook mee naarbinnen vroegen, en voor ik het wist zat ik daar als gast tussen allemaal gezellige Japanners van die organisatie mee te lunchen, en een beetje te kletsen over zaken die onze landen zo apart maken. Ik voelde me wat ongemakkelijk, aangezien ik geen onderdeel uitmaakte van de organisatie, maar na het 14e kopje thee was mijn blaas zo vol dat dat gevoel vanzelf verdween. Iedereen was zeer beleefd en gezellig, en met een gesprek van 3 uur gingen mijn conversatievaardigheden er ook zienderogen van vooruit. Ze vonden het leuk dat ik er ook was geweest, en nadat Alex haar zelfgemaakte (!) meishi (naamkaart) tasjes en stropdassen in Delfts blauw met lavendelgeur had uitgedeeld, werden wij vriendelijk uitgezwaaid en trokken we Roppongi in.
Roppongi staat bekend als de plek voor buitenlanders waar je veel te veel geld spendeert en waar overdag niets te doen is. Al deze dingen kloppen, en na wat doelloos rondgelopen te hebben besloten we de Nederlandse ambassade te gaan zoeken, want het leek me een goed idee om alvast met de mensen daar te gaan praten. Dit bleek moeilijker dan verwacht. Na 300 keer de weg gevraagd te hebben en 301 keer de verkeerde kant op te zijn gewezen, belandden wij eindelijk bij dit Hollandse toevluchtsoord, om verteld te worden door een bijdehante Japanner dat we een afspraak moesten hebben om binnen te kunnen komen. Nu ben ik een serene ziel, dus met veel kalmte liepen wij weg om onze reis te vervolgen richting de Toyo Eiwa Jogakuin, de meisjesschool opgericht door een Canadees om het Canadese schoolsysteem te introduceren in Japan. Nu weten wij dat dat gefaald heeft, maar ten tijde van oprichting was men daar nog niet van op de hoogte, en het leuke was dat de oma van Alexandra daar indertijd op school zat, toen haar vader ambassadeur van Nederland in Japan was. Allemaal leuk en aardig, maar het vinden van deze school duurde zo mogelijk nog langer dan het vinden van de ambassade. Ook toen we daar kwamen, werd verteld dat we er niet in mochten, dus restte ons niet anders dan maar een aantal foto's te maken van de buitenkant, en teleurgesteld weer naar huis terug te keren. Moe en de dagen zat keerden wij thuis terug, hebben we wat gepraat, en vervolgden wij onze weg in de avond naar wat een wilde uitgaansavond met Tijmen, Milan en Jennifer (die net 2 uur in Tokyo was) zou moeten gaan worden. Milan was echter het begrip kalender vergeten, en dacht dat het morgen pas zou zijn, en Tijmen zei op het laatste moment ook dat hij niet kon, dus stonden wij om 9 uur op het Shibuya station samen met Jennifer, en gingen we rustig richting een nabije okonomiyaki (Japanse pannenkoeken) tent. Toen we naarbinnen wilden gaan werd Alexandra haar naam ineens geroepen door een Japans meisje, en dit bleek bij nader inzien Mayumi te zijn, met wie wij eerder naar dat 80's industrial feest in Shinjuku waren geweest. In Tokyo, met haar 35 miljoen inwoners komen we gewoon nog een keer dezelfde persoon tegen! Eerst Tijmen, en nu dit! Nuja, na kort hallo gezegd te hebben gingen we dan toch maar echt eten, want het was toch al 9 uur. We (lees: Jennifer) moesten de pannenkoeken zelf maken, en het resultaat smaakte zeer goed. De Japanse keuken blijft maar beter worden, en om de pannenkoeken weg te spoelen gingen wij nog even boven het grote Shibuyaplein een Starbucks frappucino® drinken, alvorens weer in de trein naar huis te gaan.
Al met al waren het weer zeer gezellige dagen, en buiten het feit om dat ik steeds meer aan Tokyo gewend begin te raken, heb ik ook het idee dat ik de stad beter begin te begrijpen. Als je zo die hordes mensen in de metro en in de trein ziet, en al die mensen over het kruispunt ziet lopen, begrijp je waarom Murakami de stad met een mens vergelijkt, met allerlei organen en aderen, waarin de mens dan het bloed is wat door de stad gepompt wordt. Je kan het ook een mierenhoop noemen, maar dat vind ik minder poetisch.
Vergeet niet naar de nieuwe foto's te kijken, en reken op wederom een update over 2 dagen!
Oyasumi!
maandag 8 september 2008
Foto's
Foto's zijn te bekijken op: http://s362.photobucket.com/albums/oo66/degemaskerdewreker/?albumview=grid of voor mensen zonder flash op: http://s362.photobucket.com/albums/oo66/degemaskerdewreker/.
Klik op het plaatje voor een korte uitleg.
Klik op het plaatje voor een korte uitleg.
Mijn eerste post!
Damesch en Heeren!
Hoewel ik zelf een groot voorstander ben van nieuwsbrieven, ben ik toch maar gezwicht voor het bloggen, omdat het voor mij makkelijker is, en ik dan niet mensen steeds mijn berichten opdring.
Nu dan, zoals jullie wel zullen weten brengt dit jaar in Japan mij de eerste drie weken naar allerlei vakantiebestemmingen, alvorens ik afreis naar Fukuoka, alwaar ik dan me weer als een echte collegestudent moet gedragen. De eerste anderhalve week zal ik in Tokyo zijn samen met Alexandra, dan anderhalve week in Kyoto, en daarna is Fukuoka mijn eindbestemming. Nu echter zit ik pas op dag twee, en is het echt al ongelooflijk wat ik tot nu toe heb gezien en gedaan. Hier volgt een korte samenvatting:
De reis op zich was al redelijk slopend! Behalve dat ik de nacht voor vertrek nog het briljante idee had om wat te gaan drinken met vrienden tot 2 uur, moesten we ook nog rond 6 uur op en was ik dus al kakkend moe. Gelukkig waren er op het vliegveld een hoop mensen om mij uit te zwaaien, en was ik met die energie gesterkt voor 5 minuten, en stortte ik weer in in het vliegtuig! Wij stortten gelukkig niet neer, en na een botte landing kwamen wij aan op Heathrow, wat op zich best een fijn vliegveld bleek! We moesten er wel 6 uur wachten, en da's niet fijn als je moe bent, en toen moest de ellende nog beginnen. De vlucht had vertraging, en zelfs de Japanners zuchtten verveeld. Na 12 uur, net toen ik de controller er bij neer wilde leggen, kwamen we aan op Narita, en vanaf daar ging eigenlijk alles heel lekker. Bagage ging goed, treinreis naar Tokyo ging goed, en nadat we op de goede halte waren gekomen kwam ik een aardige Amerikaan tegen die mij de weg wees naar ons hotel, dus mijn Japans was ook nergens voor nodig. Och jongens!
Het hotel is echt een dump, zoals wel uit mijn foto zal blijken. Ik kan er niet in de breedte languit in liggen, en de koffers passen er ook eigenlijk niet in. Dit drukt de pret niet, want de staff is aardig, en het is raketgoedkoop!
Wat alleen nog mooier was, was toen we binnenliepen dat Tijmen liep te ratelen aan tafel met een stel Fransen. Je moet je voorstellen dat we 20 uur onderweg waren, en dan zie je Tijmen in een hotel in Tokyo. Dit hebben we dan ook hevig gevierd, en na ons verfrist te hebben gingen we al op avontuur, diezelfde avond! De moeheid was verdwenen, en we gingen maar eens Asakusa verkennen. Ik was er al geweest, dus ik kon er lekker slim over doen. Met haar nabijheid, mooie tempels, en leuke eettentjes was het een perfecte bestemming voor een kort avondje uit!
De volgende ochtend was ik redelijk over mijn jetlag heen, en gingen Alex en Tijmen en ik naar Akihabara, nerd capital van de wereld. Zodra we uit het station kwamen, werden we meteen aangeschoten door een cameraploeg die met ons wilde praten over het buitenlanderschap in Japan. Hoewel ik daar niet de grootste fan van was, vonden vooral Tijmen en Alex het wel een leuk idee. Ik ben natuurlijk redelijk cameraschuw. Alex en ik werden geinterviewd, en Tijmen werd bewaard voor later omdat hij zei dat hij later geen vrouw wilde maar een figuurtje uit zijn favoriete anime. Dit deed de Japanse harten sneller kloppen, en na ons interview werden we gevraagd om 5 uur terug te komen voor Tijmen's interview. Het was twee uur, en onze planning werd veranderd naar tot 5 uur in Akihabara blijven. Dit bleek een goeie keus te zijn, want na 3 uur rondkuieren kwamen wij aan bij een anime blote poppen winkel waar Tijmen geinterviewd zou worden. Wat echter niet bekend was, was dat er ook wat andere buitenlanders waren (een Belg en een Brit) die ook Japans konden, en terwijl Tijmen werd geinterviewd, werden wij betaald om op te tazen en eten te halen. Zo gezegd zo gedaan, en wij hebben dus gratis Indiaas (?) gedineerd. Na Tijmen onnodig lang te hebben laten wachten, gingen wij terug, en werden wij uitgenodigd mee te gaan naar een industrial 80's feest ergens in SHINJUKU. Tuurlijk gingen wij mee, en daar stonden we dan in club WIRE onder de grond met Gothic Japanners, die lallend over de vloer galloppeerden. Wat heb ik gelachen! Foto's van dit feest komen nog! Het waren echt heel relaxte mensen, en vooral Jim de Brit was erg droog. Om 11 uur was het echter voorbij, en gingen we voldaan terug naar onze bunker.
Vandaag deden wij het rustiger aan, en Tijmen was weg. We begonnen in de ochtend bij Shibuya, en gingen daar kleding kijken. Ik had geen zin om een tweede hypotheek te nemen voor een onderbroek, dus ik hield mijn portomonnee bij me, behalve in de zaak genaamd Tower Records, waar ze echt ongelooflijk veel goede muziek hebben. Aldaar heb ik twee albums gekocht die ik al een tijdje zocht. Vervolgens liepen we door richting Meiji Jingu, wat echt een van de mooiste plekken is die ik ooit gezien heb. Een must-see! Na veel ge-ooh en ge-aah, liepen we door naar Yoyogi, waar wij natuurlijk een goed bord Tanuki-udon naarbinnen werkten. Wat is dat eten toch chill zeg! We kwamen daarna onverhoopt weer in Shinjuku terecht, waar een heel vet groot warenhuis was en een geweldig uitzicht met treinen en lichtjes! Na nog wat ijskoffie te hebben gedronken gingen we maar weer terug, en nu zit ik hier al bijna weer twee uur te werken aan dit geneuzel, wat toch langer is geworden dan ik dacht. Ik hoop dat het een beetje een beeld geeft, en dat het duidelijk is dat het hier heel vet is! Tokyo is dan misschien wel vooral shoppen en eten, maar het heeft ook wel echt een hele vette sfeer, echt een ervaring die overweldigend blijft, hoe vaak je er ook komt.
Tot Barons.
Hoewel ik zelf een groot voorstander ben van nieuwsbrieven, ben ik toch maar gezwicht voor het bloggen, omdat het voor mij makkelijker is, en ik dan niet mensen steeds mijn berichten opdring.
Nu dan, zoals jullie wel zullen weten brengt dit jaar in Japan mij de eerste drie weken naar allerlei vakantiebestemmingen, alvorens ik afreis naar Fukuoka, alwaar ik dan me weer als een echte collegestudent moet gedragen. De eerste anderhalve week zal ik in Tokyo zijn samen met Alexandra, dan anderhalve week in Kyoto, en daarna is Fukuoka mijn eindbestemming. Nu echter zit ik pas op dag twee, en is het echt al ongelooflijk wat ik tot nu toe heb gezien en gedaan. Hier volgt een korte samenvatting:
De reis op zich was al redelijk slopend! Behalve dat ik de nacht voor vertrek nog het briljante idee had om wat te gaan drinken met vrienden tot 2 uur, moesten we ook nog rond 6 uur op en was ik dus al kakkend moe. Gelukkig waren er op het vliegveld een hoop mensen om mij uit te zwaaien, en was ik met die energie gesterkt voor 5 minuten, en stortte ik weer in in het vliegtuig! Wij stortten gelukkig niet neer, en na een botte landing kwamen wij aan op Heathrow, wat op zich best een fijn vliegveld bleek! We moesten er wel 6 uur wachten, en da's niet fijn als je moe bent, en toen moest de ellende nog beginnen. De vlucht had vertraging, en zelfs de Japanners zuchtten verveeld. Na 12 uur, net toen ik de controller er bij neer wilde leggen, kwamen we aan op Narita, en vanaf daar ging eigenlijk alles heel lekker. Bagage ging goed, treinreis naar Tokyo ging goed, en nadat we op de goede halte waren gekomen kwam ik een aardige Amerikaan tegen die mij de weg wees naar ons hotel, dus mijn Japans was ook nergens voor nodig. Och jongens!
Het hotel is echt een dump, zoals wel uit mijn foto zal blijken. Ik kan er niet in de breedte languit in liggen, en de koffers passen er ook eigenlijk niet in. Dit drukt de pret niet, want de staff is aardig, en het is raketgoedkoop!
Wat alleen nog mooier was, was toen we binnenliepen dat Tijmen liep te ratelen aan tafel met een stel Fransen. Je moet je voorstellen dat we 20 uur onderweg waren, en dan zie je Tijmen in een hotel in Tokyo. Dit hebben we dan ook hevig gevierd, en na ons verfrist te hebben gingen we al op avontuur, diezelfde avond! De moeheid was verdwenen, en we gingen maar eens Asakusa verkennen. Ik was er al geweest, dus ik kon er lekker slim over doen. Met haar nabijheid, mooie tempels, en leuke eettentjes was het een perfecte bestemming voor een kort avondje uit!
De volgende ochtend was ik redelijk over mijn jetlag heen, en gingen Alex en Tijmen en ik naar Akihabara, nerd capital van de wereld. Zodra we uit het station kwamen, werden we meteen aangeschoten door een cameraploeg die met ons wilde praten over het buitenlanderschap in Japan. Hoewel ik daar niet de grootste fan van was, vonden vooral Tijmen en Alex het wel een leuk idee. Ik ben natuurlijk redelijk cameraschuw. Alex en ik werden geinterviewd, en Tijmen werd bewaard voor later omdat hij zei dat hij later geen vrouw wilde maar een figuurtje uit zijn favoriete anime. Dit deed de Japanse harten sneller kloppen, en na ons interview werden we gevraagd om 5 uur terug te komen voor Tijmen's interview. Het was twee uur, en onze planning werd veranderd naar tot 5 uur in Akihabara blijven. Dit bleek een goeie keus te zijn, want na 3 uur rondkuieren kwamen wij aan bij een anime blote poppen winkel waar Tijmen geinterviewd zou worden. Wat echter niet bekend was, was dat er ook wat andere buitenlanders waren (een Belg en een Brit) die ook Japans konden, en terwijl Tijmen werd geinterviewd, werden wij betaald om op te tazen en eten te halen. Zo gezegd zo gedaan, en wij hebben dus gratis Indiaas (?) gedineerd. Na Tijmen onnodig lang te hebben laten wachten, gingen wij terug, en werden wij uitgenodigd mee te gaan naar een industrial 80's feest ergens in SHINJUKU. Tuurlijk gingen wij mee, en daar stonden we dan in club WIRE onder de grond met Gothic Japanners, die lallend over de vloer galloppeerden. Wat heb ik gelachen! Foto's van dit feest komen nog! Het waren echt heel relaxte mensen, en vooral Jim de Brit was erg droog. Om 11 uur was het echter voorbij, en gingen we voldaan terug naar onze bunker.
Vandaag deden wij het rustiger aan, en Tijmen was weg. We begonnen in de ochtend bij Shibuya, en gingen daar kleding kijken. Ik had geen zin om een tweede hypotheek te nemen voor een onderbroek, dus ik hield mijn portomonnee bij me, behalve in de zaak genaamd Tower Records, waar ze echt ongelooflijk veel goede muziek hebben. Aldaar heb ik twee albums gekocht die ik al een tijdje zocht. Vervolgens liepen we door richting Meiji Jingu, wat echt een van de mooiste plekken is die ik ooit gezien heb. Een must-see! Na veel ge-ooh en ge-aah, liepen we door naar Yoyogi, waar wij natuurlijk een goed bord Tanuki-udon naarbinnen werkten. Wat is dat eten toch chill zeg! We kwamen daarna onverhoopt weer in Shinjuku terecht, waar een heel vet groot warenhuis was en een geweldig uitzicht met treinen en lichtjes! Na nog wat ijskoffie te hebben gedronken gingen we maar weer terug, en nu zit ik hier al bijna weer twee uur te werken aan dit geneuzel, wat toch langer is geworden dan ik dacht. Ik hoop dat het een beetje een beeld geeft, en dat het duidelijk is dat het hier heel vet is! Tokyo is dan misschien wel vooral shoppen en eten, maar het heeft ook wel echt een hele vette sfeer, echt een ervaring die overweldigend blijft, hoe vaak je er ook komt.
Tot Barons.
Abonneren op:
Posts (Atom)
